Willem Bever

br />
Alles draait tegenwoordig om image, en Jacob Fokkema heeft het image van Willem Bever. Zijn volle snor is zo groot dat je zijn mond nauwelijks ziet, maar zijn ogen geven het idee dat hij toch glimlacht. Voordat u mij verwijt dat ik mijn pupil belachelijk maak: het is niet erg om Willem Bever te zijn. Deze held uit de Fabeltjeskrant is namelijk een harde werker en waarschijnlijk een nette modelburger. Willem Bever rijdt in een Volkswagen Golf en stemt CDA. Op Willem Bever kun je bouwen.

Vorige week moest mijn Fokkema optreden. Het Techniekmuseum was afgeladen met bejaarden. Er waren mannetjes in rolstoelen, mannetjes met gehoorapparaten, en mannetjes met dikke brillen. En combinaties van deze drie. Het leek een beetje op een uitje van de Zonnebloem. Met z’n allen in de bus naar het Techniekmuseum, even rondschuifelen en dan een glaasje jus. Toch waren dit niet zomaar bejaarden. Dit was de meest intelligente groep bejaarden die je in Nederland bij elkaar kunt krijgen: bijna allemaal waren ze hier in Delft hoogleraar geweest. En nu waren ze aanwezig bij de uitreiking van het boek ‘Delfts Goud’, waarin achttien inmiddels overleden collega-professoren werden omschreven. Fokkema mocht ze toespreken en het eerste boek uitreiken.

Helaas was ik als nooit bestelde mediatrainer niet bij het schrijven van zijn toespraak betrokken geweest. Dan had ik hem kunnen behoeden. Vanaf de achterste rij, tussen de grijze lokken, de kale achterhoofden en de gehoorapparaten door, hoorde ik hem praten over jaartallen en percentages. Soms slikte hij een woord in.

‘Slechts twee komma één procent in Nederland. Terwijl in Belgie: twee komma drie procent. Denemarken: twee komma zeven procent.’

Bij die zeven verhief hij even zijn stem, zoals ook Melkert geforceerd woorden kan benadrukken. Ik schudde met mijn hoofd. ,,Zo moet het niet, Jacob.” En terwijl ik dat dacht, vergat ik onmiddellijk alle jaartallen en percentages die hij had voorgelezen.

Toen de speech voorbij was, glimlachte hij voldaan.

,,Zo, dat zit erop. Nu begint het echte werk”, leek hij te denken.

En het echte werk begon. Vrolijk lachend en grappend praatte hij de sprekers aan elkaar, hielp hij een oud vrouwtje het podium op en bedankte hij de medewerkers aan het boek. Hier voelde hij zich thuis, hier speelde hij met het publiek, hier stond de ware Jacob.

De nooit bestelde mediatrainer was verbaasd en tevreden. Er was toch hoop voor de toekomst. Zijn weloverwogen concluderend advies onderaan het rapport van leerling Jacob Fokkema luidt dus als volgt:

,,Jacob doet erg zijn best, maar hij kan beter geen toespraken voorlezen. Hij is veel leuker als hij improviseert.”

En dat zorgt er direct voor dat ik na deze vijfhonderd woorden ontslag kan nemen als nooit bestelde mediatrainer. Als hij dit advies opvolgt % en dus geen toespraken meer voorleest % redtonze Willem Bever het namelijk wel. Daar ben ik van overtuigd.

Ik ben de mediatrainer van Jacob Fokkema, onze rector magnificus. Niet dat hij mij daarom gevraagd heeft, maar iedereen heeft tegenwoordig een mediatrainer nodig en ik benoem mijzelf dus vandaag tot zijn nooit bestelde mediatrainer.

Alles draait tegenwoordig om image, en Jacob Fokkema heeft het image van Willem Bever. Zijn volle snor is zo groot dat je zijn mond nauwelijks ziet, maar zijn ogen geven het idee dat hij toch glimlacht. Voordat u mij verwijt dat ik mijn pupil belachelijk maak: het is niet erg om Willem Bever te zijn. Deze held uit de Fabeltjeskrant is namelijk een harde werker en waarschijnlijk een nette modelburger. Willem Bever rijdt in een Volkswagen Golf en stemt CDA. Op Willem Bever kun je bouwen.

Vorige week moest mijn Fokkema optreden. Het Techniekmuseum was afgeladen met bejaarden. Er waren mannetjes in rolstoelen, mannetjes met gehoorapparaten, en mannetjes met dikke brillen. En combinaties van deze drie. Het leek een beetje op een uitje van de Zonnebloem. Met z’n allen in de bus naar het Techniekmuseum, even rondschuifelen en dan een glaasje jus. Toch waren dit niet zomaar bejaarden. Dit was de meest intelligente groep bejaarden die je in Nederland bij elkaar kunt krijgen: bijna allemaal waren ze hier in Delft hoogleraar geweest. En nu waren ze aanwezig bij de uitreiking van het boek ‘Delfts Goud’, waarin achttien inmiddels overleden collega-professoren werden omschreven. Fokkema mocht ze toespreken en het eerste boek uitreiken.

Helaas was ik als nooit bestelde mediatrainer niet bij het schrijven van zijn toespraak betrokken geweest. Dan had ik hem kunnen behoeden. Vanaf de achterste rij, tussen de grijze lokken, de kale achterhoofden en de gehoorapparaten door, hoorde ik hem praten over jaartallen en percentages. Soms slikte hij een woord in.

‘Slechts twee komma één procent in Nederland. Terwijl in Belgie: twee komma drie procent. Denemarken: twee komma zeven procent.’

Bij die zeven verhief hij even zijn stem, zoals ook Melkert geforceerd woorden kan benadrukken. Ik schudde met mijn hoofd. ,,Zo moet het niet, Jacob.” En terwijl ik dat dacht, vergat ik onmiddellijk alle jaartallen en percentages die hij had voorgelezen.

Toen de speech voorbij was, glimlachte hij voldaan.

,,Zo, dat zit erop. Nu begint het echte werk”, leek hij te denken.

En het echte werk begon. Vrolijk lachend en grappend praatte hij de sprekers aan elkaar, hielp hij een oud vrouwtje het podium op en bedankte hij de medewerkers aan het boek. Hier voelde hij zich thuis, hier speelde hij met het publiek, hier stond de ware Jacob.

De nooit bestelde mediatrainer was verbaasd en tevreden. Er was toch hoop voor de toekomst. Zijn weloverwogen concluderend advies onderaan het rapport van leerling Jacob Fokkema luidt dus als volgt:

,,Jacob doet erg zijn best, maar hij kan beter geen toespraken voorlezen. Hij is veel leuker als hij improviseert.”

En dat zorgt er direct voor dat ik na deze vijfhonderd woorden ontslag kan nemen als nooit bestelde mediatrainer. Als hij dit advies opvolgt % en dus geen toespraken meer voorleest % redtonze Willem Bever het namelijk wel. Daar ben ik van overtuigd.