En dan opeens is het zomer. Dertig graden, volle terrassen, mooie mensen en koud bier. Zorgeloos, zou je zeggen. Maar de grootste kopzorgen staan letterlijk voor de deur.
Want uitgerekend dan gaat iedereen ineens praten over wanneer het vliegtuig vertrekt.
En dan niet naar Zuid-Frankrijk, want Zuid-Frankrijk is uit de mode. Zuid-Frankrijk is gewoon niet stoer meer. Tegenwoordig moet je toch echt op zijn minst een flinke zee overbruggen wil je er een beetje bijhoren. Indonesië, Australië en Zuid-Amerika doen het goed: Turkije kan nog net, maar dan moet je er wel ter compensatie nog een bestemming bijgooien, dat werkt altijd beter. En belangrijk: natuurlijk niet voor een week: weekjes zijn voor de kerstvakantie. Je moet in maanden, vluchten en creditcards praten. Dan hoor je erbij.
Ik vind dat allemaal niet zo nodig, zo’n vakantie. Het is peperduur, vergt een hoop voorbereiding en Delft wordt er uiteindelijk alleen maar gewoner op.
In de zomer is de Delftse Hout ook mooi en warm en bovendien nooit meer dan vijf minuten fietsen, wat een aanzienlijke slok op een borrel scheelt qua reistijd. Het bier is even koud, zo niet kouder, en ik hoor altijd van alle buitenlanders dat onze vrouwen de mooiste ter wereld zijn. Dus eigenlijk zijn er geen redenen om te vertrekken. Er is slechts een nadeel: je bent alleen, want iedereen zit aan de andere kant van de wereld.
En niemand wil alleen achterblijven, ook ik niet. Daarom heb ik dit jaar een reis geboekt. Met veel tegenzin natuurlijk. Een vlucht. Naar San Francisco. Een halve maand. Bij m’n zus op bezoek. Die houdt ook niet van die vakantiewoning: zij blijft gewoon thuis.
Er liggen vast een aantal Delftse Houten bij San Francisco in de buurt, daar ben ik niet bang voor. Ik geloof wel dat ik een creditcard moet aanvragen.
Jaro Cools
En dan opeens is het zomer. Dertig graden, volle terrassen, mooie mensen en koud bier. Zorgeloos, zou je zeggen. Maar de grootste kopzorgen staan letterlijk voor de deur. Want uitgerekend dan gaat iedereen ineens praten over wanneer het vliegtuig vertrekt.
En dan niet naar Zuid-Frankrijk, want Zuid-Frankrijk is uit de mode. Zuid-Frankrijk is gewoon niet stoer meer. Tegenwoordig moet je toch echt op zijn minst een flinke zee overbruggen wil je er een beetje bijhoren. Indonesië, Australië en Zuid-Amerika doen het goed: Turkije kan nog net, maar dan moet je er wel ter compensatie nog een bestemming bijgooien, dat werkt altijd beter. En belangrijk: natuurlijk niet voor een week: weekjes zijn voor de kerstvakantie. Je moet in maanden, vluchten en creditcards praten. Dan hoor je erbij.
Ik vind dat allemaal niet zo nodig, zo’n vakantie. Het is peperduur, vergt een hoop voorbereiding en Delft wordt er uiteindelijk alleen maar gewoner op.
In de zomer is de Delftse Hout ook mooi en warm en bovendien nooit meer dan vijf minuten fietsen, wat een aanzienlijke slok op een borrel scheelt qua reistijd. Het bier is even koud, zo niet kouder, en ik hoor altijd van alle buitenlanders dat onze vrouwen de mooiste ter wereld zijn. Dus eigenlijk zijn er geen redenen om te vertrekken. Er is slechts een nadeel: je bent alleen, want iedereen zit aan de andere kant van de wereld.
En niemand wil alleen achterblijven, ook ik niet. Daarom heb ik dit jaar een reis geboekt. Met veel tegenzin natuurlijk. Een vlucht. Naar San Francisco. Een halve maand. Bij m’n zus op bezoek. Die houdt ook niet van die vakantiewoning: zij blijft gewoon thuis.
Er liggen vast een aantal Delftse Houten bij San Francisco in de buurt, daar ben ik niet bang voor. Ik geloof wel dat ik een creditcard moet aanvragen.
Jaro Cools
Comments are closed.