‘Ik geloof niet in zielige mensen’

Een gebrek aan ambitie kun je Sanne en Mirik Castro niet verwijten. Met hun in 2009 opgerichte bedrijf SimGas willen zij biogasinstallaties verkopen in alle tropische en subtropische landen.



De broers, die beiden technische bestuurskunde in Delft studeerden, werken daar hard aan. Mirik woont met zijn gezin in Tanzania. Vanuit daar bereist hij de regio. Sanne is CEO, zit meestal in Den Haag, maar vliegt zeker eens per maand naar Tanzania, Kenia of een ander land. Onlangs ging hij bijvoorbeeld naar India om zaken te doen met een groot melkbedrijf.



SimGas begon in 2012 in Tanzania en in 2013 in Kenia met het verkopen en installeren van biogasinstallaties. Die bestonden al, maar in gemetselde vorm. Dat maakte de aanleg duur. SimGas ontwierp een prefab-biovergister van kunststof.



De grootte van de ronde tank, die lokale werknemers van SimGas ter plekke in elkaar zetten en ingraven, is variabel. Heeft een boer twee koeien, dan is de kleinste tank – die overigens manshoog is – groot genoeg om poep om te zetten in biogas. Zijn er meer koeien, dan kan de tank eenvoudig groter.



SimGas levert bij de biovergister standaard een kookstel. Een huis gevuld met de rook van houtvuur is daarmee verleden tijd. “In Afrika staat luchtvervuiling in huis op nummer één qua aantal doden. Dat probleem kunnen wij aanpakken”, vertelt Sanne Castro.



Er zijn meer voordelen. “Een huishouden moet eenmalig investeren, maar als het eenmaal kookt op biogas kan het veel geld besparen op hout of houtskool. We werken samen met microfinancieringsorganisaties die mensen krediet kunnen verschaffen. Zo kunnen ze een goede investering doen in plaats van steeds kleine bedragen uit te geven, waardoor ze nooit geld overhouden en ze in een armoedeval komen.”



Koken op biogas gaat ook ontbossing tegen. En de CO2-uitstoot gaat omlaag. “Ieder biogassysteem reduceert de CO2-uitstoot met vijf tot tien ton per jaar. Daarbij is de slurry die na vergisting overblijft evenveel waard is als twee kilo kunstmest per dag.”



Gemiddeld kosten SimGas-installaties vijfhonderd euro, rekent Castro voor. Er zijn er nu 1500 verkocht. Het bedrijf is een nieuwe productielijn aan het opzetten in Tanzania, samen met een lokaal kunststofbedrijf, Sil Africa. In Nederland zijn er nu zeven werknemers, in Afrika nog eens zestig. Dat aantal zal groeien als SimGas volgend jaar de markten in Oeganda en Rwanda op gaat. In totaal hebben investeerders, subsidie- en kredietverstrekkers vijf miljoen euro geïnvesteerd.



Winst maakt SimGas nog niet. Op termijn is dat wel het doel. “Wij willen aantonen dat je geld kunt verdienen in ontwikkelingslanden, terwijl je echte problemen oplost. Ik geloof niet in zielige mensen. Ook met arme mensen kun je een wederzijds afhankelijke relatie aangaan. We verdienen allemaal geld en zij krijgen een beter leven. Het is niet vies om daar winst mee te maken.”



Dit artikel verschijnt deze week in Delft Integraal.