Tussenstand – Kronkelslang

r. Paul Breedveld (biomechanical engineering)
Onderwerp: Schachtgeleiding voor flexibele endoscopen
Tussenstand: Halverwege

“Een colonoscoop, die gebruikt wordt bij dikke-darmonderzoek via de anus, is een soort tuinslang met aan het einde een camera en een werkkanaal voor een grijpertje waarmee de arts bijvoorbeeld een stukje weefsel kan vastpakken. Het is belangrijk dat deze slang flexibel is, zodat het ding door de darm kan. Maar dat zorgt ook voor een groot probleem. De dikke darm biedt namelijk bijna geen steun, omdat hij nog flubbiger is dan de slang. Als een chirurg de colonoscoop naar binnen brengt, kan de slang knikken of in een ‘loop’ raken door verkeerde manoeuvres. Dat kan heel pijnlijk zijn voor de patiënt. Die moet de tanden op elkaar houden, als de chirurg de slang moet doorschuiven.
Je wilt dat de slang flexibel is, zodat hij zich goed door de darm kan bewegen. Tegelijkertijd moet de colonoscoop stijf en stabiel zijn als je bijvoorbeeld een stukje weefsel los wilt trekken. Als de slang daarbij te flexibel is, trek je de slang naar voren, begint het ding te schudden en kan de chirurg niet nauwkeurig werken. Ik ontwikkel daarom een nieuwe colonoscoop, die door de darm heen kronkelt net zoals een slang in de natuur. Daarvoor wil ik dat de slang een pad vormt met de kop en daarna zelf een soort rails uitzet, dat de rest van de slang kan volgen. In een nieuwe bocht moet de colonoscoop slap zijn en daarna stijf worden.
Momenteel zijn er colonoscopen in ontwikkeling die veel motoren en sensoren hebben en vol zitten met kabeltjes in verschillende segmenten. Ik denk dat dit veel eenvoudiger kan. Ik heb tot nu toe drie concepten uitgewerkt. De eerste is een buis van folie gevuld met korreltjes, die voor verstijving zorgen onder vacuüm. Het tweede concept bestaat uit een ring van staalkabels rond een opblaasbare slang. De derde optie maakt gebruik van een nieuwe kunststof. Door de omgeving van kunststof te veranderen kunnen delen van de slang heel snel zo stijf als plexiglas en zo slap als een elastiekje gemaakt worden. Ik ga nu kijken welke van deze drie concepten het beste werkt. De eerste optie valt waarschijnlijk af. Die is minder stijf en de neemt meer ruimte in beslag.
Ik onderzoek al vanaf de bachelorfase de werking van colonoscopen. Als experimenten niet zo goed lopen, ben ik het wel eens zat. Maar dat duurt nooit lang, omdat dit onderzoek een grote maatschappelijke relevantie heeft. Men wil steeds meer operaties uitvoeren door het lichaam via lichamelijke openingen binnen te gaan. Dikke-darmkanker komt veel voor. Daarvoor zou het gebruik van een colonoscoop, die sneller is, beter werkt en minder pijn doet heel zinvol zijn.”

Een bord ‘verboden voor alle verkeer’ op je kamerdeur, een wegwijzer ‘Breda linksaf’ in de gemeenschappelijke ruimte, een ‘hondentoilet’ op de deur van het kleine kamertje of een enorm bord ‘Dorst, gemeente Oosterhout’ boven de bar in de stamkroeg. Onder het motto ‘dat doe je nu eenmaal als je student bent’ hangt menig studentenhuis in Delft vol met verkeersborden. Maar gemeentenwerken zijn daar doorgaans niet blij mee.

,,Verkeersborden in het algemeen zijn erg populair onder studenten”, bevestigt woordvoerder Van Houten van de Dienst Beheer en Milieu van de gemeente Delft. De dienst is er maar al te goed van op de hoogte dat studentenhuizen en -cafés volhangen met de relikwieën. Hoeveel borden er worden ontvreemd met sleutel dertien is moeilijk na te gaan. De gemeente doet geen onderzoek in die richting en bovendien is er geen goede klachtenmelding.

Wel kan de gemeente een indicatie geven van het budget dat gemoeid is met verkeersborden. Jaarlijks wordt alleen in Delft ongeveer twee ton uitgegeven aan herstel of vervanging van verkeersborden en vluchtheuvelpaaltjes. Een willekeurig bord van zestig centimeter in diameter kost zo’n 120 gulden, exclusief BTW.

Over een stijgende tendens kan Van Houten niets zeggen. ,,We zijn bezig met een systeem waarmee we de borden in de gemeente kunnen inventariseren. Als dat er is, kunnen we vergelijken met andere jaren.”

Van Houten benadrukt dat in Delft relatief meer verkeersborden staan dan in de meeste andere gemeenten. Dit komt door de vele eenrichtingsverkeer-straatjes in het centrum en bijzondere borden, zoals de hotelroutes. ,,Ook daarom is het moeilijk om een vergelijking met andere steden te maken.”

Sommige borden doen het trouwens beter dan andere. Vooral de straatnaambordjes van de Nickersteeg in het centrum en de Leeghwaterstraat in de TU-wijk worden regelmatig ontvreemd. ,,De Leeghwaterstraat hangen ze dan waarschijnlijk boven het toilet”, filosofeert Van Houten. Hij vermoedt dat diefstal van de borden vaak een modegril is. ,,Zo af en toe wordt er een themafeestje georganiseerd waar iedereen als verkeersbord moet komen. Daar zijn we natuurlijk niet zo blij mee.”