Dat oud-minister Tjerk Westerterp de principevraag stelde en moederziel alleen de carpoolstrook opscheurde, met de pers in zijn ronkende kielzog, was één van de doodsteken.
Maar zonder het opstandigde ritje over de carpoolstrook in Diemen, waar de rechter achteraf geen kwaad in zag, was het plan met het felst bekritiseerde stuk asfalt van Nederland ook wel mislukt. Die stellige indruk liet woordvoerder Botman van Rijkswaterstaat vorige week donderdag achter in zaal F van Civiele Techniek, waar hij antwoord gaf op de vraag: wat ging er mis?
De carpoolstrook was een project dat de wind tegen had, maar de vraag is ook hoe zoveel capabele mensen zoveel fouten konden maken. Zo werd gewerkt met enquêtecijfers die een geflatteerd beeld gaven van het – tegenvallende – reizigersaanbod, en werd uitgegaan van een groot aantal aannames die eigenlijk niet op de Nederlandse situatie van toepassing waren, omdat deze op ervaringen in de Verenigde Staten berustten. De eerste Europese carpoolstrook, daarvan was het projecteam zich bewust, was een risicoproject.
De culturele tegenstand was er niet minder om. Direct kwam een grote stroom negatieve publiciteit op gang, ,,vooral van de Telegraaf”, aldus Botman. Fout die daarbij gemaakt werd, was dat het team met rechte rug informatie verstrekte in plaats van met de pers in debat te gaan. Toen realiseerde het team zich ook dat geen rekening was gehouden met ‘persgevoelige stromen’: vertegenwoordigers van het journaille begeven zich veelvuldig op de route Amsterdam-Hilversum.
Was het team al te laat begonnen met het creëren van draagvlak bij omliggende gemeenten en bedrijven, ,,ook werd verzuimd het draagvlak in het Haagse verder te vergroten”, zo vervolgde Botman zijn list of errors. En dat verzaakt is te laten onderzoeken of het experiment juridische wel waterdicht was, weten we inmiddels.
Op één middag, te snel volgens Botman, en zonder daarbij de aanwezige expertise voldoende te raadplegen, is toen besloten de strook om te bouwen tot wisselstrook. Een beslissing met tegenstrijdige doelstellingen, carpoolen en wisselen, aldus de ingenieur die zijn collegae-in-spe voorhield dat ‘iets fijns bouwen’ nog geen succes garandeert als het technisch voldoende onderbouwd is. En pleitte daarom voor een integrale benadering van de harde en zachte kanten van het project.
Tien minuten reistijdwinst op tien kilometer was volgens sommigen dan wat aan de lage kant, maar zonder durf creëer je natuurlijk nooit een gedragsverandering, zei Botman. En, ook waar, tijdens een experiment mogen dingen misgaan. Maar het zou kunnen dat de belastingbetaler daar een tikkeltje anders over denkt, aangezien 62 miljoen gulden wat veel is voor een experiment. Botman gaf toe: ,,Er is te gemakkelijk gezegd: bouw maar.” Zelfs het gezag, de politie, wilde in het begin niet meewerken. Maar of die boete van honderd gulden indruk maakte? ,,Er waren mensen die gaven direct twee briefjes en zeiden dan: Dan betaal ik alvast voor morgen.”
Botman bood het publiek tot slot een greep uit het speciaal vervaardigde voorlichtingsmateriaal over de carpoolstrook, die niet zou misstaan in deel twee van het boekje ‘Technische Mislukkingen’. Onder het pr-materiaal ook een speciaal voor decarpoolers vervaardigde geluidscassette van de Dik Voor Mekaar Show. Om de stemming erin te krijgen. ,,Neem gerust mee. We hebben nog dozen vol.”
Dat oud-minister Tjerk Westerterp de principevraag stelde en moederziel alleen de carpoolstrook opscheurde, met de pers in zijn ronkende kielzog, was één van de doodsteken. Maar zonder het opstandigde ritje over de carpoolstrook in Diemen, waar de rechter achteraf geen kwaad in zag, was het plan met het felst bekritiseerde stuk asfalt van Nederland ook wel mislukt. Die stellige indruk liet woordvoerder Botman van Rijkswaterstaat vorige week donderdag achter in zaal F van Civiele Techniek, waar hij antwoord gaf op de vraag: wat ging er mis?
De carpoolstrook was een project dat de wind tegen had, maar de vraag is ook hoe zoveel capabele mensen zoveel fouten konden maken. Zo werd gewerkt met enquêtecijfers die een geflatteerd beeld gaven van het – tegenvallende – reizigersaanbod, en werd uitgegaan van een groot aantal aannames die eigenlijk niet op de Nederlandse situatie van toepassing waren, omdat deze op ervaringen in de Verenigde Staten berustten. De eerste Europese carpoolstrook, daarvan was het projecteam zich bewust, was een risicoproject.
De culturele tegenstand was er niet minder om. Direct kwam een grote stroom negatieve publiciteit op gang, ,,vooral van de Telegraaf”, aldus Botman. Fout die daarbij gemaakt werd, was dat het team met rechte rug informatie verstrekte in plaats van met de pers in debat te gaan. Toen realiseerde het team zich ook dat geen rekening was gehouden met ‘persgevoelige stromen’: vertegenwoordigers van het journaille begeven zich veelvuldig op de route Amsterdam-Hilversum.
Was het team al te laat begonnen met het creëren van draagvlak bij omliggende gemeenten en bedrijven, ,,ook werd verzuimd het draagvlak in het Haagse verder te vergroten”, zo vervolgde Botman zijn list of errors. En dat verzaakt is te laten onderzoeken of het experiment juridische wel waterdicht was, weten we inmiddels.
Op één middag, te snel volgens Botman, en zonder daarbij de aanwezige expertise voldoende te raadplegen, is toen besloten de strook om te bouwen tot wisselstrook. Een beslissing met tegenstrijdige doelstellingen, carpoolen en wisselen, aldus de ingenieur die zijn collegae-in-spe voorhield dat ‘iets fijns bouwen’ nog geen succes garandeert als het technisch voldoende onderbouwd is. En pleitte daarom voor een integrale benadering van de harde en zachte kanten van het project.
Tien minuten reistijdwinst op tien kilometer was volgens sommigen dan wat aan de lage kant, maar zonder durf creëer je natuurlijk nooit een gedragsverandering, zei Botman. En, ook waar, tijdens een experiment mogen dingen misgaan. Maar het zou kunnen dat de belastingbetaler daar een tikkeltje anders over denkt, aangezien 62 miljoen gulden wat veel is voor een experiment. Botman gaf toe: ,,Er is te gemakkelijk gezegd: bouw maar.” Zelfs het gezag, de politie, wilde in het begin niet meewerken. Maar of die boete van honderd gulden indruk maakte? ,,Er waren mensen die gaven direct twee briefjes en zeiden dan: Dan betaal ik alvast voor morgen.”
Botman bood het publiek tot slot een greep uit het speciaal vervaardigde voorlichtingsmateriaal over de carpoolstrook, die niet zou misstaan in deel twee van het boekje ‘Technische Mislukkingen’. Onder het pr-materiaal ook een speciaal voor decarpoolers vervaardigde geluidscassette van de Dik Voor Mekaar Show. Om de stemming erin te krijgen. ,,Neem gerust mee. We hebben nog dozen vol.”
Comments are closed.