Valse liefde

Dus als het goed is zit er nu nog een mailtje van mij in je mailbox, want morgenochtend om zeven uur mail ik je weer: vroeg aan de slag. Tot over een uur of vijf, welterusten.”

,,Hé Carlo. Ja, ik weet het. Na vijf keer op snooze rammen gaat de wekker definitief uit, waarna ik volkomen weerloos ben. Nou ja, tien uur is toch niet echt slecht, ik ga vanavond wel weer door. Nu eerst de krant halen.”

Mail reguleerde mijn leven. Bij gebrek aan collega’s in de onmiddellijke nabijheid van mijn bureau die me verwijtend aan kunnen kijken als ik later dan negen uur achter de computer schuif, probeerde ik via dit soort afspraken mezelf ’s ochtends uit bed te sleuren. Soms lukte het nog ook.

Ik zit veel achter mijn computer, want ik ben nog steeds bezig met mijn afstudeerverslag. Het lay-outen kost flink wat tijd, maar ik ben bijna klaar (hoewel ik deze maand het jubileum mag vieren dat ik al een jaar bijna klaar ben). Natuurlijk moet je back-ups maken, maar ach, je weet hoe dat gaat: na drie keer kost het te veel moeite en floppen. Voor aanmoedigingen en feedback tijdens het stroperige afstuderen mail ik met vrienden die het al achter de rug hebben en mij gerust stellen dat het werken daarna ook vreselijk kan zijn, zodat ik weer berust in mijn situatie.

Mijn mailaccount heeft een zeer open en tolerant karakter. Het heeft een hekel aan selectieve mensen en vindt het ronduit onbeleefd post te weigeren. Ik kan dus of ál mijn mail inlezen of geen. Bijlagen worden direct ingelezen en onder de mailtekst geplakt. Het is natuurlijk onhandig dat ik niet zelf kan besluiten een enorme attachment niet in te lezen of te openen, maar als zich daarna plotseling ‘interessante’ foto’s van Brad Pitt openbaren, is het wel te tolereren.

Ik was dus een makkelijk slachtoffer voor de valse liefde van de love-bug. Mocht mijn tolerante computer mij al het genot hebben geschonken zelf de bijlage te openen, dan had mijn romantische aard dat zeker gedaan. Ik zou zeker vier maanden werk kwijt geweest zijn, de laatste kopieën dateren immers van de jaarwisseling (ik heb ook nog ergens acht liter mineraalwater staan ‘ dank je wel Maurice). Wat een mazzel dus dat ik toevallig op 4 mei de hele dag met mijn oudste broer op stap was en niet heb ingelogd. Zelfs niet ’s avonds laat om even te checken, iets wat ik normaal altijd doe. Er zal wel een beschermengel dwars over mijn toetsenbord hebben gelegen. Sinds die narrow escape lees ik geen mail meer in. Saai, maar het werken gaat wel veel efficiënter.

Ik begrijp alleen niet waarom de virusschrijver zo te werk is gegaan. Natuurlijk zal het een geweldige kick hebben gegeven om via een wereldwijde computerbreakdown het gelijk van je afstudeerscriptie te bewijzen (de huidige verdachte studeerde af op het gevaar van computervirusverspreiding via mailsystemen), maar de kans is groot dat je vervolgens een tik ontwikkelt om vaak over je schouder te kijken tijdens het programmeren. Waarom niet gewoon nade beoordeling het systeem binnengehackt en je cijfer eventueel verandert? Veel efficiënter, kijk maar naar mijn onverwacht hoge cijfer voor computerprogrammeren.

,,Goedemorgen Carlo, En lekker geslapen? Ik ga nu ook maar pitten, het is laat genoeg om mijn schuldgevoel te sussen en morgen wil ik weer vroeg op. Dus als het goed is zit er nu nog een mailtje van mij in je mailbox, want morgenochtend om zeven uur mail ik je weer: vroeg aan de slag. Tot over een uur of vijf, welterusten.”

,,Hé Carlo. Ja, ik weet het. Na vijf keer op snooze rammen gaat de wekker definitief uit, waarna ik volkomen weerloos ben. Nou ja, tien uur is toch niet echt slecht, ik ga vanavond wel weer door. Nu eerst de krant halen.”

Mail reguleerde mijn leven. Bij gebrek aan collega’s in de onmiddellijke nabijheid van mijn bureau die me verwijtend aan kunnen kijken als ik later dan negen uur achter de computer schuif, probeerde ik via dit soort afspraken mezelf ’s ochtends uit bed te sleuren. Soms lukte het nog ook.

Ik zit veel achter mijn computer, want ik ben nog steeds bezig met mijn afstudeerverslag. Het lay-outen kost flink wat tijd, maar ik ben bijna klaar (hoewel ik deze maand het jubileum mag vieren dat ik al een jaar bijna klaar ben). Natuurlijk moet je back-ups maken, maar ach, je weet hoe dat gaat: na drie keer kost het te veel moeite en floppen. Voor aanmoedigingen en feedback tijdens het stroperige afstuderen mail ik met vrienden die het al achter de rug hebben en mij gerust stellen dat het werken daarna ook vreselijk kan zijn, zodat ik weer berust in mijn situatie.

Mijn mailaccount heeft een zeer open en tolerant karakter. Het heeft een hekel aan selectieve mensen en vindt het ronduit onbeleefd post te weigeren. Ik kan dus of ál mijn mail inlezen of geen. Bijlagen worden direct ingelezen en onder de mailtekst geplakt. Het is natuurlijk onhandig dat ik niet zelf kan besluiten een enorme attachment niet in te lezen of te openen, maar als zich daarna plotseling ‘interessante’ foto’s van Brad Pitt openbaren, is het wel te tolereren.

Ik was dus een makkelijk slachtoffer voor de valse liefde van de love-bug. Mocht mijn tolerante computer mij al het genot hebben geschonken zelf de bijlage te openen, dan had mijn romantische aard dat zeker gedaan. Ik zou zeker vier maanden werk kwijt geweest zijn, de laatste kopieën dateren immers van de jaarwisseling (ik heb ook nog ergens acht liter mineraalwater staan ‘ dank je wel Maurice). Wat een mazzel dus dat ik toevallig op 4 mei de hele dag met mijn oudste broer op stap was en niet heb ingelogd. Zelfs niet ’s avonds laat om even te checken, iets wat ik normaal altijd doe. Er zal wel een beschermengel dwars over mijn toetsenbord hebben gelegen. Sinds die narrow escape lees ik geen mail meer in. Saai, maar het werken gaat wel veel efficiënter.

Ik begrijp alleen niet waarom de virusschrijver zo te werk is gegaan. Natuurlijk zal het een geweldige kick hebben gegeven om via een wereldwijde computerbreakdown het gelijk van je afstudeerscriptie te bewijzen (de huidige verdachte studeerde af op het gevaar van computervirusverspreiding via mailsystemen), maar de kans is groot dat je vervolgens een tik ontwikkelt om vaak over je schouder te kijken tijdens het programmeren. Waarom niet gewoon nade beoordeling het systeem binnengehackt en je cijfer eventueel verandert? Veel efficiënter, kijk maar naar mijn onverwacht hoge cijfer voor computerprogrammeren.