Alle symfoklassiekers live gespeeld op één mooie lange avond. Op Symfonight 2009 maakt de hierin gespecialiseerde coverband Knight of the Progs deze voor de liefhebber ultieme droom waar. Inclusief multimediashow en met een educatief tintje.
Progressieve symfonische rock, kortweg symfo, is een beetje het stiefkindje van de popmuziek. Je houdt ervan of je vindt het vreselijk. Het genre kende zijn hoogtepunt in de jaren zeventig, totdat de eerste punkgolf het in een klap compleet wegvaagde. De inpluggen-en-spelen-maar-filosofie, gevat in songs van maximaal drie minuten, stond volledig haaks op de orkestrale symfo met zijn naar het bombastische neigende, uitgesponnen synthesizerklanktapijten.
Luuk Braun, verzorger van discoavonden voor oudere jongeren in Delft, bezocht een paar maanden geleden een concert van Knight of the Progs, in Monster. Een groep ervaren muzikanten, gespecialiseerd in het werk van acts als Genesis, Pink Floyd, Supertramp, Kansas, UK, Emerson, Lake & Palmer, Marillion, Camel, Kayak en Focus. Onder de indruk van het gebodene vroeg hij hen of ze zoiets ook in Delft wilden doen, waarna hij razendsnel een zaaltje regelde. Vrijdag staat de band drie uur lang in Club Wesseling aan de Houttuinen. “Je hoort die muziek alleen nog op Arrow Classic Rock, live-avonden als deze zijn er vrijwel nooit. De belangstelling is niettemin groot. Ze komen ervoor naar Delft vanuit Groningen en België.”
De vaste veejay van de band verlevendigt het optreden met een multimediashow. Dan is er nog het theaterelement, waarin op luchtige wijze de geschiedenis van de symforock uit de doeken wordt gedaan. Voor de gelegenheid wordt het gezelschap aangevuld met gastmuzikanten, onder wie Maaike Breijman, in het covercircuit bekend als ‘de Nederlandse Kate Bush’. Zij ontfermt zich onder meer over de nummers van Yes, zoals ‘Yours is no disgrace’ en ‘Close to the edge’. Braun: “De zanger haalt het hoge geluid van Yes-voorman Jon Anderson niet. Maaike heeft daar de perfecte hoge stem voor.”
Braun houdt ervan als de nummers letterlijk worden nagespeeld. “Daarvoor ga je toch naar zo’n coverband: omdat het origineel er niet meer is. ‘Firth of fifth’, van Genesis, daarin zit wat mij betreft de beste gitaarsolo ooit. Van Steve Hackett. Die moeten ze niet anders gaan spelen.”
Op de setlist staat onder meer ‘Shine on you crazy diamond van Pink Floyd, Brauns alltime favoriete nummer. “Ik heb ze gevraagd of ik dat nummer mocht drummen. Ik ken het noot voor noot uit mijn hoofd. ‘Kom maar een keer repeteren’, zeiden ze, ‘als het niks is doen we het niet; we willen niet voor lul staan’.” Logisch, vindt Braun: “Het is kwalitatief moeilijke muziek om te spelen en het zijn goede muzikanten die op het podium staan.”
Is symfo ouwelullenmuziek? “Dat is wel een beetje waar. Het publiek bij dit soort bands bestaat vooral uit veertigplussers. Die zijn ermee opgegroeid. Muziek die je tijdens je veertiende, vijftiende hoort blijf je altijd het beste vinden. Wat nu Coldplay en Keane zijn, waren toen Pink Floyd en Genesis. Ik ben van de generatie dat je naar de platenzaak liep en de nieuwe van Pink Floyd kocht. Die draaide je dan honderdduizend keer.”
Symfomuziek moet je leren waarderen. “Er zitten verschillende lagen in. ‘Lady fantasy’ van Camel bijvoorbeeld, daar vind je de eerste keer niks aan. Ik raad jonge muziekliefhebbers altijd aan om ‘Shine on you crazy diamond’ een stuk of tien keer te draaien. Dan ontdekken ze pas hoe goed het is. Tegenwoordig zijn toch ook veel jongeren geïnteresseerd in symfo, al heet het nu progrock. Het gaat vaak van ouder op kind. Mijn zoon van 19 draait niks anders.
Comments are closed.