Dan eindelijk: de wetensoap

René Appel is hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam, gevierd thriller-schrijver en vermoedelijk kettingroker, want er worden nogal wat sigaretten en shaggies opgestoken in ‘Spanning’, het boekje dat hij schreef voor de stichting Weten, in het kader van de Wetenschap- en Techniekweek, die van 3 tot en met 11 oktober plaatsvindt.

‘Spanning’ gaat over de carrière van psycholoog Jeroen Wielmeijer aan de Universiteit van Amsterdam. Hij begint als stress-onderzoeker bij de gerenommeerde hoogleraar Croonenburg, maar al snel klimt hij op, omdat iemand anders in de vakgroep tot ieders verbazing hoogleraar wordt in Groningen.

‘Natuurlijk was Rob een harde werker, een keiharde werker, en hij schraapte braaf zijn artikeltjes bij elkaar. Het ene waarnemingsexperiment volgde op het andere. Er viel altijd wel weer een nieuwe variabele te variëren: een andere taak, andere condities, andere meetmethoden. Als er geen nieuw experiment kon worden gedaan, schreef hij een artikel over methodologische aspecten van het onderzoek. Wat was de psychologie toch een heerlijke wetenschap.’

Het zijn dit soort observaties die aantonen dat Appel weet waar hij het over het heeft als hij de wetenschappelijke wereld schetst. Want verder heeft hij zijn best gedaan om een zo toegankelijk mogelijk soapverhaal te schrijven. Dus valt Jeroen voor zijn assistente Marjon, wachtend op het moment dat zijn vrouw Harriët erachter komt en hij een eind moet maken aan de affaire.

Een kleine twintig jaar later slaat Marjon echter hard terug, als ze erachter komt dat Jeroen hun gezamenlijke onderzoeksresultaten vervalst heeft om te promoveren en Croonenburg op te volgen. Ze werkt een ander uit de vakgroep en eist zelf de vacature op. Tot dan toe – we zijn inmiddels ver over de helft – heeft ‘Spanning’ alle kenmerken van een soap en wijst niets erop dat Appel het verhaal nog gaat ombuigen naar zijn eigen genre: de thriller. De moord op Marjon komt zodoende volkomen uit de lucht vallen, net als een paar pagina’s later de dader.
Potsierlijk

Appel had zich dus beter bij de oorspronkelijke opzet van een soap kunnen houden, want dan waren al die uitvergrote emoties beter tot hun recht gekomen. Door de omzwaai naar een thriller ogen de ontwikkelingen ineens een potsierlijk, omdat in dat genre nu eenmaal andere wetten heersen.

Dat alles neemt niet weg dat Appel vlot schrijft en zich op behendige wijze van zijn taak kwijt, het in luchtige verpakking onder de aandacht brengen van de wetenschappelijke praktijk met zijn druk om artikelen te schrijven, de drang omals eerste auteur vermeld te staan, bedelarij om subsidies, noodzakelijke samenwerkingsverbanden met gehate collega’s en wat dies meer zij. Hoewel ‘Spanning’ duidelijk op de automatische piloot geschreven is, is het onderhoudend genoeg, precies wat je mag verwachten van een boekje dat voor een bepaalde gelegenheid geproduceerd is.

René Appel, Spanning. Uitgeverij Contact, ISBN 90-254-1247-5, f. 10,–.

Haat, nijd, ambities, jaloezie, onderzoeksvoorstellen, alle traditionele ingrediënten van een soap komen voorbij in de thriller ‘Spanning’ van René Appel.

René Appel is hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam, gevierd thriller-schrijver en vermoedelijk kettingroker, want er worden nogal wat sigaretten en shaggies opgestoken in ‘Spanning’, het boekje dat hij schreef voor de stichting Weten, in het kader van de Wetenschap- en Techniekweek, die van 3 tot en met 11 oktober plaatsvindt.

‘Spanning’ gaat over de carrière van psycholoog Jeroen Wielmeijer aan de Universiteit van Amsterdam. Hij begint als stress-onderzoeker bij de gerenommeerde hoogleraar Croonenburg, maar al snel klimt hij op, omdat iemand anders in de vakgroep tot ieders verbazing hoogleraar wordt in Groningen.

‘Natuurlijk was Rob een harde werker, een keiharde werker, en hij schraapte braaf zijn artikeltjes bij elkaar. Het ene waarnemingsexperiment volgde op het andere. Er viel altijd wel weer een nieuwe variabele te variëren: een andere taak, andere condities, andere meetmethoden. Als er geen nieuw experiment kon worden gedaan, schreef hij een artikel over methodologische aspecten van het onderzoek. Wat was de psychologie toch een heerlijke wetenschap.’

Het zijn dit soort observaties die aantonen dat Appel weet waar hij het over het heeft als hij de wetenschappelijke wereld schetst. Want verder heeft hij zijn best gedaan om een zo toegankelijk mogelijk soapverhaal te schrijven. Dus valt Jeroen voor zijn assistente Marjon, wachtend op het moment dat zijn vrouw Harriët erachter komt en hij een eind moet maken aan de affaire.

Een kleine twintig jaar later slaat Marjon echter hard terug, als ze erachter komt dat Jeroen hun gezamenlijke onderzoeksresultaten vervalst heeft om te promoveren en Croonenburg op te volgen. Ze werkt een ander uit de vakgroep en eist zelf de vacature op. Tot dan toe – we zijn inmiddels ver over de helft – heeft ‘Spanning’ alle kenmerken van een soap en wijst niets erop dat Appel het verhaal nog gaat ombuigen naar zijn eigen genre: de thriller. De moord op Marjon komt zodoende volkomen uit de lucht vallen, net als een paar pagina’s later de dader.
Potsierlijk

Appel had zich dus beter bij de oorspronkelijke opzet van een soap kunnen houden, want dan waren al die uitvergrote emoties beter tot hun recht gekomen. Door de omzwaai naar een thriller ogen de ontwikkelingen ineens een potsierlijk, omdat in dat genre nu eenmaal andere wetten heersen.

Dat alles neemt niet weg dat Appel vlot schrijft en zich op behendige wijze van zijn taak kwijt, het in luchtige verpakking onder de aandacht brengen van de wetenschappelijke praktijk met zijn druk om artikelen te schrijven, de drang omals eerste auteur vermeld te staan, bedelarij om subsidies, noodzakelijke samenwerkingsverbanden met gehate collega’s en wat dies meer zij. Hoewel ‘Spanning’ duidelijk op de automatische piloot geschreven is, is het onderhoudend genoeg, precies wat je mag verwachten van een boekje dat voor een bepaalde gelegenheid geproduceerd is.

René Appel, Spanning. Uitgeverij Contact, ISBN 90-254-1247-5, f. 10,–.