De voormalige Delftse gelatinefabriek aan de Rotterdamseweg staat in het teken van een eeuwenoud liefdesverhaal. Amateurgezelschap de Delftse Komedie viert zijn vijfendertigste verjaardag met ‘Carthago’, over de onmogelijke liefde tussen prinses Dido en godenzoon Aeneas.
Share
De zon gaat onder en kleurt de hemel boven de oude lijmfabriek lichtrood. Het woeste terrein verstoort deze romantische aanblik. Acteurs slalommen tussen stukken hout met uitstekende spijkers, gruis en bakstenen, door naar het podium. Hun voetstappen zakken weg in het zand. Vuur slaat uit de korven rondom het podium.
Carthago is een verhaal over opbouwen en afbreken. Op het woeste stuk land langs de Schie ontspint zich het verhaal over het ontstaan van de legendarische steden Carthago en Rome. Dido, een Phoenische prinses, is op de vlucht geslagen en vraagt asiel bij de Moorse koning Jarbas. Ze verovert zijn hart en hij geeft haar een stuk land, waar ze Carthago sticht.
Maar het verhaal begint pas echt als godenzoon Aeneas, die in Troje vocht tegen de Grieken, ook asiel zoekt. Hij wordt opgenomen in het Carthago van Dido. Ze vallen als een blok voor elkaar. En dan begint de ellende, want de goden hebben andere plannen met Aeneas.
Net als Dido en Aeneas, zwerft ook het publiek over het fabrieksterrein. De eerste scène is buiten, de opeenvolgende scènes van het toneelstuk spelen zich af in de oude fabrieksgebouwen. “Omdat het zo spectaculair en groot opgezet stuk is, geeft het een extra grote kick om erin te spelen”, zegt ir. Bart Vermolen, promovendus bij Technische Natuurwetenschappen. Hij speelt Aeneas.
Vermolen volgde twee jaar lang de theateropleiding van de Delftse Komedie. “Als ik op het podium sta, zijn alle ogen op mij gericht. Dat vind ik het leukste aan acteren. Iedereen luistert en wacht op wat ik ga zeggen. Dat doet me sterk denken aan college geven aan de TU. Daar sta je als leraar ook in het middelpunt van de belangstelling en probeer je lesstof over te brengen, bij het acteren breng je het verhaal over. Vlak voor een voorstelling of een college, voel ik dezelfde spanning.”
De liefde tussen Aeneas en Dido is geen lang leven beschoren. De Romeinse oppergodin Juno beschikt over het lot van Aeneas: hij moet Rome stichten. Daarom moet hij Dido verlaten. “De scène waarin hij dat aan Dido vertelt, vind ik het lastigste stuk om te spelen. Ik zet Aeneas expres stoïcijns neer als hij moet vertrekken. Want zo wil hij overkomen op Dido. Hij denkt dat als hij ruzie maakt met haar, het voor Dido makkelijker is te aanvaarden dat hij vertrekt. Op dat moment gieren door Aeneas’ lijf ontzettend veel emoties. Hij is kwaad dat hij zijn geliefde moet verlaten en verdrietig dat hij het haar moet vertellen. Hij moet de goden gehoorzamen, meent hij. Maar Dido noemt hem daarom een laffe hond. Dat is het grote dilemma van Aeneas: kiezen tussen de goden en de liefde.”
Naast acteurs bestaat de cast van Carthago uit dansers en muzikanten. Inge Schrama, student transport, infrastructuur en logistiek, danst in de voorstelling. “De dansen in Carthago zijn heel modern, met veel Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse invloeden. De eerste dans vind ik de mooiste. We bewegen op het ritme van de trommels. In die dans zit veel energie en dynamiek. Dat ziet er gaaf uit. Na afloop van de voorstelling zeiden veel mensen dat ze het zeer sexy vonden. Vooral omdat de rokjes best kort zijn. Dat vond ik leuk om te horen, want dat hoort er zeker bij.” (RV)
Voorstellingen op 8, 9, 10, 14, 15, 17 juni om 22.00 uur op het terrein van de voormalige gelatinefabriek aan de Rotterdamseweg.
www.delftsekomedie.nl/carthago
(Hans Stakelbeek/FMAX)
De zon gaat onder en kleurt de hemel boven de oude lijmfabriek lichtrood. Het woeste terrein verstoort deze romantische aanblik. Acteurs slalommen tussen stukken hout met uitstekende spijkers, gruis en bakstenen, door naar het podium. Hun voetstappen zakken weg in het zand. Vuur slaat uit de korven rondom het podium.
Carthago is een verhaal over opbouwen en afbreken. Op het woeste stuk land langs de Schie ontspint zich het verhaal over het ontstaan van de legendarische steden Carthago en Rome. Dido, een Phoenische prinses, is op de vlucht geslagen en vraagt asiel bij de Moorse koning Jarbas. Ze verovert zijn hart en hij geeft haar een stuk land, waar ze Carthago sticht.
Maar het verhaal begint pas echt als godenzoon Aeneas, die in Troje vocht tegen de Grieken, ook asiel zoekt. Hij wordt opgenomen in het Carthago van Dido. Ze vallen als een blok voor elkaar. En dan begint de ellende, want de goden hebben andere plannen met Aeneas.
Net als Dido en Aeneas, zwerft ook het publiek over het fabrieksterrein. De eerste scène is buiten, de opeenvolgende scènes van het toneelstuk spelen zich af in de oude fabrieksgebouwen. “Omdat het zo spectaculair en groot opgezet stuk is, geeft het een extra grote kick om erin te spelen”, zegt ir. Bart Vermolen, promovendus bij Technische Natuurwetenschappen. Hij speelt Aeneas.
Vermolen volgde twee jaar lang de theateropleiding van de Delftse Komedie. “Als ik op het podium sta, zijn alle ogen op mij gericht. Dat vind ik het leukste aan acteren. Iedereen luistert en wacht op wat ik ga zeggen. Dat doet me sterk denken aan college geven aan de TU. Daar sta je als leraar ook in het middelpunt van de belangstelling en probeer je lesstof over te brengen, bij het acteren breng je het verhaal over. Vlak voor een voorstelling of een college, voel ik dezelfde spanning.”
De liefde tussen Aeneas en Dido is geen lang leven beschoren. De Romeinse oppergodin Juno beschikt over het lot van Aeneas: hij moet Rome stichten. Daarom moet hij Dido verlaten. “De scène waarin hij dat aan Dido vertelt, vind ik het lastigste stuk om te spelen. Ik zet Aeneas expres stoïcijns neer als hij moet vertrekken. Want zo wil hij overkomen op Dido. Hij denkt dat als hij ruzie maakt met haar, het voor Dido makkelijker is te aanvaarden dat hij vertrekt. Op dat moment gieren door Aeneas’ lijf ontzettend veel emoties. Hij is kwaad dat hij zijn geliefde moet verlaten en verdrietig dat hij het haar moet vertellen. Hij moet de goden gehoorzamen, meent hij. Maar Dido noemt hem daarom een laffe hond. Dat is het grote dilemma van Aeneas: kiezen tussen de goden en de liefde.”
Naast acteurs bestaat de cast van Carthago uit dansers en muzikanten. Inge Schrama, student transport, infrastructuur en logistiek, danst in de voorstelling. “De dansen in Carthago zijn heel modern, met veel Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse invloeden. De eerste dans vind ik de mooiste. We bewegen op het ritme van de trommels. In die dans zit veel energie en dynamiek. Dat ziet er gaaf uit. Na afloop van de voorstelling zeiden veel mensen dat ze het zeer sexy vonden. Vooral omdat de rokjes best kort zijn. Dat vond ik leuk om te horen, want dat hoort er zeker bij.” (RV)
Voorstellingen op 8, 9, 10, 14, 15, 17 juni om 22.00 uur op het terrein van de voormalige gelatinefabriek aan de Rotterdamseweg.
www.delftsekomedie.nl/carthago
(Hans Stakelbeek/FMAX)
Comments are closed.