Sportcafe

Hier ging je naartoe als je hard toe was aan de derde helft.

Tegenwoordig hebben we hier het sportcafé voor. Een fris café waar de sportende student terecht kan voor versnaperingen en de lauw-tot-koude hap. Je kunt vanaf het stijlvolle meubilair wedstrijden volgen op de flatscreens of het projectiescherm. De audio-installatie laat zich met ‘u’ aanspreken.

Na de vorige training ging mijn team dan ook vol goede zin het sportcafé in. Geprikkeld door het woord ‘nieuw’ op de menukaart zochten wij met ingehouden adem wat er dan nieuw was. Onze blik schoof naar de tweede kolom: de prijzen. Geheel in lijn met de Nederlandse cafétrend is het bier met 25 procent opgeprijsd, voor de sportdrank moet 33 procent extra worden neergeteld en de verse sappen spannen de kroon met 75 procent. De verhoging is nodig om het sportcentrum financieel haalbaar te houden en het is marktconform. Dat is marketingtaal voor ‘maar hunnie doen het ook’.

Ik kijk om me heen, naar de flatscreens, de meubels, de audio, de overige aankleding. Dat hadden we in de oude kantine niet. De oude kantine kon dan ook niet concurreren met de cafés in de binnenstad en gaf het sportcentrum geen blits aanzien.

Het sportcafé positioneert zich tussen normale cafés en past het aanbod, de uitstraling en het prijspeil daarop aan: een café als alle anderen. Met dito prijzen. Met deze strategische keuze is het idee van ‘even nagenieten in de kantine’ effectief de nek omgedraaid.

Nadat ik vorige week met mijn halve team overbleef (de andere helft was niet van plan twee euro voor een Aquarius af te tikken) besloten we het volgende: we gooien gewoon een locker vol met Macro-AA-drink. Die twintig cent lockerbelasting per keer zijn mijn principes wel waard.

Thomas Poiesz was vorig jaar bestuurslid van de studentenvakbond VSSD.

In de prijzen

Vroeger, een jaar of wat geleden, werd het bruisende middelpunt van het sportcentrum gevormd door een soort bouwkeet op de eerste verdieping, waar voor weinig geld fris, bier en tosti’s werden geserveerd. Hier ging je naartoe als je hard toe was aan de derde helft.

Tegenwoordig hebben we hier het sportcafé voor. Een fris café waar de sportende student terecht kan voor versnaperingen en de lauw-tot-koude hap. Je kunt vanaf het stijlvolle meubilair wedstrijden volgen op de flatscreens of het projectiescherm. De audio-installatie laat zich met ‘u’ aanspreken.

Na de vorige training ging mijn team dan ook vol goede zin het sportcafé in. Geprikkeld door het woord ‘nieuw’ op de menukaart zochten wij met ingehouden adem wat er dan nieuw was. Onze blik schoof naar de tweede kolom: de prijzen. Geheel in lijn met de Nederlandse cafétrend is het bier met 25 procent opgeprijsd, voor de sportdrank moet 33 procent extra worden neergeteld en de verse sappen spannen de kroon met 75 procent. De verhoging is nodig om het sportcentrum financieel haalbaar te houden en het is marktconform. Dat is marketingtaal voor ‘maar hunnie doen het ook’.

Ik kijk om me heen, naar de flatscreens, de meubels, de audio, de overige aankleding. Dat hadden we in de oude kantine niet. De oude kantine kon dan ook niet concurreren met de cafés in de binnenstad en gaf het sportcentrum geen blits aanzien.

Het sportcafé positioneert zich tussen normale cafés en past het aanbod, de uitstraling en het prijspeil daarop aan: een café als alle anderen. Met dito prijzen. Met deze strategische keuze is het idee van ‘even nagenieten in de kantine’ effectief de nek omgedraaid.

Nadat ik vorige week met mijn halve team overbleef (de andere helft was niet van plan twee euro voor een Aquarius af te tikken) besloten we het volgende: we gooien gewoon een locker vol met Macro-AA-drink. Die twintig cent lockerbelasting per keer zijn mijn principes wel waard.

Thomas Poiesz was vorig jaar bestuurslid van de studentenvakbond VSSD.