Draeckjes zoeken werk

Na afloop van de laatste instemming van ons huis, vorige week, werd in onze stamkroeg tot in de kleine uurtjes nagepraat over de traditionele manier om in Delft iemand in je huis te krijgen. Geen idee wanneer die gewoonte is ontstaan. Het is duidelijk dat het veel weg heeft van de grote angst van menig Delftenaar . het sollicitatiegesprek. Eigenlijk vrij simpel: je moet er een beetje presentabel uitzien, een goed verhaal hebben, en gematigd serieus overkomen, terwijl je het allemaal niet te serieus moet nemen. Makkie, toch? Zo is het Marvin, zevendejaars industrieel ontwerpen, gelukt een baan te krijgen bij een exclusieve theeverkoper, en hoopt bouwkundestudent Vladimir zijn taak als vertaalfeut van Russische proefschriften binnenkort in te ruilen voor een baan van meer allure.

Een dergelijk streven had een andere huisgenoot, die anoniem wil blijven omdat hij binnenkort ontslag wil gaan nemen bij zijn huidige werkgever: de TU. Maar daarover misschien een andere keer meer.

Onze huisgenoot, een aantrekkelijke en sociale jonge man, was ‘via via’ in contact gekomen met een obscuur bedrijf in Den Haag, dat hem grondig interviewde en inspecteerde, en hem toen een bijzondere baan aanbood. In de Randstad zijn nogal wat vermogende vrouwen die een shoppingpartner nodig hebben. Er blijkt vraag te zijn naar charmante jonge heren die een dag lang cliëntes kunnen overladen met complimentjes. Dat leek ons Draeckje wel wat, vooral omdat er geruchten gaan dat de dames na afloop van een geslaagde dag vaak meer uitbetalen dan louter liquide middelen.

Na een paar keer in het grootste Scandinavische kledingparadijs te hebben geoefend met vrienden, besloot de knul dat het tijd was voor het echte werk. Bijna direct werd hij opgebeld door zijn louche werkgever . of hij die middag een dame kon ontvangen en door Amsterdamse winkelcentra leiden. Bij aankomst in de hoofdstad herkende hij een huisgenote en ze kletsten bij. Toen bleek zij, het met creditcards zwaaiende meisje, niemand anders dan zijn cliënte. Ook zij wil per se anoniem blijven.

In huize De Draeck wilden wij er alles over horen, maar tot nu toe hebben we er de kans niet voor gekregen. Onze huisgenoten gingen allebei direct met vakantie. De één naar Rome, de ander naar Parijs. En laten dat nou toevallig twee van de meest shop-till-you-drop-steden van Europa zijn. (MvdS)

Volgende week: In de ban van het WK . of niet?

De cijfers:

De Draeck koopt gemiddeld voor 55 euro per persoon per maand nieuwe kleding.

Nederlanders geven gemiddeld 180 euro per maand uit aan kleding.

Van de 604.300 alleenstaande volwassen vrouwen in de Randstad winkelt 96 procent vaker dan je denkt.

Volgens de laatste peiling is maar 8 procent van de vrouwelijke Draeckjes single.

Na afloop van de laatste instemming van ons huis, vorige week, werd in onze stamkroeg tot in de kleine uurtjes nagepraat over de traditionele manier om in Delft iemand in je huis te krijgen. Geen idee wanneer die gewoonte is ontstaan. Het is duidelijk dat het veel weg heeft van de grote angst van menig Delftenaar . het sollicitatiegesprek. Eigenlijk vrij simpel: je moet er een beetje presentabel uitzien, een goed verhaal hebben, en gematigd serieus overkomen, terwijl je het allemaal niet te serieus moet nemen. Makkie, toch? Zo is het Marvin, zevendejaars industrieel ontwerpen, gelukt een baan te krijgen bij een exclusieve theeverkoper, en hoopt bouwkundestudent Vladimir zijn taak als vertaalfeut van Russische proefschriften binnenkort in te ruilen voor een baan van meer allure.

Een dergelijk streven had een andere huisgenoot, die anoniem wil blijven omdat hij binnenkort ontslag wil gaan nemen bij zijn huidige werkgever: de TU. Maar daarover misschien een andere keer meer.

Onze huisgenoot, een aantrekkelijke en sociale jonge man, was ‘via via’ in contact gekomen met een obscuur bedrijf in Den Haag, dat hem grondig interviewde en inspecteerde, en hem toen een bijzondere baan aanbood. In de Randstad zijn nogal wat vermogende vrouwen die een shoppingpartner nodig hebben. Er blijkt vraag te zijn naar charmante jonge heren die een dag lang cliëntes kunnen overladen met complimentjes. Dat leek ons Draeckje wel wat, vooral omdat er geruchten gaan dat de dames na afloop van een geslaagde dag vaak meer uitbetalen dan louter liquide middelen.

Na een paar keer in het grootste Scandinavische kledingparadijs te hebben geoefend met vrienden, besloot de knul dat het tijd was voor het echte werk. Bijna direct werd hij opgebeld door zijn louche werkgever . of hij die middag een dame kon ontvangen en door Amsterdamse winkelcentra leiden. Bij aankomst in de hoofdstad herkende hij een huisgenote en ze kletsten bij. Toen bleek zij, het met creditcards zwaaiende meisje, niemand anders dan zijn cliënte. Ook zij wil per se anoniem blijven.

In huize De Draeck wilden wij er alles over horen, maar tot nu toe hebben we er de kans niet voor gekregen. Onze huisgenoten gingen allebei direct met vakantie. De één naar Rome, de ander naar Parijs. En laten dat nou toevallig twee van de meest shop-till-you-drop-steden van Europa zijn. (MvdS)

Volgende week: In de ban van het WK . of niet?

De cijfers:

De Draeck koopt gemiddeld voor 55 euro per persoon per maand nieuwe kleding.

Nederlanders geven gemiddeld 180 euro per maand uit aan kleding.

Van de 604.300 alleenstaande volwassen vrouwen in de Randstad winkelt 96 procent vaker dan je denkt.

Volgens de laatste peiling is maar 8 procent van de vrouwelijke Draeckjes single.