Geen privacy, schaamte. Het valt in Japan niet mee jong en verliefd te zijn. Vandaar dat stelletjes hun toevlucht nemen tot love hotels, meer en vaak minder romantische hotels waar niemand ze ziet en waar alles op de kamer aanwezig is, van condooms tot magnetron.
Share
De tentoonstelling ‘Tokyo Love Hotels’ in de Blokkenhal van Bouwkunde laat tot 8 juli foto’s zien die een verrassend inkijkje geven in de Japanse cultuur. De studenten David Mulder (25) en Max Cohen de Lara (25) onderzochten voor hun afstudeerproject Japanse love hotels in Tokio. Niet om erachter te komen hoe het liefdesleven van de gemiddelde Japanner eruit ziet, maar om grip te krijgen op het fenomeen ‘continuous interior’.
Dat is, legt Mulder staande tussen de foto’s uit, een stad, een wereld waarin mensen zich constant verplaatsen tussen verschillende interieurs; van kantoor met de taxi, naar een hotel of met de metro naar een restaurant en daarna weer naar huis. “In Tokio is die ervaring sterk aanwezig. Zelfs buiten is een interieur: er is overal licht, geluid.”
Kennis van het fenomeen ‘continuous interior’ hebben de twee nodig voor hun afstudeerproject: het ontwerpen van een hotel in Amsterdam. En passant wisten ze die kennis met hun foto’s om te zetten in een interessante tentoonstelling.
Verschillende afbeeldingen tonen de love hotels in hun volle glorie. De ene kamer ziet er typisch Japans uit, met een laag tafeltje en een laag bed. De andere kamer is verlicht met fel blauwe en roze neonlampen. Alle kamers hebben een groot bed en al die bedden hebben aan het hoofdeinde een paneel waarop zo’n beetje alles in de kamer bediend kan worden.
Volgens Cohen de Lara zijn de kamers allerminst bedoeld voor mannen en prostituees. Het concept love hotel vervult een heel andere behoefte, namelijk die aan privacy van jonge geliefden. “Het hotel is voor hen juist een onderdeel van hun huis. Veel jonge mensen wonen door de hoge grondprijzen in Tokio nog thuis, tot hun huwelijk en soms zelfs daarna.”
Karaokesets
In het love hotel kunnen de geliefden echt samen zijn, het hotel is onderdeel van hun ritme. Wat niet betekent dat ze daarover mogen praten met anderen. Seksualiteit is in Japan juist in stilzwijgen gehuld. Porno bestaat natuurlijk wel, maar schaamdelen zul je in pornofilms niet tegenkomen, hebben Mulder en Cohen de Lara ontdekt.
Eén van de foto’s in de Blokkenhal toont een blauwverlichte badkamer, met een bubbelbad en daarboven een tv met een pornofilm. We zien inderdaad alleen het bovenlijf van de vrouw en het hoofd en de handen van de man.
Door deze en andere foto’s van sekshulpstukken zou de indruk van ranzigheid kunnen ontstaan. Toch moeten we daar volgens de studenten doorheen kijken. “De kamers zijn niet alleen maar bedoeld om seks te hebben. Sommige stelletjes gaan er ook heen alleen om samen te zijn”, vertelt Cohen de Lara. Vandaar de magnetrons, de zithoekjes, karaokesets en playstations die in geen enkele van de zestien kamers die de twee studenten bezochten ontbraken.
De love hotels zijn volgens de studenten opgenomen in het Japanse straatbeeld. Ze staan naast kleuterscholen, supermarkten en kantoren. Toch moeten de bezoekers van de hotels wel ongezien naar binnen kunnen glippen. Daarom kun je niet de lobby inkijken en daarom ontbreekt personeel vaak, zodat de geliefden hun kamers via een televisiescherm uitzoeken en automatisch betalen. Als er al een balie is, dan is die afgeschermd, zodat alleen de handen van de vrouw erachter zichtbaar zijn.
Tokio heeft veel indruk gemaakt op Mulder en Cohen de Lara. “De stad heeft niet één centrum, zoals Europese en zelfs Amerikaanse steden”, vertelt Mulder, “maar juist heel veel centra, vaak ontstaan rondom metrostations. De stad is opgebouwd uit fragmenten.”
De expositie in de Blokkenhal is op diezelfde manier opgesteld: de foto’s zijn in een kring gegroepeerd rondom vijf grote metrostations. “Het centrum van de tentoonstelling is leeg”, aldus Cohen de Lara. “Dat refereert aan het niet-bestaande centrum.”
De tentoonstelling ‘Tokyo Love Hotels’ in de Blokkenhal van Bouwkunde laat tot 8 juli foto’s zien die een verrassend inkijkje geven in de Japanse cultuur. De studenten David Mulder (25) en Max Cohen de Lara (25) onderzochten voor hun afstudeerproject Japanse love hotels in Tokio. Niet om erachter te komen hoe het liefdesleven van de gemiddelde Japanner eruit ziet, maar om grip te krijgen op het fenomeen ‘continuous interior’.
Dat is, legt Mulder staande tussen de foto’s uit, een stad, een wereld waarin mensen zich constant verplaatsen tussen verschillende interieurs; van kantoor met de taxi, naar een hotel of met de metro naar een restaurant en daarna weer naar huis. “In Tokio is die ervaring sterk aanwezig. Zelfs buiten is een interieur: er is overal licht, geluid.”
Kennis van het fenomeen ‘continuous interior’ hebben de twee nodig voor hun afstudeerproject: het ontwerpen van een hotel in Amsterdam. En passant wisten ze die kennis met hun foto’s om te zetten in een interessante tentoonstelling.
Verschillende afbeeldingen tonen de love hotels in hun volle glorie. De ene kamer ziet er typisch Japans uit, met een laag tafeltje en een laag bed. De andere kamer is verlicht met fel blauwe en roze neonlampen. Alle kamers hebben een groot bed en al die bedden hebben aan het hoofdeinde een paneel waarop zo’n beetje alles in de kamer bediend kan worden.
Volgens Cohen de Lara zijn de kamers allerminst bedoeld voor mannen en prostituees. Het concept love hotel vervult een heel andere behoefte, namelijk die aan privacy van jonge geliefden. “Het hotel is voor hen juist een onderdeel van hun huis. Veel jonge mensen wonen door de hoge grondprijzen in Tokio nog thuis, tot hun huwelijk en soms zelfs daarna.”
Karaokesets
In het love hotel kunnen de geliefden echt samen zijn, het hotel is onderdeel van hun ritme. Wat niet betekent dat ze daarover mogen praten met anderen. Seksualiteit is in Japan juist in stilzwijgen gehuld. Porno bestaat natuurlijk wel, maar schaamdelen zul je in pornofilms niet tegenkomen, hebben Mulder en Cohen de Lara ontdekt.
Eén van de foto’s in de Blokkenhal toont een blauwverlichte badkamer, met een bubbelbad en daarboven een tv met een pornofilm. We zien inderdaad alleen het bovenlijf van de vrouw en het hoofd en de handen van de man.
Door deze en andere foto’s van sekshulpstukken zou de indruk van ranzigheid kunnen ontstaan. Toch moeten we daar volgens de studenten doorheen kijken. “De kamers zijn niet alleen maar bedoeld om seks te hebben. Sommige stelletjes gaan er ook heen alleen om samen te zijn”, vertelt Cohen de Lara. Vandaar de magnetrons, de zithoekjes, karaokesets en playstations die in geen enkele van de zestien kamers die de twee studenten bezochten ontbraken.
De love hotels zijn volgens de studenten opgenomen in het Japanse straatbeeld. Ze staan naast kleuterscholen, supermarkten en kantoren. Toch moeten de bezoekers van de hotels wel ongezien naar binnen kunnen glippen. Daarom kun je niet de lobby inkijken en daarom ontbreekt personeel vaak, zodat de geliefden hun kamers via een televisiescherm uitzoeken en automatisch betalen. Als er al een balie is, dan is die afgeschermd, zodat alleen de handen van de vrouw erachter zichtbaar zijn.
Tokio heeft veel indruk gemaakt op Mulder en Cohen de Lara. “De stad heeft niet één centrum, zoals Europese en zelfs Amerikaanse steden”, vertelt Mulder, “maar juist heel veel centra, vaak ontstaan rondom metrostations. De stad is opgebouwd uit fragmenten.”
De expositie in de Blokkenhal is op diezelfde manier opgesteld: de foto’s zijn in een kring gegroepeerd rondom vijf grote metrostations. “Het centrum van de tentoonstelling is leeg”, aldus Cohen de Lara. “Dat refereert aan het niet-bestaande centrum.”
Comments are closed.