Blokland

Luidkeels, en met veel onnodig vertoon van parate kennis. Enkelen waren zelfs zo ver gegaan om Pi tot dertig, veertig, vijftig cijfers achter de komma uit hun hoofd te leren en ratelden de cijfers om het hardst over mijn bord, zodat ik daar, uit oogpunt mijn maaltijd te redden, op goed geluk een einde aan probeerde te maken.

,,Ja ho maar”, riep ik met een knipoog naar mijn vriend, ,,dat getal Pi is een gebed zonder eind, moet je weten. Laatst het nieuws niet gezien? Japan bouwt ondergronds, op jacht naar steeds preciezere benaderingen van Pi, reusachtige stalen schijven om omtrek en diameter te kunnen meten en de resultaten op elkaar te delen.”

,,Onzin”, bestrafte een student mij buiten adem. ,,Die Japanners kunnen niks zelf. De Amerikanen zouden ze al lang voor zijn geweest.”

,,Nee nee”, improviseerde mijn vriend, met een fijne neus voor onzinnige discussies, ,,voorstellen tot zulke schijven hebben Amerikaanse onderzoekers al jaren eerder ingediend, maar de Nasa schijnt al even lang een meedogenloze anti-lobby te hebben ingezet, uit angst overheidsmiljarden mis te lopen”.

,,En hoe meten ze de omtrek dan?”, vroeg een ander leergierig. ,,Met meetlinten? Die linten moeten wel heel precies gecalibreerd zijn.”

,,Geen meetlinten”, zei mijn vriend. ,,De schijfranden hadden op voorhand van superfijne streepjes kunnen worden voorzien, maar daarmee zou de noodzaak tot bouwen verdwijnen en daarmee ook de overheidssubsidie. Vandaar dat de randen worden gemeten met een rolwiel.”

,,Maar Pi is al tot ver achter de komma bekend!”, protesteerde de eerste. ,,Domkop, het gaat natuurlijk om kilometers grote schijven”, viel een ander hem opgewonden in de rede. ,,De vraag is: waarom juist ondergronds?”

,,Wellicht om te voorkomen dat de Amerikanen er satellietfoto’s van nemen, deze op ware grootte ontwikkelen en met de resultaten aan de haal gaan?”, opperde ik in een poging er een punt achter te zetten.

,,Dat kan natuurlijk niet”, zei iemand tot mijn opluchting, maar naar mij werd niet meer geluisterd. ,,Die schijven zijn zo groot, dat ze voor de werkelijke, niet-Euclidische, vierdimensionaal gekromde ruimte geen zuivere schijven meer zijn.” Even overwoog ik in de lach te schieten, maar de gezichten stonden op bittere ernst.

,,Dus daar is het de Jappen om te doen! Ze meten de afwijkende Pi, vergelijken deze met zuivere Pi-waarden uit supercomputers en brengen zo de gekromde ruimte in kaart!”,,Geniaal! Als wij ze voor willen zijn, moeten we morgen nog met bouwen begin-nen.” ,,Maar dan moet minstens de hele Aula worden opge- blazen!”,,Nou en!”, riep mijn vriend. ,,Na meting kunnen de gigantische schijven model staan voor geminiaturiseerde schaalmodellen, zo groot als een duimnagel, om verwerkt te worden in wetenschappelijke zakcalculators! Jullie maken de TU rijk!”

Ik heb de conversatie niet langer willen aanhoren. Bij het verlaten van de tafel viel mij op, dat tussen mijn vriend en zijn uilskuikens drukke gebaren en een steelse uitwisseling van e-mail adressen plaatsvonden. U bent gewaarschuwd. Ook als u er bij zat.

Ik heb iets verschrikkelijks gedaan. Ik heb de hoofden van een stel geniale gekken op hol doen slaan, en de hele TU zal ervoor boeten.

Een vriend en ik eten elke dinsdag in de Aula, maar eergisteren door ruimtegebrek tussen een stel studenten dat er maar geen genoeg van kreeg over het getal Pi te debatteren. Luidkeels, en met veel onnodig vertoon van parate kennis. Enkelen waren zelfs zo ver gegaan om Pi tot dertig, veertig, vijftig cijfers achter de komma uit hun hoofd te leren en ratelden de cijfers om het hardst over mijn bord, zodat ik daar, uit oogpunt mijn maaltijd te redden, op goed geluk een einde aan probeerde te maken.

,,Ja ho maar”, riep ik met een knipoog naar mijn vriend, ,,dat getal Pi is een gebed zonder eind, moet je weten. Laatst het nieuws niet gezien? Japan bouwt ondergronds, op jacht naar steeds preciezere benaderingen van Pi, reusachtige stalen schijven om omtrek en diameter te kunnen meten en de resultaten op elkaar te delen.”

,,Onzin”, bestrafte een student mij buiten adem. ,,Die Japanners kunnen niks zelf. De Amerikanen zouden ze al lang voor zijn geweest.”

,,Nee nee”, improviseerde mijn vriend, met een fijne neus voor onzinnige discussies, ,,voorstellen tot zulke schijven hebben Amerikaanse onderzoekers al jaren eerder ingediend, maar de Nasa schijnt al even lang een meedogenloze anti-lobby te hebben ingezet, uit angst overheidsmiljarden mis te lopen”.

,,En hoe meten ze de omtrek dan?”, vroeg een ander leergierig. ,,Met meetlinten? Die linten moeten wel heel precies gecalibreerd zijn.”

,,Geen meetlinten”, zei mijn vriend. ,,De schijfranden hadden op voorhand van superfijne streepjes kunnen worden voorzien, maar daarmee zou de noodzaak tot bouwen verdwijnen en daarmee ook de overheidssubsidie. Vandaar dat de randen worden gemeten met een rolwiel.”

,,Maar Pi is al tot ver achter de komma bekend!”, protesteerde de eerste. ,,Domkop, het gaat natuurlijk om kilometers grote schijven”, viel een ander hem opgewonden in de rede. ,,De vraag is: waarom juist ondergronds?”

,,Wellicht om te voorkomen dat de Amerikanen er satellietfoto’s van nemen, deze op ware grootte ontwikkelen en met de resultaten aan de haal gaan?”, opperde ik in een poging er een punt achter te zetten.

,,Dat kan natuurlijk niet”, zei iemand tot mijn opluchting, maar naar mij werd niet meer geluisterd. ,,Die schijven zijn zo groot, dat ze voor de werkelijke, niet-Euclidische, vierdimensionaal gekromde ruimte geen zuivere schijven meer zijn.” Even overwoog ik in de lach te schieten, maar de gezichten stonden op bittere ernst.

,,Dus daar is het de Jappen om te doen! Ze meten de afwijkende Pi, vergelijken deze met zuivere Pi-waarden uit supercomputers en brengen zo de gekromde ruimte in kaart!”,,Geniaal! Als wij ze voor willen zijn, moeten we morgen nog met bouwen begin-nen.” ,,Maar dan moet minstens de hele Aula worden opge- blazen!”,,Nou en!”, riep mijn vriend. ,,Na meting kunnen de gigantische schijven model staan voor geminiaturiseerde schaalmodellen, zo groot als een duimnagel, om verwerkt te worden in wetenschappelijke zakcalculators! Jullie maken de TU rijk!”

Ik heb de conversatie niet langer willen aanhoren. Bij het verlaten van de tafel viel mij op, dat tussen mijn vriend en zijn uilskuikens drukke gebaren en een steelse uitwisseling van e-mail adressen plaatsvonden. U bent gewaarschuwd. Ook als u er bij zat.