Delftse Date Ik ben uitgenodigd voor het TB Gala op de pier van Scheveningen. Volgens de etiquette nodigt de heer de dame uit met een handgeschreven brief. De dame schrijft dan een brief terug om hem uit te nodigen op de thee.
Wanneer zij tijdens de thee koekjes serveert betekent het dat zij mee gaat. Serveert ze taart, dan wil ze zelfs meer dan dat. Heel romantisch allemaal. Bij de moderne Delftse man gaat het echter iets minder klassiek. Ik word gebeld en bevestig later met een sms.
Voordat we naar het gala gaan spreken we nog even af in de kroeg. Daar krijg ik mijn corsage, die volgens de etiquette door de uitnodigende partij verzorgd wordt. Ook is het volgens de beleefdheidsregels zo dat de heer twee zakdoeken bij zich heeft. Eén om eventueel zichzelf het zweet van het voorhoofd te deppen en één voor zijn date, die immers zelf geen zakken heeft. In mijn geval combineert de heer de corsage-etiquette met het zakdoeken-mos. Ik krijg een boerenzakdoek, omdat date-lief uit het oosten des lands komt. We vertrekken naar Scheveningen. De tram zit vol studenten in galatenue. Opvallend meer mannen dan meisjes. Het waren waarschijnlijk heel vieze koekjes bij de thee.. Op de pier ziet alles er prachtig uit. We dansen bij de bigband, drinken voorgemengde Apfelcorn Spa, kletsen in de met vloerbedekking bekleedde zaal en spelen roulette achter een chique speeltafel. ‘Rien ne va plus’ klinkt het. Daarna schuif ik snel een muntje dat niet van mij is op 20. En jackpot! ‘Van wie was die inzet?’ vraagt de croupier. Ik knik heftig dat het van mij is. “Hoe kan dat nou, je hebt je niet eens ingekocht?”. Dat klopt. Een andere jongen schiet me te hulp, “Ik heb gezien dat ze het daar neerlegde”. Dat klopt ook. Ik win vijftien euro. Mijn date ben ik inmiddels kwijt. Geeft niet, ik vermaak me prima en hij ook. Als er wordt omgeroepen dat het de laatste ronde is, ben ik oprecht verbaasd en teleurgesteld. Ik probeer het nog te rekken, maar een half uur later heb ik daar spijt van. Ik heb het gepresteerd om een groep van honderd man kwijt te raken. Daar sta ik dan. Met mijn mooie rokje, lakschoenen, klappertandend. Alleen. Zonder broekzakken. Zonder date. Lang leve de croupier. Ik bied de taxichauffeur 15 euro om me naar Delft te brengen. Hij lacht me uit. “Oke”, zeg ik schappelijk, “Den Haag centraal dan…” Tweeënhalf uur later lig ik in mijn bed.
Na het gala hoort de gevraagde partij haar date uit te nodigen voor een bedankje. Een etentje, een keertje koken, of iets exclusievers. Daar ga ik dan. Vooral om mijn sleutels, telefoon en OV-kaart terug te halen. Date en ik lachen om de avond ervoor. Het was een top gala! Daarna eten we, geheel volgens de etiquette, op mijn uitnodiging, bij de Alev. “Ehm.. ik heb niet genoeg geld bij me”, zeg ik beschaamd. En hoewel de Delftse man dan geen deuren openhoudt, de Delftse vrouw is minstens even ‘modern’. (CD)
Weet je een feest? Mail
Ik ben uitgenodigd voor het TB Gala op de pier van Scheveningen. Volgens de etiquette nodigt de heer de dame uit met een handgeschreven brief. De dame schrijft dan een brief terug om hem uit te nodigen op de thee. Wanneer zij tijdens de thee koekjes serveert betekent het dat zij mee gaat. Serveert ze taart, dan wil ze zelfs meer dan dat. Heel romantisch allemaal. Bij de moderne Delftse man gaat het echter iets minder klassiek. Ik word gebeld en bevestig later met een sms.
Voordat we naar het gala gaan spreken we nog even af in de kroeg. Daar krijg ik mijn corsage, die volgens de etiquette door de uitnodigende partij verzorgd wordt. Ook is het volgens de beleefdheidsregels zo dat de heer twee zakdoeken bij zich heeft. Eén om eventueel zichzelf het zweet van het voorhoofd te deppen en één voor zijn date, die immers zelf geen zakken heeft. In mijn geval combineert de heer de corsage-etiquette met het zakdoeken-mos. Ik krijg een boerenzakdoek, omdat date-lief uit het oosten des lands komt. We vertrekken naar Scheveningen. De tram zit vol studenten in galatenue. Opvallend meer mannen dan meisjes. Het waren waarschijnlijk heel vieze koekjes bij de thee.. Op de pier ziet alles er prachtig uit. We dansen bij de bigband, drinken voorgemengde Apfelcorn Spa, kletsen in de met vloerbedekking bekleedde zaal en spelen roulette achter een chique speeltafel. ‘Rien ne va plus’ klinkt het. Daarna schuif ik snel een muntje dat niet van mij is op 20. En jackpot! ‘Van wie was die inzet?’ vraagt de croupier. Ik knik heftig dat het van mij is. “Hoe kan dat nou, je hebt je niet eens ingekocht?”. Dat klopt. Een andere jongen schiet me te hulp, “Ik heb gezien dat ze het daar neerlegde”. Dat klopt ook. Ik win vijftien euro. Mijn date ben ik inmiddels kwijt. Geeft niet, ik vermaak me prima en hij ook. Als er wordt omgeroepen dat het de laatste ronde is, ben ik oprecht verbaasd en teleurgesteld. Ik probeer het nog te rekken, maar een half uur later heb ik daar spijt van. Ik heb het gepresteerd om een groep van honderd man kwijt te raken. Daar sta ik dan. Met mijn mooie rokje, lakschoenen, klappertandend. Alleen. Zonder broekzakken. Zonder date. Lang leve de croupier. Ik bied de taxichauffeur 15 euro om me naar Delft te brengen. Hij lacht me uit. “Oke”, zeg ik schappelijk, “Den Haag centraal dan…” Tweeënhalf uur later lig ik in mijn bed.
Na het gala hoort de gevraagde partij haar date uit te nodigen voor een bedankje. Een etentje, een keertje koken, of iets exclusievers. Daar ga ik dan. Vooral om mijn sleutels, telefoon en OV-kaart terug te halen. Date en ik lachen om de avond ervoor. Het was een top gala! Daarna eten we, geheel volgens de etiquette, op mijn uitnodiging, bij de Alev. “Ehm.. ik heb niet genoeg geld bij me”, zeg ik beschaamd. En hoewel de Delftse man dan geen deuren openhoudt, de Delftse vrouw is minstens even ‘modern’. (CD)
Weet je een feest? Mail
Comments are closed.