Koekje erbij?

Het zit ons blijkbaar hoog, dat ene koekje bij de koffie. Ik word in mijn master omringd door buitenlanders en ik vind ze geweldig, interessant, leerzaam en gezellig. Wèg met de spruitjescultuur.

Als bijna hoogopgeleide academicus denk ik natuurlijk ook dat de toekomst ligt in internationale, multidisciplinaire teams. Vol goedbedoeld enthousiasme deelde ik collegebankjes met Chinezen, Japanners, Spanjaarden en Colombianen. Ik verwelkomde met open armen de Taiwanees in ons designgroepje en discrimineerde de enige Chinese die kwam opdagen op onze instemming positief.

Inmiddels is mijn enthousiasme wat getemperd. Inmiddels heb ik een vak niet gehaald omdat mijn Zuid-Amerikaanse partner net zo goed Engels sprak en las als mijn driejarige nichtje. Inmiddels heb ik mijn Taiwanese groepsgenoot met een dubieuze bachelor moeten uitleggen dat Word een programma is waar je teksten in schrijft voor verslagen. En oh ja, een industrieel ontwerper ontwerpt producten. Inmiddels heb ik drie weken lang dag en nacht voor mijn totaal overspannen Chinese huisgenote gezorgd, die in een wanhopige poging haar peperdure master nominaal te halen, van haar fiets viel, haar been brak en niemand had die voor haar kon zorgen. Inmiddels wil ik niet meer met een buitenlander in een groepje! En dat ligt niet aan de buitenlander. Dat ligt aan de TU. Ik begrijp dat ze de 30 duizend euro die een mastertje Delft de gemiddelde Aziaat tegenwoordig kost, graag opstrijkt. Maar dat mag volgens mij niet ten koste gaan van het niveau van het onderwijs. Dat is de verantwoordelijkheid van de TU naar de masterstudent. Nationaal of internationaal. Van de ‘eigen’ studenten wordt verwacht dat wij beschikken over kennis uit de bachelor en deze kunnen toepassen. Terecht. Maar inmiddels wordt er blijkbaar ook van ons verwacht dat we deze kennis per project in kleuterengels kunnen overdragen, in de hoop dat onze internationale groepsgenoot er nog iets van bakt. Er wordt van ons verwacht dat wij het gat tussen bachelor en master van de importstudent opvangen, om de reputatie van de TU als ‘internationaal hoogaangeschreven universiteit’ hoog te houden, precies de reden waarom de TU zoveel internationale studenten aantrekt. Ik verwacht echter dat de TU iets meer doet dan alleen de rekening versturen en TOEFL-testjes afnemen. Ik zou de hoge heren beleidsmakers graag uitnodigen plaats te nemen in ons multinationale interdisciplinaire groepje. Mogen ze het zelf even komen uitleggen. Want ik hoop niet dat de TU verwacht dat ik mij straks nog vol enthousiasme in een internationaal team stort. Ik wil straks veel liever weer gewoon één koekje bij de koffie. Weet je tenminste wat je krijgt.

Anna Noyons

Prinses Maxima stelt dat er niet zoiets bestaat als DE Nederandse identiteit. De kranten leken de afgelopen weken nergens anders meer over te schrijven. Het zit ons blijkbaar hoog, dat ene koekje bij de koffie. Ik word in mijn master omringd door buitenlanders en ik vind ze geweldig, interessant, leerzaam en gezellig. Wèg met de spruitjescultuur.

Als bijna hoogopgeleide academicus denk ik natuurlijk ook dat de toekomst ligt in internationale, multidisciplinaire teams. Vol goedbedoeld enthousiasme deelde ik collegebankjes met Chinezen, Japanners, Spanjaarden en Colombianen. Ik verwelkomde met open armen de Taiwanees in ons designgroepje en discrimineerde de enige Chinese die kwam opdagen op onze instemming positief.

Inmiddels is mijn enthousiasme wat getemperd. Inmiddels heb ik een vak niet gehaald omdat mijn Zuid-Amerikaanse partner net zo goed Engels sprak en las als mijn driejarige nichtje. Inmiddels heb ik mijn Taiwanese groepsgenoot met een dubieuze bachelor moeten uitleggen dat Word een programma is waar je teksten in schrijft voor verslagen. En oh ja, een industrieel ontwerper ontwerpt producten. Inmiddels heb ik drie weken lang dag en nacht voor mijn totaal overspannen Chinese huisgenote gezorgd, die in een wanhopige poging haar peperdure master nominaal te halen, van haar fiets viel, haar been brak en niemand had die voor haar kon zorgen. Inmiddels wil ik niet meer met een buitenlander in een groepje! En dat ligt niet aan de buitenlander. Dat ligt aan de TU. Ik begrijp dat ze de 30 duizend euro die een mastertje Delft de gemiddelde Aziaat tegenwoordig kost, graag opstrijkt. Maar dat mag volgens mij niet ten koste gaan van het niveau van het onderwijs. Dat is de verantwoordelijkheid van de TU naar de masterstudent. Nationaal of internationaal. Van de ‘eigen’ studenten wordt verwacht dat wij beschikken over kennis uit de bachelor en deze kunnen toepassen. Terecht. Maar inmiddels wordt er blijkbaar ook van ons verwacht dat we deze kennis per project in kleuterengels kunnen overdragen, in de hoop dat onze internationale groepsgenoot er nog iets van bakt. Er wordt van ons verwacht dat wij het gat tussen bachelor en master van de importstudent opvangen, om de reputatie van de TU als ‘internationaal hoogaangeschreven universiteit’ hoog te houden, precies de reden waarom de TU zoveel internationale studenten aantrekt. Ik verwacht echter dat de TU iets meer doet dan alleen de rekening versturen en TOEFL-testjes afnemen. Ik zou de hoge heren beleidsmakers graag uitnodigen plaats te nemen in ons multinationale interdisciplinaire groepje. Mogen ze het zelf even komen uitleggen. Want ik hoop niet dat de TU verwacht dat ik mij straks nog vol enthousiasme in een internationaal team stort. Ik wil straks veel liever weer gewoon één koekje bij de koffie. Weet je tenminste wat je krijgt.

Anna Noyons