Delftse Klanken – Meewippen met het been

Ook de tweede oplage ging rap over de toonbank.

Het album werd in lyrische bewoordingen begroet, vooral in de Duitse metal- en hardrockpers. Vanaf het eerste nummer is de plaat het afwachten waard geweest, volgens de recensent van metalpower.de. Bij de ‘Melodic-Hardrock in Form des Uptempo-Knallers Tiger kann man einfach nicht ruhig sitzen bleiben, muss zumindest mit dem Bein mitwippen und sich an den famosen Melodien erfreuen. Wahnsinn!’ Een ander medium prees de hoge ‘Bang- und Luftgitarrenfaktor’. “En nu we zelfs in OOR staan zijn ook onze ouders onder de indruk”, glundert drummer Barry van Esbroek.

En dan zijn ze ook nog gevraagd om als support act mee te gaan op de Europese tournee van de Britse heavy metalgigant Saxon. Tussen 6 mei en 8 juni 2011 staan ze 23 keer op de planken, in acht verschillende landen. In totaal moeten er twaalfduizend kilometer worden afgelegd, heeft gitarist Willem Verbuyst berekend. “Dat wordt heel wat reizen.”

Barry van Esbroek en zanger/bassist Jochem Jonkman hebben er hun nevenactiviteiten in sixties beatbandjes als The Flying Tygers en The Raving Bonkers zelfs voor stopgezet. En dan te bedenken dat het trio pas in de lente van 2008 begon. Ze kenden elkaar van gelegenheidsbands en van de verdieping op de Prof. Evertslaan waar Van Esbroek en Jonkman kwamen wonen toen zij aan de TU begonnen. Van Esbroek: “In september 2008 hebben we een demo opgenomen, pas in januari 2009 zijn we live gaan spelen. We hebben er bewust voor gekozen om eerst opnames te maken als visitekaartje.”
Vanderbuyst laat zich inspireren door traditionele hardrockbands uit de jaren zeventig en tachtig als Van Halen, Vandenberg, Thin Lizzy. Aan vernieuwingen of andere muzikale strapatsen is geen behoefte. Gewoon ouderwets tekeer gaan en wapperen met die lange haren.

“Hardrock is heel dynamisch”, vindt Van Esbroek. “Het ligt dicht bij de blues, waar de gitaarmuziek vandaan komt. Eerlijke muziek, met echte instrumenten, geen elektronica. Niet moeilijk doen om het moeilijk doen, maar spelen in dienst van het liedje.”
Van Esbroek had zijn IO-studie al lang afgekapt, maar werktuigbouwkundige Jonkman zat eind 2009 midden in zijn afstudeerfase, toen de band zich in de kijker begon te spelen: “Bij de planning voor mijn afstuderen gaf ik prioriteit aan mijn muzikale ambities”, zegt de laatste stellig. “Ik heb negen jaar over die studie gedaan. Ik wist al dat ik mijn leven na mijn afstuderen ging inrichten naar de band. We doen dit niet alleen voor de lol. Je kunt een nummer twintig keer achter elkaar spelen en elkaar dan zat zijn, of merken dat het nummer beter wordt. Dat laatste maakt muziek maken waardevol.”

Dat constateert onderzoeker Joop van Onzenoort, die dinsdag aan de Universiteit van Amsterdam promoveert op uitval in het hbo.

Behalve kinderen uit grote gezinnen hebben ook studenten met gescheiden ouders, en hbo’ers die van een mbo-opleiding komen een verhoogde kans op studie-uitval. Van die laatste twee groepen is dat geen verrassing. Maar dat telgen uit kinderrijke gezinnen vaker sjezen, verbaasde ook de onderzoeker, die drie jaar lang 1800 hbo’ers volgde.

Als mogelijke verklaring noemt Van Onzenoort de hechte familieband in grote gezinnen. “Van de studenten met veel broers en zussen woont een groot deel thuis. Ze worden vaker ingeschakeld bij het gezinsleven. Dat kan gaan om klusjes, maar ook om zaken die voor extra emotionele belasting zorgen. Dat verklaart wellicht waarom vooral vrouwelijke studenten uit grote gezinnen een grotere kans op studie-uitval hebben.”

Of het gegeven dat allochtone studenten vaker uit een groot gezin komen een rol speelt, is niet bekend. Daarvoor was het aandeel allochtone studenten in Van Onzenoorts onderzoek te klein.

Als maatregel om uitval in het hbo tegen te gaan, noemt Van Onzenoort de invoering van een breder propedeusejaar. Dertig procent van de uitvallers stopt al met zijn opleiding in het eerste jaar. “Door meer opleidingen te combineren in de propedeuse, kunnen studenten makkelijker switchen zonder dat ze vertraging oplopen.”