Verbondenheid

Enigszins teleurgesteld in de opvang van gepensioneerden door de TU woont Piet Righarts (75) met zijn vrouw in een maisonnette aan de rand van de TU-wijk. ,,Het is net of we er middenin wonen. Alleen al door het verkeer wat hier langs komt.” In het keukenraam een aantal rode geraniums. Op de kast een antieke projector die ooit van de TU was.

Eerste aflevering van een nieuwe serie over het leven na de TU.

Zijn vrouw, Wil, heeft nauwelijks gemerkt dat Righarts al weer elf jaar gepensioneerd is. ,,Ik heb er helemaal geen moeite mee gehad. Hij ging zich niet plotseling overal mee bemoeien of iets dergelijks.” Dat is niet verwonderlijk, want Righarts is al lang actief bij de Vereniging van Gepensioneerden van Prometheus, waarvan hij een sinds een jaar secratris is. De ‘hobby’ neemt veel tijd in beslag. ,,We organiseren onder andere bingomiddagen, lezingen, bezoekjes aan musea en één keer per jaar een dagtour. Kortom, het bruist van de activiteiten. Maar we vinden het ook een taak van de vereniging om bijvoorbeeld ziekenbezoek af te leggen.”

Tot elf jaar geleden was Righarts hoofd van de interne en huishoudelijke dienst bij de faculteit Civiele Techniek. ,,Na veertig jaar bij de TU ging ik in november 1984 met pensioen. Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad. Mijn werk was mijn hobby en ik werd overal bij betrokken. Ik had een fantastische baas en fijne collega’s.” Trots voegt hij daaraan toe: ,,Ik heb ooit een beker voor de ‘beste baas’ ontvangen, van zo’n 22 man.”

In de tijd dat Righarts voor de TU werkte, voerde de organisatie geen actief personeelsbeleid. ,,De werknemers moesten engelengeduld hebben voor ze de eerste stapjes naar betere werkomstandigheden konden maken. Dit was reden voor mij om in het het personeelsbeleid te duiken.”

De begeleiding van de TU na zijn pensionering is Righarts ontzettend tegengevallen. ,,Ik ben daarin teleurgesteld. Iemand die binnenkort met pensioen gaat, krijgt een gesprek over wat hem te wachten staat. Personeelszaken rekent het pensioen uit en zodra alles administratief rond is, is het afgelopen. Emotioneel gezien laat de TU je teveel in het diepe zwemmen. Ik vind het een belangrijke taak van de werkgever om meer, en tijdig, aandacht aan de voorbereiding op het pensioen te besteden.”

Een voorbeeld: ,,Voor de tentoonstelling naar aanleiding van Bevrijdingsdag vroeg men de medewerking van de senioren. De uitnodiging liep echter via Prometheus. Dat betekent dat de TU zèlf geen mogelijkheid heeft om senioren te bereiken, en dat mag je toch wel verwachten van een instelling als deze.”

Righarts kreeg van de TU een cursus van een week aangeboden in Oegstgeest, ter voorbereiding op het pensioen. ,,Het was ontzettend gezellig, niet nuttig. Maar het was tenminste nog een begeleiding naar je volgende levensperiode.” Deze cursusweek is inmiddels afgeschaft.

,,De gepensioneerden worden een beetje als een verloren groep beschouwd. Dit komt onder andere tot uiting in het feit dat we geen eigen vergaderruimte hebben. Het enige aardige dat het college van bestuur doet is het kerstdiner dat één keer per jaar wordt georganiseerd voor gepensioneerde personeelsleden. En dit terwijl veel van hen zich vaak nog fanatiek verbondenvoelen met de TU. Kijk maar eens hoeveel senioren meededen aan de lustrumviering.” De binding blijft ook bij Righarts doorleven. ,,Ik lees Delta van a tot z en ik krijg nog steeds uitnodigingen van bestuurswisselingen waar ik graag naartoe ga.”

Righarts hecht grote waarde aan de antieke projector die op de kast in de huiskamer pronkt. ,,Niet zozeer omdat hij veel waard is, maar vooral door de emotionele waarde.” Hij werkte met de projector en ook zijn vader. ,,Als de hoogleraar op de grond tikte, moest ik voor het volgende plaatje zorgen.” Met zijn pensionering kreeg hij deze van de TU.

Na zijn pensioen is Righarts altijd actief gebleven. Hij toont grote interesse in sport, fietsen, orgel spelen, keyboards, en eigenlijk in alles wat er om hem heen gebeurt. ,,Als je ouder wordt is het ontzettend belangrijk dat je bezig blijft, overal interesse in houdt en waardering blijft opbrengen voor elkaar. Ik kan me goed voorstellen dat mensen die geen sport of hobby hebben, in een enorm gat vallen.” Righarts zelf heeft daar geen last van. ,,Dit komt grotendeels dankzij mijn vroegere baan. Door mijn contacten is het nog steeds makkelijk om ergens binnen te komen. Dit in tegenstelling tot mensen met een gemiddelde functie, die na hun pensionering in een gat vallen doordat ze geen ingangen hebben.”

Met zijn negentienjarige kleindochter naar Scheveningen lopen, doet de gepensioneerde graag. ,,We komen tijdens zo’n wandeling tot enorme gesprekken. Ik merk dan dat er in wezen geen groot verschil bestaat tussen jong en oud. Er is nu een grotere gelijkheid, mede doordat vroeger veel dingen niet bespreekbaar waren en nu redelijk.”