De laatste reis

Hij wijst op een rechthoekige marmeren steen, type standaard-vaak-aanwezig-op-elk-kerkhof. De tekst die erop staat is nauwelijks meer leesbaar, omdat er een stapel bladeren op ligt.

Vind je het niet eng op een begraafplaats?

,,Nee, ik vind het niet zo eng. Het zijn gewoon resten van mensen, meer niet. Voor mij heeft dit kerkhof niet zoveel emotionele waarde. Er ligt hier geen directe familie van mij. Ik vind het wel belangrijk dat mensen op deze manier, met respect, behandeld worden na hun dood.”

Kun je je voorstellen dat mensen hier alleen komen voor de rustige atmosfeer?

,,Ja, maar ik vind het niet echt gepast. Het is een begraafplaats en geen recreatieoord.”

Vijftig meter van ons vandaan staat een groep mensen-in-het-zwart rondom een graf. Waarschijnlijk wordt net de kist met de eerste handjes aarde bedekt. We blijven op afstand.

Heb je dit zelf vaak meegemaakt?

,,Ja, wel een aantal keren. Dat is altijd emotioneel. Een paar jaar geleden is een vriend van mijn leeftijd overleden. Bij oudere mensen is het toch makkelijker te accepteren.”

Is een grafsteen op een kerkhof niet een goedkope manier om een herinnering levend te houden?

,,Nee, dit is de plaats waar die persoon de laatste eer bewezen is. Dit is het eindpunt. Ik kan het heel goed begrijpen dat mensen daarom hier naartoe komen om een persoon te memoreren. Ik heb daar zelf niet veel behoefte aan, maar voor anderen is het misschien wel belangrijk.”

Vind je het belangrijk dat je onder een steen ligt, of mag men jou ook anoniem midden in een bos leggen?

,,Dat zou ik wel erg hard vinden. Ik vind zo’n steen wel mooi als het definitieve sluitstuk hier op aarde. Het geeft wel iets persoonlijks mee aan een graf.”

,,,

Tussen de Aula en het Wiskundegebouw rusten honderden mensen. Zij rusten de eeuwige rust, jaren in dezelfde houding, liggend onder een plak duur marmer. Zij hebben de laatste reis al achter de rug.

Marc Bliek, tweedejaars informatica, maakte al eens een wandeling over de Jaffa-begraafplaats. Waarom? ,,Ja, gewoon.” Toch loopt hij nog eventjes met ons mee.

Wat voor grafstenen vind je mooi?

,,Zo één vind ik wel aardig. Een ruwe natuurlijke steen met een paar abstracte lettertjes erop. Deze zou ik zelf wel willen. Gewoon een strakke vorm, rechte lijnen.”

Hij wijst op een rechthoekige marmeren steen, type standaard-vaak-aanwezig-op-elk-kerkhof. De tekst die erop staat is nauwelijks meer leesbaar, omdat er een stapel bladeren op ligt.

Vind je het niet eng op een begraafplaats?

,,Nee, ik vind het niet zo eng. Het zijn gewoon resten van mensen, meer niet. Voor mij heeft dit kerkhof niet zoveel emotionele waarde. Er ligt hier geen directe familie van mij. Ik vind het wel belangrijk dat mensen op deze manier, met respect, behandeld worden na hun dood.”

Kun je je voorstellen dat mensen hier alleen komen voor de rustige atmosfeer?

,,Ja, maar ik vind het niet echt gepast. Het is een begraafplaats en geen recreatieoord.”

Vijftig meter van ons vandaan staat een groep mensen-in-het-zwart rondom een graf. Waarschijnlijk wordt net de kist met de eerste handjes aarde bedekt. We blijven op afstand.

Heb je dit zelf vaak meegemaakt?

,,Ja, wel een aantal keren. Dat is altijd emotioneel. Een paar jaar geleden is een vriend van mijn leeftijd overleden. Bij oudere mensen is het toch makkelijker te accepteren.”

Is een grafsteen op een kerkhof niet een goedkope manier om een herinnering levend te houden?

,,Nee, dit is de plaats waar die persoon de laatste eer bewezen is. Dit is het eindpunt. Ik kan het heel goed begrijpen dat mensen daarom hier naartoe komen om een persoon te memoreren. Ik heb daar zelf niet veel behoefte aan, maar voor anderen is het misschien wel belangrijk.”

Vind je het belangrijk dat je onder een steen ligt, of mag men jou ook anoniem midden in een bos leggen?

,,Dat zou ik wel erg hard vinden. Ik vind zo’n steen wel mooi als het definitieve sluitstuk hier op aarde. Het geeft wel iets persoonlijks mee aan een graf.”