‘This app is intended to be used during the Sacrament of Penance with a Catholic priest only. This is not a substitute for a valid confession’, zo luidt de waarschuwing.
Share
Gedurende de intenties van januari bad Paus Benedictus XVI nog dat jonge mensen nieuwe technologieën leren gebruiken voor persoonlijke groei. De makers van deze ‘Confession’ app hebben daar direct gehoor aan gegeven, alleen niet op de manier zoals het Vaticaan had bedoeld.
In samenwerking met Amerikaanse katholieke kerkfunctionarissen is dit digitale biechthokje ontwikkeld. Ik herstel: deze digitale voorbereiding op het biechthokje. De app biedt namelijk geen vergiffenis, hoewel er wel alvast wordt aangegeven met welke gebeden de zonden hoogstwaarschijnlijk vergeven zullen worden. Maar daarvoor moet je toch echt nog steeds naar de kerk.
Aan de hand van de tien geboden wordt een vrij uitgebreide lijst aan mogelijke misstappen gepresenteerd. De boeteling hoeft slechts aan te vinken welke zonden sinds de laatste biecht begaan zijn. En geen nood: foutjes die niet binnen de tien geboden passen kunnen gewoon apart ingevoerd worden in de categorie ‘overig’. De volgende stap is de gang naar het ‘echte’ biechthokje, waar de app als een soort boodschappenlijst gebruikt kan worden. Vergeet hierbij vooral niet de priester van uitleg te voorzien, want gebruik van een mobiele telefoon in de biechtstoel is vermoedelijk een zonde op zich.
Ikzelf, rooms-katholiek ‘bij geboorte’ maar verre van praktiserend, ben er nog niet over uit wat ik ervan moet denken. ‘Leuk’ of ‘handig’ zal ik het niet noemen, ‘verrassend’ en ‘interessant’ wel. Deze app is bedoeld als stimulans om de biecht weer serieuzer op te pakken; dat is niet aan mij besteed, alhoewel ik me voor kan stellen dat de wel praktiserende TU-student of medewerker hiermee een handvat heeft in drukke tijden.
Leuk *****
Handig *****
Bediening *****
Prijs € 1,59
Platform iPhone/iPad
Nu ik ben afgestudeerd, wordt het tijd Delft te verruilen voor de grote stad. Ik heb begrepen dat er in de grote stad tsunami’s islamitische allochtonen wonen. Om mijn eigen integratie te bevorderen, maak ik daarom eerst met mijn moeder een reisje naar Marokko.
Verdwaald in een onbegrijpelijke cultuur, niet gewend om af te dingen en onszelf verradend met westerse klederdracht, worden mijn moeder en ik naar hartelust afgezet, voor hoer uitgemaakt, geholpen en vermaakt. Onderweg komen we heel lieve moslims tegen. En heel stomme. Na vier dagen nieuwe indrukken en chaos, puffen we even uit op het strand als we worden belaagd door het zoveelste veel te jonge straatverkopertje dat een slaatje uit ons hoopt te slaan. ‘Hello! Hello! How are you? “Please!”, roept mijn moeder, moe van alle ongewenste aandacht. “Leave us alone for one second! Go away!” De jongen wordt boos. “If you don’t want to talk to us, go back to your own country!” Hij heeft natuurlijk gelijk en ik antwoord: “We will.” Als ik mag kiezen tussen een leven onderworpen aan een man of een hippe haardracht, gelijke rechten, vrijheid van meningsuiting zou mijn keuze snel gemaakt zijn. Maar ik realiseer me maar al te goed wat een, in mijn geval, op toeval berust voorrecht die mogelijkheid is.
Hoewel ik huiselijk geweld en vrouwenonderdrukking verwerp, vraag ik mij af of de tsunami van Geert wel zo letterlijk in verband moet worden gebracht met de Marokkaanse cultuur en onze Marokkaanse straatjochies. Wat ik vooral heb ervaren, is hoe verwarrend het kan zijn terecht te komen in een omgeving met gigantisch afwijkende waarden. Mijn ontzag voor mensen die in zulke omstandigheden bereid zijn kritisch naar zichzelf te kijken en zich open te stellen voor verandering, is enorm gegroeid. Terug in Amsterdam zie ik een Marokkaans meisje op een roze fietsje. Achter haar holt een rood aangelopen trotse vader. “Sorry mevrouw! Maar kijk! Eerste dag geen zijwieltjes!”
Comments are closed.