A fateful path from Mexico to Holland

“I always carry a black briefcase. That might help to identify me.” This was all the information I had about Daniel Reyes ahead of our meeting for an interview. The briefcase did indeed help quickly spot Reyes outside the Electrical Engineering building on a recent bright September morning. I immediately sensed Reyes’s warm, slightly nervous energy. As we settled into a booth in the lobby, it struck me that I already liked Reyes within the first sixty seconds of meeting him.

Originally from Queretaro, a state in North-Central Mexico, Reyes, 26, is able to follow the MSc Sustainable Energy Technology (SET) program at TU Delft through a generous scholarship from the Delft Research Initiative. Prior to coming to Delft, Reyes earned his Bachelor’s degree in Chemical Engineering from Autonomous University of Puebla.

Can you tell me a little bit about your background?

“I studied chemical engineering in the central region of Mexico. Subsequently, I’ve had contact with many different regions of Mexico, which is very diverse in terms of landscape and culture. Sometimes you feel like there are a dozen different countries packed into one! Over the last two years I started a few research projects involving sustainable energy. For the government of the State of Puebla, I led a research project that involved collecting and analyzing data on the potential supply and use of renewable energy in the area, as well as carbon footprinting.

But you also worked as a teacher?

“Yes, because it’s very difficult to find a job in industry, I was also teaching at a secondary school. This is not a very well-paying job, but it can be extremely satisfying. Unfortunately, kids in Latin America are generally very apathetic about science and technology, but if you can inspire them, they will come up with brilliant ideas.

How did you end up studying at TU Delft?

“Oddly enough, Google led to this opportunity from heaven. After my experience working on renewable energy for Puebla, I started searching online for a Master’s program in sustainable energy. The two best programs I found were at TU Delft, and the Royal Institute of Technology (KTH) in Stockholm, Sweden. The Delft program was very attractive because I could get such a detailed sense of the program from the vast amount of information on the web. I had much higher hopes of getting a scholarship from KTH than TU Delft, so I was so surprised when I found out that I was offered a scholarship from the Delft Research Initiative, as I hadn’t even applied for it! I quickly decided to accept this offer and to move to Holland, before even hearing back from KTH.”

Why do you think sustainable energy is so important?

“I think most of the current ecological and economic problems stem from the energy sector. In the past decade, we’ve seen oil spilled in the Mexican Gulf, and wars in the Middle East that are at least partially motivated by access to petroleum. Obviously a huge change is required for the energy sector, and I think sustainable energy is the key to solving some of the world’s largest problems, like those I already mentioned, and maybe even some less obvious ones like starvation in Africa. I think the first step toward improving society is to give people better, almost free, clean energy. Free energy would be the best. Imagine—no competition, no war. This might even solve some of the grave problems associated with global capitalism.

What do you think of the SET program?

“After a few years of not studying, it’s been difficult to readjust, especially since I still have some professional projects that are ongoing in Mexico. The group projects in the SET program require a lot of organization and management skills, which I find difficult so far. But, I also really like to work in groups with my classmates. The ideas we draw out of ourselves are amazing. Generally, I find the SET program very interactive and motivating. We are encouraged follow our own ideas and to solve difficult problems.

And this differs from your past studies in Mexico?

“Indeed, it’s a big contrast to my previous educational experience, which was based more on taking notes and repeating what had already been done. I also really like that English is a second language for all students – international and Dutch alike. It puts us all in the same boat and allows us to get closer, because we’re all struggling to communicate without our native tongue.”

What are your first impressions of Holland?

“The sight of beautiful girls walking alone along the canals in Delft at 2am struck me as very surreal. In Mexico, girls rush to get home by 9pm to stay safe. Here, they are not afraid, even in the middle of the night. Holland is very quiet and clean compared to what I am used to, but the organization of Dutch society is what impresses me the most. For example, I received all of the paperwork for my program months before it started. In Mexico, educational paperwork is always a last-minute scramble.”

Any anecdotes from your time in Holland thus far?

“Well, the Dutch are so organized, which they don’t even realize. However, once they are on a bike, they are so scary! My Dutch classmates have admitted that bike riding allows them to get out their basic, primal instincts, which I guess are kept inside most of the time to function in such an orderly society. There are no rules when the Dutch are biking! My first week here I was very nervous to ride my bike. I was gripping the handlebars so tightly!” 

Dat Jacobs ooit zou meedoen Amsterdam-Dakar-challenge, stond voor hem al vroeg vast: “Al van jongs af aan was ik gefascineerd door racen en na een keer de Parijs-Dakar-rally gevolgd te hebben op tv wist ik zeker dat ik ook van partij wilde zijn.”

Dakar zal hij overigens niet bereiken, want het mag dan Amsterdam-Dakar Challenge heten, de Serious Request-editie volgt een alternatieve route door Marokko en eindigt in het zuidelijkste puntje van dit land. Reden is de politieke onrust in Mauretanië, waar de deelnemers normaal gesproken doorheen rijden. Jacobs vindt het geen probleem: “Het gaat om de reis zelf en de landschappen verschillen volgens mij niet zoveel van elkaar.”

Het lag minder voor de hand om de rally als stage te gebruiken. “In het eerste jaar lopen werktuigbouwkundestudenten drie weken mee bij een bedrijf. Volgens mijn vrienden stelt dat niet veel voor. Je wordt als stagiaire alleen maar gebruikt om koffie te halen. Er is niet eens tijd om een project uit te voeren.”

Jacobs wilde meer verantwoordelijkheid en iets van zijn studie in praktijk brengen. Hij wist het stagebureau ervan te overtuigen dat de Amsterdam-Dakar-rally een goede aanvulling op zijn studie zou zijn: “Je leert hoe de onderdelen van een voertuig er in het echt uit zien. Je kunt ook al je theoretische kennis toepassen als er onderweg wat kapot gaat. Bovendien leer je omgaan met bedrijven aangezien ik ook sponsors moet werven.”

Dat laatste blijkt lastig te zijn. “Het is moeilijker dan verwacht”, zegt Jacobs. Hij wil  ongeveer tweeduizend euro ophalen voor een goed doel, Het Glazen Huis (een jaarlijkse actie waarbij dj’s van 3FM zich een week zonder voedsel opsluiten om geld in te zamelen voor het Rode Kruis, red.) . Daarvan is nog maar een klein deel binnen. Jacobs: “Bedrijven hebben niet veel interesse. Het zal de crisis wel zijn. Maar gelukkig is mijn moeder heel enthousiast. Ze belt echt iedereen die zij kent om wat geld los te krijgen.”

Jacobs moeder had graag meegewild, maar mag niet mee: “Het is echt een mannenreis”, vindt Jacobs. Met zijn vader naast hem gaat hij de negenduizend kilometer tellende uitdaging aan in de Hyundai Lantra van zijn tante. “Zij stopte met werken en plaatste haar autootje voor vijfhonderd euro op Marktplaats. Voor vierhonderd euro kon ik hem kopen”, vertelt Jacobs. “Met nog wat aanpassingen blijven we zo binnen wat 3FM als budget aanhoudt: vijfhonderd euro.”

Om de auto geschikter voor de reis te maken monteren Jacobs en zijn vader hogere schokdempers en een metalen bodemplaat. “We hadden er al grotere wielen onder gezet.” De eerst pech hebben ze ook al gehad: “Vandalen staken een paar weken terug drie banden lek.” Voor pech onderweg is Jacobs niet bang. Hij ziet het als een mooie manier om wat praktijkervaring op te doen. “En als het me niet lukt, is er altijd nog mijn vader die verstand heeft van mechanica.”

Dat hij met zijn vader bijna 24 uur per dag in een auto zal zitten, vindt Jacobs geen punt. “We houden van dezelfde muziek, dus als het even niet goed gaat zetten we de muziek aan.” Ook het slapen is geen probleem: “Ik neem twee eenpersoonstentjes mee, want mijn vader snurkt nogal. Ik kan dan zo ver mogelijk van het lawaai gaan slapen”, lacht Jacobs.
Hij kan bijna niet wachten: “Het lijkt mij een ervaring waarmee ik kan groeien op persoonlijk en professioneel vlak. Ik spreek een beetje Engels en Duits, dus ik red me wel.” Dat ze in Marokko voornamelijk Frans en Arabisch speken, ziet Jacobs niet als een probleem.