De fiets van …

/p>

Delftse studenten geven hun fiets vaak een opvallend kleurtje om hem terug te vinden in de fietsenstalling. Maar dan moet niet iedereen dat doen natuurlijk. Dat merkt Olga van der Velde als ze haar gifgroene fiets voor de aula ophaalt. Naast haar staat een fiets in exact dezelfde kleur geparkeerd. Nu moet ze alsnog twee keer kijken welke fiets van haar is. Zelfs de combinatie van donkergroen geverfde spatborden en een gifgroen frame blijkt niet uniek. “Laatst zag ik iemand fietsen die exact dezelfde kleurencombinatie had, ongelooflijk…” Toch kan de felle kleur ook handig zijn. “Ik was mijn fiets eens kwijt na een avondje Lorre, dacht dat hij gestolen was”, vertelt Van der Velde. “Een straatje verder vond ik hem terug, dankzij zijn kleurtje.” Hoe hij daar kwam? “Ze moeten hem verplaatst hebben, want ik had hem daar echt niet neergezet”, lacht Van der Velde. “Zeker weten!”

Hoe groot is de kloof tussen een oudere schrijfster met herinneringen en jonge mensen die alleen aan de toekomst denken? Die vraag van Nelleke Noordervliet aan gastschrijver Doeschka Meijsing werd na haar openingscollege op donderdag 16 april misschien wel het best beantwoord door het feit dat er geen studenten waren.
Meijsings thema voor het gastschrijverschap ‘huis der herinnering’ spreekt twintigers kennelijk niet zo aan. Volgens Meijsing was ze er echter niet om haar herinneringen op tafel te leggen. Meijsing wil met studenten een huis der herinnering construeren. Een huis waarin elke kamer en elk voorwerp een herinnering symboliseert. De kunst van het herinneren wordt immers bepaald door plaatsen en beelden, legde Meijsing uit.
“Huizen, paleizen en tuinen zijn symbolen om herinneringen een plaats te geven. Dit mechanisme is een trucje dat door de eeuwen heen constant is gebleven. Zelfs nu bij trainingen voor geheugencursussen: er staat een voorwerp en je herinnert je iets.”
Meijsing hield een uitputtend betoog over de Ars Memoriae, de kunst van het herinneren. Daarna volgde onder meer Freud ‘die al wist dat er verborgen herinneringen zijn die ons ongelukkig maken’. Meijsing daarentegen is ‘verslaafd aan herinneringen’. Nu ze 61 is, weet ze dingen zo helder dat ze zich afvraagt of ze met een goed geheugen is geboren of dat haar training zo geholpen heeft. “Soms denk ik: ik wil een leeg hoofd.”
Aan de andere kant verluchtigt ze zich zo in herinneringen dat ze zich niet kan vinden in Adriaan van Dis’ citaat: ‘geen valser vriend dan de herinnering’. Na enige aarzeling geeft ze tegenover Noordervliet toe dat een vriend je ook kan bedriegen. “Neem bijvoorbeeld foto’s van je kindertijd. Als je die bekijkt, bestaat je herinnering uit die foto’s.”
Als haar herinneringen op verkeerde momenten terugkomen, helpt het schrijven van een boek. Noordervliet, tot slot: “Word je dan niet leeg van herinneringen? Dat je klaar bent?” Dat zou kunnen, antwoordde Meijsing. “Misschien ben je dan wel dood.”