Gisteren hing de raad van toezicht aan de lijn: of ik de nieuwe voorzitter van het college van bestuur zou willen worden. “Wat schuift dat onder Balkenende IV?” was mijn eerste reactie.
Gisteren hing de raad van toezicht aan de lijn: of ik de nieuwe voorzitter van het college van bestuur zou willen worden. “Wat schuift dat onder Balkenende IV?” was mijn eerste reactie. Het bleek amper honderdzeventigduizend euro per jaar te zijn. Nou, geef mijn portie maar aan Fikkie. Voor een hondenbaan met een tachtigurige werkweek verwacht ik een heel wat schappelijker vergoeding dan vijftig euro per uur. Een loodgieterstarief, niet eens genoeg voor manuele therapie in de Geleenstraat. De arme raad van toezicht-houder bleek al een tijd op zoek naar een capabele kracht en was langzamerhand afgedaald van voormalige captains of industry die voortgezet onderwijs hebben genoten naar uitgeblust universitair brandhout. Hij vroeg ten einde raad of ik misschien een suggestie had voor een geschikte kandidaat. Ik heb hem het nummer van Mark Rutte gegeven. De binnenkort uitgerangeerde voormalig staatssecretaris voor onderwijs lijkt me wel te koop voor een Balkenendeloontje.
Het is toch godgeklaagd dat een directeur in dit polderland niet meer mag vragen dan vijf keer modaal. Op die manier jagen we al ons managementstalent naar het buitenland. Drie jaar geleden bestond De Volkskrant het om de topsalarissen van charitatieve instellingen breed uit te meten op de voorpagina. Unicef, Novib, Foster Parents en meer van dat soort goede doelen voor de arme mensjes in Afrika. Volgens de Volkskrant verdienden de bestuurders van deze instellingen schandalig veel geld. Nou, er was er niet één bij die meer kreeg dan tweehonderd ruggen, en ik reken bruto meneertje. Dat was niet netjes van de Volkskrant en bovendien sneed het in eigen vlees, want wie kreeg de rekening gepresenteerd? Het klootjesvolk met de collectebus. Goede doelen halen tegenwoordig maar half zoveel geld op.
De enige remedie tegen onze ongezonde Hollandse nivelleringsziekte is – en dit wordt eventjes doorbijten voor de heren topbestuurders van non-profitorganisaties – een creatieve aanpak. Bij Civiele Techniek werkte jarenlang een onderzoeker die ’s ochtends zijn jas op kwam hangen en zich vervolgens terugtrok om te broeden op diepe wetenschappelijke gedachten. Dat deed hij aan de overkant van de straat, waar hij ook een positie had als projectingenieur bij TNO. Op die manier verdiende deze padvinder twee heitjes voor dezelfde klus. Kijk, dat kan onze nieuwe voorzitter ook. Geef de arme man twee aanstellingen. Hij mag best zijn jas ophangen in mijn kamer, die is recht tegenover het cvb.
Robert Fokkink
Het bleek amper honderdzeventigduizend euro per jaar te zijn. Nou, geef mijn portie maar aan Fikkie. Voor een hondenbaan met een tachtigurige werkweek verwacht ik een heel wat schappelijker vergoeding dan vijftig euro per uur. Een loodgieterstarief, niet eens genoeg voor manuele therapie in de Geleenstraat. De arme raad van toezicht-houder bleek al een tijd op zoek naar een capabele kracht en was langzamerhand afgedaald van voormalige captains of industry die voortgezet onderwijs hebben genoten naar uitgeblust universitair brandhout. Hij vroeg ten einde raad of ik misschien een suggestie had voor een geschikte kandidaat. Ik heb hem het nummer van Mark Rutte gegeven. De binnenkort uitgerangeerde voormalig staatssecretaris voor onderwijs lijkt me wel te koop voor een Balkenendeloontje.
Het is toch godgeklaagd dat een directeur in dit polderland niet meer mag vragen dan vijf keer modaal. Op die manier jagen we al ons managementstalent naar het buitenland. Drie jaar geleden bestond De Volkskrant het om de topsalarissen van charitatieve instellingen breed uit te meten op de voorpagina. Unicef, Novib, Foster Parents en meer van dat soort goede doelen voor de arme mensjes in Afrika. Volgens de Volkskrant verdienden de bestuurders van deze instellingen schandalig veel geld. Nou, er was er niet één bij die meer kreeg dan tweehonderd ruggen, en ik reken bruto meneertje. Dat was niet netjes van de Volkskrant en bovendien sneed het in eigen vlees, want wie kreeg de rekening gepresenteerd? Het klootjesvolk met de collectebus. Goede doelen halen tegenwoordig maar half zoveel geld op.
De enige remedie tegen onze ongezonde Hollandse nivelleringsziekte is – en dit wordt eventjes doorbijten voor de heren topbestuurders van non-profitorganisaties – een creatieve aanpak. Bij Civiele Techniek werkte jarenlang een onderzoeker die ’s ochtends zijn jas op kwam hangen en zich vervolgens terugtrok om te broeden op diepe wetenschappelijke gedachten. Dat deed hij aan de overkant van de straat, waar hij ook een positie had als projectingenieur bij TNO. Op die manier verdiende deze padvinder twee heitjes voor dezelfde klus. Kijk, dat kan onze nieuwe voorzitter ook. Geef de arme man twee aanstellingen. Hij mag best zijn jas ophangen in mijn kamer, die is recht tegenover het cvb.
Robert Fokkink
Comments are closed.