Zeventig bouwkunde-studenten dachten de afgelopen maanden na over het bouwen van vluchtelingenkampen in Afrika. Maar het aantal inzendingen voor de internationale prijsvraag ‘Shelter in emergencies’, die de Verenigde Naties uitschreef, bleef achter bij de verwachtingen.
De winnaar, die aanstaande vrijdag bekend gemaakt wordt, maakt evenwel kans op uitzending naar de VN-conferentie HABITAT II volgend jaar in Turkije.
,,Het opzetten van een vluchtelingenkamp is meestal een volledige chaos. De kampen bestaan gewoon uit tenten, stukken plastic en allerlei andere troep die daar te vinden is”, zegt Bart Bulter die met vijf andere bouwkunde-studenten de organisatie van de prijsvraag in Nederland op zich nam. ,,Hoewel er altijd veel geïmproviseerd zal moeten worden, kun je met een gedegen draaiboek makkelijker op noodsituaties inspringen”, legt bouwkundige Rosemary van Leengoed de bedoeling uit van de prijsvraag, die Tanzania als uitgangspunt heeft.
Tanzania staat bekend als gastvrij voor vluchtelingen uit omliggende landen als Mozambique, Burundi en Zimbabwe. Toen echter vorig jaar zo’n twee miljoen Rwandezen op de loop gingen, kwam het land in problemen. Dit was reden voor de Verenigde Naties om de prijsvraag uit te schrijven, teneinde een eind te maken aan het ad hoc uit de grond stampen van de kampen. ,,Ze hebben al moeite genoeg om de eerste weken alles in goede banen te leiden. Wij hebben hier de mogelijkheid om na te denken over oplossingen voor de lange termijn”, licht Van Leengoed de essëntie van de prijsvraag toe.
Vluchtelingenkampen houden niet op te bestaan als CNN verdwenen is. Vluchtelingen zitten eerder jaren dan maanden in een kamp. De opdracht luidde dan ook om een manier te bedenken waarop een in de haast opgezet kamp geleidelijk uit kan groeien tot een meer permanente behuizing. Uiteindelijk ontstaan dan vluchtelingendorpen waarbij vier tot acht families rondom een kook- en wasgelegenheidd wonen. Een groter aantal van deze eenheden staat dan weer om bijvoorbeeld een school of gezondheidscentrum gegroepeerd.
Dat betekent dus een overgang van de niet ongebruikelijke ene vierkante meter die een vluchteling in eerste instantie krijgt naar de veertig vierkante meter waar een gezin in een later stadium volgens UNCHR-richtlijnen recht op heeft.
Kliksystemen
,,Het kost heel veel tijd en moeite om je als student in zulke noodsituaties in te leven”, vertelt Bulter van de commissie die zelf de Nederlandse jury regelde. Dat ging vrij makkelijk: ,,Iedereen die we vroegen was heel enthousiast. Dat was voor ons een enorme stimulans. De juryleden zitten niet achter hun bureau maar hebben deze verschrikkingen echt meegemaakt. Zo is nu een jurylid naar het buitenland omdat er een vulkaan op springen staat.”
Om het inleven te stimuleren schetsten medewerkers van bijvoorbeeld de Wereldbank en de VN in colleges de situatie.Aanpasbaarheid van de kampementen en het gebruik van plaatselijk beschikbare materialen, daar moesten de deelnemende studenten aan denken. ,,Daarom hebben we iets bedacht waarbij de vluchtelingen hun eigen shelter bouwen”, zegt studente Marie Louise Furnée over het werkstuk dat ze met twee andere bouwkunde-studenten inleverde. ,,Het sterke van ons plan is dat de vluchteling zelf bepaalt hoe de behuizing er uit komt te zien. We maken gebruik van een systeem van bamboepalen die aan elkaar geknoopt worden. Anderen hebben meer ingenieuze kliksystemen bedacht. Dat moet dus allemaal van buiten komen. Bovendien bestaan onze huizen volledig uit natuurlijke materialen die niets in de natuur achterlaten wanneer het kamp niet meer nodig is”, aldus Furnée, die achteraf één van de weinige inzenders blijkt te zijn.
Organisator Bulter: ,,Van de zeventig ingeschreven studenten hebben we inderdaad maar drie werkstukken binnengekregen. Toch is er veel interesse voor de Derde Wereld. Sommigen zijn namelijk wel serieus begonnen maar hebben het wegens de complexiteit niet afgerond”, zegt hij enigzins teleurgsteld.
Bulter vervolgt: ,,Eigenlijk hadden we onze doelen ook hoger gesteld. We wilden een workshop organiseren en de winnaar naar Tanzania uitzenden. Maar de tijd en vooral het geld ontbrak. We hebben bijvoorbeeld nog Shell aangeschreven om hun imago met betrekking tot Afrika op te vijzelen. Dat werd dus niks. Aan de Derde Wereld is gewoon niets te verdienen.”
Rwandezen in vluchtelingenkamp in Tanzania
Zeventig bouwkunde-studenten dachten de afgelopen maanden na over het bouwen van vluchtelingenkampen in Afrika. Maar het aantal inzendingen voor de internationale prijsvraag ‘Shelter in emergencies’, die de Verenigde Naties uitschreef, bleef achter bij de verwachtingen. De winnaar, die aanstaande vrijdag bekend gemaakt wordt, maakt evenwel kans op uitzending naar de VN-conferentie HABITAT II volgend jaar in Turkije.
,,Het opzetten van een vluchtelingenkamp is meestal een volledige chaos. De kampen bestaan gewoon uit tenten, stukken plastic en allerlei andere troep die daar te vinden is”, zegt Bart Bulter die met vijf andere bouwkunde-studenten de organisatie van de prijsvraag in Nederland op zich nam. ,,Hoewel er altijd veel geïmproviseerd zal moeten worden, kun je met een gedegen draaiboek makkelijker op noodsituaties inspringen”, legt bouwkundige Rosemary van Leengoed de bedoeling uit van de prijsvraag, die Tanzania als uitgangspunt heeft.
Tanzania staat bekend als gastvrij voor vluchtelingen uit omliggende landen als Mozambique, Burundi en Zimbabwe. Toen echter vorig jaar zo’n twee miljoen Rwandezen op de loop gingen, kwam het land in problemen. Dit was reden voor de Verenigde Naties om de prijsvraag uit te schrijven, teneinde een eind te maken aan het ad hoc uit de grond stampen van de kampen. ,,Ze hebben al moeite genoeg om de eerste weken alles in goede banen te leiden. Wij hebben hier de mogelijkheid om na te denken over oplossingen voor de lange termijn”, licht Van Leengoed de essëntie van de prijsvraag toe.
Vluchtelingenkampen houden niet op te bestaan als CNN verdwenen is. Vluchtelingen zitten eerder jaren dan maanden in een kamp. De opdracht luidde dan ook om een manier te bedenken waarop een in de haast opgezet kamp geleidelijk uit kan groeien tot een meer permanente behuizing. Uiteindelijk ontstaan dan vluchtelingendorpen waarbij vier tot acht families rondom een kook- en wasgelegenheidd wonen. Een groter aantal van deze eenheden staat dan weer om bijvoorbeeld een school of gezondheidscentrum gegroepeerd.
Dat betekent dus een overgang van de niet ongebruikelijke ene vierkante meter die een vluchteling in eerste instantie krijgt naar de veertig vierkante meter waar een gezin in een later stadium volgens UNCHR-richtlijnen recht op heeft.
Kliksystemen
,,Het kost heel veel tijd en moeite om je als student in zulke noodsituaties in te leven”, vertelt Bulter van de commissie die zelf de Nederlandse jury regelde. Dat ging vrij makkelijk: ,,Iedereen die we vroegen was heel enthousiast. Dat was voor ons een enorme stimulans. De juryleden zitten niet achter hun bureau maar hebben deze verschrikkingen echt meegemaakt. Zo is nu een jurylid naar het buitenland omdat er een vulkaan op springen staat.”
Om het inleven te stimuleren schetsten medewerkers van bijvoorbeeld de Wereldbank en de VN in colleges de situatie.Aanpasbaarheid van de kampementen en het gebruik van plaatselijk beschikbare materialen, daar moesten de deelnemende studenten aan denken. ,,Daarom hebben we iets bedacht waarbij de vluchtelingen hun eigen shelter bouwen”, zegt studente Marie Louise Furnée over het werkstuk dat ze met twee andere bouwkunde-studenten inleverde. ,,Het sterke van ons plan is dat de vluchteling zelf bepaalt hoe de behuizing er uit komt te zien. We maken gebruik van een systeem van bamboepalen die aan elkaar geknoopt worden. Anderen hebben meer ingenieuze kliksystemen bedacht. Dat moet dus allemaal van buiten komen. Bovendien bestaan onze huizen volledig uit natuurlijke materialen die niets in de natuur achterlaten wanneer het kamp niet meer nodig is”, aldus Furnée, die achteraf één van de weinige inzenders blijkt te zijn.
Organisator Bulter: ,,Van de zeventig ingeschreven studenten hebben we inderdaad maar drie werkstukken binnengekregen. Toch is er veel interesse voor de Derde Wereld. Sommigen zijn namelijk wel serieus begonnen maar hebben het wegens de complexiteit niet afgerond”, zegt hij enigzins teleurgsteld.
Bulter vervolgt: ,,Eigenlijk hadden we onze doelen ook hoger gesteld. We wilden een workshop organiseren en de winnaar naar Tanzania uitzenden. Maar de tijd en vooral het geld ontbrak. We hebben bijvoorbeeld nog Shell aangeschreven om hun imago met betrekking tot Afrika op te vijzelen. Dat werd dus niks. Aan de Derde Wereld is gewoon niets te verdienen.”
Rwandezen in vluchtelingenkamp in Tanzania
Comments are closed.