Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Opinion

[Column] De nieuwe empathie

Het volgende tijdperk wordt het tijdperk van de nieuwe empathie. En zoals dat gaat met mijn voorspellingen: schrijf ze op en herinner me er over tien jaar aan.

Foto: Sam Rentmeester

De culturele revolutie is begonnen en wij TU’ers zitten er bovenop.


Traditioneel zijn universiteiten ivoren torens. Professoren werden mid vorige eeuw niet tegengesproken, maar aangesproken. Met op zijn minst een volledige aanspreektitel en een neerbuigend ‘alstublieft’. Dat was in dezelfde tijd dat er nog gerookt werd op het lab en de levensverwachting van een chemicus vijftig jaar was. Há, die gekke jaren zestig.


Toen ik nog student was, begreep ik dat beeld van die torens niet. Later leerde ik dat mede Hermans’ boek ‘Onder professoren’ daar een einde aan heeft gemaakt. Lang leve de egalisering: nu spreek ik professoren aan met hun voornaam en kijken we neer op de elitaire collegesystemen van Oxford en Cambridge. Bijvangst is ook dat die egalisering buiten de universiteiten heeft plaatsgevonden. Journalisten en Facebookgebruikers hechten nu net zoveel waarde aan wetenschappelijk onderzoek als aan tante Truus en neef Karel. Vox populi aan de macht.


De egalisering is duidelijk te ver doorgeschoten. De balans had moeten liggen bij: ‘we moeten kritisch zijn, want de wetenschappelijke machinerie is niet perfect’. Maar dat is doorgeschoten naar: ‘ik las op Facebook over een ‘medisch scheikundige’ die zijn kinderen niet vaccineert’ (waargebeurd). We moeten dus op zoek naar de nuance tussen wanneer wetenschap absolute autoriteit heeft, en wanneer kritiek leidend is.


De pre-jarenzestigmanier van wetenschap uitleggen was te belerend, maar blijkt toch nog steeds een valkuil voor veel wetenschappers, ingenieurs en studenten op feesten en partijen. Neef Karel en tante Truus luisteren niet graag naar die arrogante student, die uit de hoogte oreert. Maar niet alleen ongemakkelijke feestjes zijn het gevolg, want ook de internationale twijfel aan vaccinatie, Brexit, en Trump, liggen direct in het verlengde van de anti-autoritaire golf.


Een opdracht aan alle wetenschappers en ingenieurs deze feestdagen: verplaats je beter in de leek en vermijd het ‘ik zal het je wel eventjes uitleggen’.


Aldo G.M. Brinkman was onderzoeker bij Chemical Engineering (Technische Natuurwetenschappen) en schrijft over het leven van een jonge wetenschapper. 


Lees ook Aldo Brinkmans column ‘Gekke ingenieurs’.


Aldo Brinkman / Columnist

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.