Vierdejaars bouwkunde Haroen Schijf doet verslag van de voorbereidingen voor een klimexpeditie naar de Peruaanse Andes.’Il Sendero Luminoso!’ De Peruaanse politie schijnt twee jaar geleden dit ‘Lichtend Pad’ te hebben opgerold, maar dat betekent niet automatisch dat elk lid van deze terreurorganisatie hiervan op de hoogte is.
Share
Eind jaren tachtig en begin jaren negentig vonden er veel openbare executies plaats en ook de argeloze toerist was hiervan soms het slachtoffer. En klimmers. Zo werd enkele jaren geleden een Engelse klimmer op een plein in Huaraz ten overstaan van de plaatselijke bevolking in koelen bloede vermoord.
Dit alles speelde door mijn hoofd toen we naar een ander expeditiedoel moesten zoeken, nadat we Rusland opzij hadden geschoven. Is Peru werkelijk nog zo gevaarlijk?
Ik had niet gedacht dat ik nota bene in Afrika een bevredigend antwoord hierop zou vinden. In januari en februari was ik met Jessika hals over de kop naar Kenia en Oeganda gegaan om rond te reizen en te klimmen. We kenden elkaar pas drie maanden en het was dus een sprong in het diepe (die gelukkig goed uitpakte). In Mombasa, aan de Keniaanse kust, liepen we een Nederlander tegen het lijf die al twaalf jaar op zijn motor de wereld rondreisde. Hij was overal geweest, dus ook in Peru. Vorig jaar augustus nog! ,,Gevaarlijk? Niks van gemerkt; ik heb daar een maand in m’n uppie rondgereisd en me niet één keer bedreigd gevoeld.”
Terwijl ik – eenmaal thuisgekomen – de indrukken nog aan het verwerken was, moest ik aan de slag met de Peru-expeditie. Eerst maar even een retourtje Lima gekocht, als stok achter de deur. Het is pas half maart, maar nagenoeg de hele wereld lijkt ineens naar Peru te willen. Uiteindelijk kunnen we nog net twee plaatsjes met studentenkorting bemachtigen in een van de zwanen van onze Koninklijke trots. Dat is dan tweeduizend gulden. Alstublieft. Dank u wel.
Het expeditie-molentje is gaan gaan draaien: na één week zijn we al verder dan we in bijna één jaar met de Russen hebben kunnen regelen!
De Cordillera Blanca, in het noordwesten van Peru, lijkt voor onze expeditie het meest geschikte gebied. Negenentwintig zesduizenders en talloze vijfduizenders staan op ons te wachten, waarvan de meesten, qua schoonheid, gemakkelijk kunnen wedijveren met de Zwitserse Matterhorn, voor velen de mooiste berg op aarde. De Huascaran (6768m), de hoogste tropische ijsberg op aarde; de Alpamayo, de mooiste berg op aarde en de Chacraraju, de onmogelijke berg. Het is een gebied vol superlatieven. Al deze bergen zijn al eens beklommen maar voor goede speurneuzen zijn er nog aardig wat nieuwe routes te openen. Alle bergen zijn in principe in ‘alpiene stijl’ te beklimmen. Dit wil zeggen dat we in één ruk vanuit het basiskamp de top zullen proberen te bereiken zonder pendelbewegingen uit te voeren tussen van tevoren ingerichte kampjes. Elke dag breken we ons tentje af en zullen het hoger op de berg weer opzetten. We noemen onze expeditie de Nederlandse Cordillera Blanca Expeditie 1995, kortweg NCBE ’95.
Terwijl Richard auspiciën en subsidie bij de Koninklijke Nederlandse Alpen Vereniging probeert los te peuteren, ga ik aan de slag om een brochure en een logo te maken. Het moet er ‘gelikt’ uitzien, zodat de bedrijven die we willen benaderen voor sponsoring meteen zullen bezwijken. Als ik bij Bouwkunde de tekst voor deze brochure wil uitprinten wordt mij op norse toon meegedeeld dat alles wat niet met bouwkunde te maken heeft hier niet geprint mag worden! ,,Ja maar…(even zoek ik naar woorden)…deze bergen hebben anders heel veel weg van de Sagrada Familia-kathedraal van Gaudi!”
Vierdejaars bouwkunde Haroen Schijf doet verslag van de voorbereidingen voor een klimexpeditie naar de Peruaanse Andes.
‘Il Sendero Luminoso!’ De Peruaanse politie schijnt twee jaar geleden dit ‘Lichtend Pad’ te hebben opgerold, maar dat betekent niet automatisch dat elk lid van deze terreurorganisatie hiervan op de hoogte is. Eind jaren tachtig en begin jaren negentig vonden er veel openbare executies plaats en ook de argeloze toerist was hiervan soms het slachtoffer. En klimmers. Zo werd enkele jaren geleden een Engelse klimmer op een plein in Huaraz ten overstaan van de plaatselijke bevolking in koelen bloede vermoord.
Dit alles speelde door mijn hoofd toen we naar een ander expeditiedoel moesten zoeken, nadat we Rusland opzij hadden geschoven. Is Peru werkelijk nog zo gevaarlijk?
Ik had niet gedacht dat ik nota bene in Afrika een bevredigend antwoord hierop zou vinden. In januari en februari was ik met Jessika hals over de kop naar Kenia en Oeganda gegaan om rond te reizen en te klimmen. We kenden elkaar pas drie maanden en het was dus een sprong in het diepe (die gelukkig goed uitpakte). In Mombasa, aan de Keniaanse kust, liepen we een Nederlander tegen het lijf die al twaalf jaar op zijn motor de wereld rondreisde. Hij was overal geweest, dus ook in Peru. Vorig jaar augustus nog! ,,Gevaarlijk? Niks van gemerkt; ik heb daar een maand in m’n uppie rondgereisd en me niet één keer bedreigd gevoeld.”
Terwijl ik – eenmaal thuisgekomen – de indrukken nog aan het verwerken was, moest ik aan de slag met de Peru-expeditie. Eerst maar even een retourtje Lima gekocht, als stok achter de deur. Het is pas half maart, maar nagenoeg de hele wereld lijkt ineens naar Peru te willen. Uiteindelijk kunnen we nog net twee plaatsjes met studentenkorting bemachtigen in een van de zwanen van onze Koninklijke trots. Dat is dan tweeduizend gulden. Alstublieft. Dank u wel.
Het expeditie-molentje is gaan gaan draaien: na één week zijn we al verder dan we in bijna één jaar met de Russen hebben kunnen regelen!
De Cordillera Blanca, in het noordwesten van Peru, lijkt voor onze expeditie het meest geschikte gebied. Negenentwintig zesduizenders en talloze vijfduizenders staan op ons te wachten, waarvan de meesten, qua schoonheid, gemakkelijk kunnen wedijveren met de Zwitserse Matterhorn, voor velen de mooiste berg op aarde. De Huascaran (6768m), de hoogste tropische ijsberg op aarde; de Alpamayo, de mooiste berg op aarde en de Chacraraju, de onmogelijke berg. Het is een gebied vol superlatieven. Al deze bergen zijn al eens beklommen maar voor goede speurneuzen zijn er nog aardig wat nieuwe routes te openen. Alle bergen zijn in principe in ‘alpiene stijl’ te beklimmen. Dit wil zeggen dat we in één ruk vanuit het basiskamp de top zullen proberen te bereiken zonder pendelbewegingen uit te voeren tussen van tevoren ingerichte kampjes. Elke dag breken we ons tentje af en zullen het hoger op de berg weer opzetten. We noemen onze expeditie de Nederlandse Cordillera Blanca Expeditie 1995, kortweg NCBE ’95.
Terwijl Richard auspiciën en subsidie bij de Koninklijke Nederlandse Alpen Vereniging probeert los te peuteren, ga ik aan de slag om een brochure en een logo te maken. Het moet er ‘gelikt’ uitzien, zodat de bedrijven die we willen benaderen voor sponsoring meteen zullen bezwijken. Als ik bij Bouwkunde de tekst voor deze brochure wil uitprinten wordt mij op norse toon meegedeeld dat alles wat niet met bouwkunde te maken heeft hier niet geprint mag worden! ,,Ja maar…(even zoek ik naar woorden)…deze bergen hebben anders heel veel weg van de Sagrada Familia-kathedraal van Gaudi!”
Comments are closed.