Verkiezing

Het is knap hoe snel een stel idioten met polo’s en posters een topdag kan verneuken.

Want als ik door een wederom gejatte fiets bij de aula op de bus sta te wachten, blijkt tot mijn grote schrik dat deze week die enorm vervelende verkiezingscampagnes van de studentenraden weer begonnen zijn. AAG en Oras proberen ons hardwerkende studenten zoveel mogelijk te irriteren met lelijk gekluste posters waar allerlei nietszeggende teksten op te zien zijn.

Volgens mij ben ik niet de enige die zich mateloos irriteert aan de vele hectares spandoek van Oras waardoor ik inmiddels létterlijk groengeel zie en de roodwitte flyers van AAG die beter dienst zouden doen als pleepapier.

Ontzettend aangrijpende teksten hoor: ‘Maar wij zetten ons in voor de studént!’, ‘Wij willen dat de student zich kan ontplooien na’a’st zijn studie!’ Maar ze komen inmiddels mijn neus uit. Gelukkig zegt Oras ook nog eens exact hetzelfde en ken ik deze teksten daardoor beter uit mijn kop dan de gemiddelde tentamenstof.

De ergernis bereikt echter een hoogtepunt als er een AAG-karretje met één of andere pukkelige sjaars en een honderdtachtig kilo wegend wicht voorin aan komt sjokken. Vorig jaar heeft deze bakfiets me maar liefst twee keer te pakken gekregen en me alle mogelijke clichés van de studentenraden aangeluld. Denken deze jonge versies van onze premier nu echt dat ze op deze manier stemmen voor zich kunnen winnen? Uiteindelijk weet iedereen toch wel dat alle knorren op AAG stemmen en alle pikken en papen op Oras.

Ik denk dat ik volgend jaar een derde partij opricht. Ik kan vast hopen met subsidie krijgen, die ik dan gebruik voor een wat ongenuanceerdere aanpak, meer gericht op de doelgroep. Strakke Utrechtse vrouwtjes in blote naveltruitjes met de simpele tekst: ‘Stem op partij Oraag, dan lopen wij hier volgend jaar weer!’. Missie geslaagd.

Ondertussen dreigt het karretje van Suske met bril en Wiske met overgewicht steeds dichterbij te komen, als daar gelukkig de bus verschijnt. Ik duw mijzelf met moeite de benauwende drukte van lijn 69 in en de deuren sluiten voor mijn ogen. Wanneer vlak daarna een medepassagier keihard op mijn kleine teen gaat staan kan ik alleen maar denken: als ze die bakfiets nou gewoon gebruiken om mij naar huis te brengen, hadden ze in elk geval al één stem.

Thomas van Leeuwen

Het is mooi weer en de tentamenweek is nog redelijk ver weg. De vakantie komt eraan en de reisjes zijn al gepland. Mijn humeur was dus eigenlijk best prima. Het is knap hoe snel een stel idioten met polo’s en posters een topdag kan verneuken.

Want als ik door een wederom gejatte fiets bij de aula op de bus sta te wachten, blijkt tot mijn grote schrik dat deze week die enorm vervelende verkiezingscampagnes van de studentenraden weer begonnen zijn. AAG en Oras proberen ons hardwerkende studenten zoveel mogelijk te irriteren met lelijk gekluste posters waar allerlei nietszeggende teksten op te zien zijn.

Volgens mij ben ik niet de enige die zich mateloos irriteert aan de vele hectares spandoek van Oras waardoor ik inmiddels létterlijk groengeel zie en de roodwitte flyers van AAG die beter dienst zouden doen als pleepapier.

Ontzettend aangrijpende teksten hoor: ‘Maar wij zetten ons in voor de studént!’, ‘Wij willen dat de student zich kan ontplooien na’a’st zijn studie!’ Maar ze komen inmiddels mijn neus uit. Gelukkig zegt Oras ook nog eens exact hetzelfde en ken ik deze teksten daardoor beter uit mijn kop dan de gemiddelde tentamenstof.

De ergernis bereikt echter een hoogtepunt als er een AAG-karretje met één of andere pukkelige sjaars en een honderdtachtig kilo wegend wicht voorin aan komt sjokken. Vorig jaar heeft deze bakfiets me maar liefst twee keer te pakken gekregen en me alle mogelijke clichés van de studentenraden aangeluld. Denken deze jonge versies van onze premier nu echt dat ze op deze manier stemmen voor zich kunnen winnen? Uiteindelijk weet iedereen toch wel dat alle knorren op AAG stemmen en alle pikken en papen op Oras.

Ik denk dat ik volgend jaar een derde partij opricht. Ik kan vast hopen met subsidie krijgen, die ik dan gebruik voor een wat ongenuanceerdere aanpak, meer gericht op de doelgroep. Strakke Utrechtse vrouwtjes in blote naveltruitjes met de simpele tekst: ‘Stem op partij Oraag, dan lopen wij hier volgend jaar weer!’. Missie geslaagd.

Ondertussen dreigt het karretje van Suske met bril en Wiske met overgewicht steeds dichterbij te komen, als daar gelukkig de bus verschijnt. Ik duw mijzelf met moeite de benauwende drukte van lijn 69 in en de deuren sluiten voor mijn ogen. Wanneer vlak daarna een medepassagier keihard op mijn kleine teen gaat staan kan ik alleen maar denken: als ze die bakfiets nou gewoon gebruiken om mij naar huis te brengen, hadden ze in elk geval al één stem.

Thomas van Leeuwen