Tegen het eind van het jaar wacht ik altijd met spanning op de verkiezing van het Woord van het Jaar zoals dat jaarlijks wordt verkozen door het genootschap Onze Taal, samen met Dagblad de Pers en Van Dale uitgevers.

Maandenlang heb ik met ingehouden adem kennis genomen van de didactische tips van onze topdocenten: doe niet alsof je alles weet – gebruik nooit sheets – stel vragen – zet ordeverstoorders de zaal uit – accepteer dat studenten je vak misschien niet superleuk vinden – zorg voor interactie – lees eens wat literatuur.

’Het doel van dit proefschrift is wetenschappers te engageren met de bredere…’ Wacht even. Beetje abrupt, om zo met het doel te beginnen. Een korte inleiding kan geen kwaad.

Out with the old, in with the new, as they say, 2009 and all the intrigues that made it such an eventful year have finally past. A new year is often likened to a blossom with petals curled tightly concealing the beauty within, and as eternal optimists we always look forward to the New Year, believing that all we believe and conceive will flourish in the year ahead.

Vorig jaar schreef ik in Trouw een positief gestemd artikel over de opkomst van Twitter. Hoewel toen voorspeld werd dat het fout zou aflopen met deze nieuwe vorm van social media had ik toen een goed onderbouwd (maar niet gevalideerd) gevoel dat Twitter een hit zou worden.

Er is deze week niet een dag dat ik geen kerstborrel heb, soms heb ik er zelfs twee op een dag. Waarom besluiten organisaties dat december de beste maand voor een borrel is? Ik vind de zomer – met een feestje op een veranda of een picknick onder een grote eik – een beter seizoen om de samenwerking te vieren.

Als slimme meid krijg je je kind op tijd. Maar niet getreurd: ook als je eerst netjes hebt gestudeerd en carrière gemaakt hebt, val je in de categorie ‘jonge moeder’.