De kamer viel een beetje tegen. Wat had Ortner verwacht? Een boekenkast met encyclopedie en standaardwerken, misschien een bureaustoel met leren zitting en leunstand, dat vormde een passende aankleding voor de gewichtige functie die hij bekleden zou.
Het grijze stalen bureau leek hem te bespotten: professor, wat stelt die titel eigenlijk voor?
Ortner draaide zich om naar Minon, die hij deze morgen had leren kennen als sectie-coördinator. In haar kielzog had Ortner vandaag de faculteit verkend. Met een bedrieglijke vanzelfsprekendheid had ze door de spiralende gangen genavigeerd. Gelukkig kreeg Ortner er een plattegrond bij, die zou hij wel eens in alle rust bestuderen. Het was al moeilijk genoeg om Minon bij te houden, die weer een deur opende, met kwieke pas een eindeloze gang doorkruiste en helemaal aan het eind voor de zoveelste anonieme deur stil hield.
,,En dit wordt uw kamer, meneer Ortner, pal naast de mijne.”
Grijs linoleum, grijze luxaflex, een grijs bureau. Twee stalen archiefkasten. Vanaf de plek waar hij stond zag Ortner een gummetje onder de verwarming liggen.
,,Dit wordt mijn kamer?”
,,Het is een van de grootste ruimtes van de gang”, prees Minon. ,,Ik heb twee varens besteld.”
Alle begin is moeilijk, dacht Ortner. Het getuigt van gebrek aan respect om mij een povere werkruimte aan te bieden, maar ik laat me niet verleiden tot geklaag.
Hij stapte naar binnen en zag dat er nog een tafeltje stond, links naast de deur tegen de wand, waarop papieren in een hoge stapel lagen opgetast.
,,Is mijn voorganger iets vergeten?”
,,Dat zijn de eindverslagen van het derdejaars practicum. De studenten wachten al drie maanden op hun cijfer, sinds professor Gardman zijn beroerte kreeg. En omdat u nog geen andere taken heeft, vandaag…”
Minon drukte Ortner een sleutel in de hand. ,,Het is bijna half twee, ik moet naar de vergadering van ookaabeewee. Om vijf uur kom ik de cijfers ophalen, goed?”
Ze draaide zich om en trok de deur achter zich dicht. Ortner hoorde haar stappen door de gang. Hij slofte een rondje door de kamer en telde: twintig voet diep, twaalf breed. Hij keek in de lege archiefkast, stelde de hoogte van de bureaustoel in. Hij draaide de zonwering omhoog. Het raam gaf uitzicht op een wit gebouw met een door horizontale lijnen gedomineerde gevel, als een reusachtige luxaflex. Ortners horloge wees nu twee uur aan. Hij had zin in een kop koffie, maar de kantine was op de plattegrond niet terug te vinden. Wanneer zou zijn naambordje eigenlijk geplaatst worden? ‘Prof.dr.ir. H.A. Ortner’, jaja, dat is mooi.
De stapel verslagen lag geduldig te wachten op het tafeltje. Zo’n papiertoren, daar zou je inderdaad beroerd van worden. Ortner schudde zijn hoofd en mompelde: ,,…omdat ik nog geen andere taken heb, vandaag.” Daarna tilde hij de massa van de tafel naar het bureau en verdeelde hem in twee gelijkestapels. Hij pakte het bovenste verslag en las het voorblad: practicum 30A1, Marlies de Vries. Dat rijmt, dacht Ortner, wat leuk. Dat moet haast wel een aardig meisje zijn. Ondertussen zocht hij in de lade van het bureau naar een potloodje.
In de onderste lade had Gardman een boek achtergelaten. Ortner nam het in de hand, het voelde zwaar en tegelijk zacht aan. Het was in leer gebonden; op de rug, die ontsierd werd door een plakker van de bibliotheek, stond in gouden diepdruk ‘Prof. Nagelaar – Van techniek het hart vervuld. Memoires van een wetenschapsmensch’. Jaja, dat is mooi, dacht Ortner. Hij sloeg het boek open en begon te lezen.
Er werd op de deur geklopt. Een kleine seconde dacht Ortner dat het professor Nagelaar zou kunnen zijn. Wat een boeiend heerschap!
Minon stapte binnen. ,,Het is vijf uur, ik kom de verslagen ophalen. Is het gelukt, Hein? Ik mag je toch wel bij je voornaam noemen?”
Nee, dat mag je niet, dacht Ortner. ,,Neem maar mee en vertil je niet, Minon.”
,,Wat zijn de cijfers?”
Ortner keek even van de ene stapel naar de andere. Ja, wat zijn de cijfers. Hij slikte en keek op naar Minons vragende gezicht. ,,Deze stapel”, zei hij en wees naar links, ,,deze stapel een zeven en die een acht. Maar deze juffrouw”, Ortner sloeg het verslag van Marlies de Vries dicht, ,,slaat alles. Prachtig werk. Een negen, bravo.”
Ortner draaide zich om naar Minon, die hij deze morgen had leren kennen als sectie-coördinator. In haar kielzog had Ortner vandaag de faculteit verkend. Met een bedrieglijke vanzelfsprekendheid had ze door de spiralende gangen genavigeerd. Gelukkig kreeg Ortner er een plattegrond bij, die zou hij wel eens in alle rust bestuderen. Het was al moeilijk genoeg om Minon bij te houden, die weer een deur opende, met kwieke pas een eindeloze gang doorkruiste en helemaal aan het eind voor de zoveelste anonieme deur stil hield.
,,En dit wordt uw kamer, meneer Ortner, pal naast de mijne.”
Grijs linoleum, grijze luxaflex, een grijs bureau. Twee stalen archiefkasten. Vanaf de plek waar hij stond zag Ortner een gummetje onder de verwarming liggen.
,,Dit wordt mijn kamer?”
,,Het is een van de grootste ruimtes van de gang”, prees Minon. ,,Ik heb twee varens besteld.”
Alle begin is moeilijk, dacht Ortner. Het getuigt van gebrek aan respect om mij een povere werkruimte aan te bieden, maar ik laat me niet verleiden tot geklaag.
Hij stapte naar binnen en zag dat er nog een tafeltje stond, links naast de deur tegen de wand, waarop papieren in een hoge stapel lagen opgetast.
,,Is mijn voorganger iets vergeten?”
,,Dat zijn de eindverslagen van het derdejaars practicum. De studenten wachten al drie maanden op hun cijfer, sinds professor Gardman zijn beroerte kreeg. En omdat u nog geen andere taken heeft, vandaag…”
Minon drukte Ortner een sleutel in de hand. ,,Het is bijna half twee, ik moet naar de vergadering van ookaabeewee. Om vijf uur kom ik de cijfers ophalen, goed?”
Ze draaide zich om en trok de deur achter zich dicht. Ortner hoorde haar stappen door de gang. Hij slofte een rondje door de kamer en telde: twintig voet diep, twaalf breed. Hij keek in de lege archiefkast, stelde de hoogte van de bureaustoel in. Hij draaide de zonwering omhoog. Het raam gaf uitzicht op een wit gebouw met een door horizontale lijnen gedomineerde gevel, als een reusachtige luxaflex. Ortners horloge wees nu twee uur aan. Hij had zin in een kop koffie, maar de kantine was op de plattegrond niet terug te vinden. Wanneer zou zijn naambordje eigenlijk geplaatst worden? ‘Prof.dr.ir. H.A. Ortner’, jaja, dat is mooi.
De stapel verslagen lag geduldig te wachten op het tafeltje. Zo’n papiertoren, daar zou je inderdaad beroerd van worden. Ortner schudde zijn hoofd en mompelde: ,,…omdat ik nog geen andere taken heb, vandaag.” Daarna tilde hij de massa van de tafel naar het bureau en verdeelde hem in twee gelijkestapels. Hij pakte het bovenste verslag en las het voorblad: practicum 30A1, Marlies de Vries. Dat rijmt, dacht Ortner, wat leuk. Dat moet haast wel een aardig meisje zijn. Ondertussen zocht hij in de lade van het bureau naar een potloodje.
In de onderste lade had Gardman een boek achtergelaten. Ortner nam het in de hand, het voelde zwaar en tegelijk zacht aan. Het was in leer gebonden; op de rug, die ontsierd werd door een plakker van de bibliotheek, stond in gouden diepdruk ‘Prof. Nagelaar – Van techniek het hart vervuld. Memoires van een wetenschapsmensch’. Jaja, dat is mooi, dacht Ortner. Hij sloeg het boek open en begon te lezen.
Er werd op de deur geklopt. Een kleine seconde dacht Ortner dat het professor Nagelaar zou kunnen zijn. Wat een boeiend heerschap!
Minon stapte binnen. ,,Het is vijf uur, ik kom de verslagen ophalen. Is het gelukt, Hein? Ik mag je toch wel bij je voornaam noemen?”
Nee, dat mag je niet, dacht Ortner. ,,Neem maar mee en vertil je niet, Minon.”
,,Wat zijn de cijfers?”
Ortner keek even van de ene stapel naar de andere. Ja, wat zijn de cijfers. Hij slikte en keek op naar Minons vragende gezicht. ,,Deze stapel”, zei hij en wees naar links, ,,deze stapel een zeven en die een acht. Maar deze juffrouw”, Ortner sloeg het verslag van Marlies de Vries dicht, ,,slaat alles. Prachtig werk. Een negen, bravo.”
Comments are closed.