Flits

Tien minuten later belde ik hem dolgelukkig terug: “Natuurlijk!”

Als je iemand fotografeert, steel je een stukje van zijn ziel. Klinkklare onzin natuurlijk, ouderwets bijgeloof, prietpraat; maar stel je voor dat er een kern van waarheid inzit. Dan heb ik na dit weekend geen onsje ziel meer over. Ik was in Parijs voor het cultural professorship samen met vijfentwintig TU-studenten, organisator Roderick, fotograaf Vincent Mentzel, rector magnificus Karel Luyben en zijn vrouw Gaby. En voordat ik het vergeet, er reisden minstens dertig fotocamera’s mee. “Welke lens heb jij?”, “Hoe krijg je die flare weg?” en “Heb jij ook spierpijn in je armen?” gonsde het godganse weekend lang.

Mijn armen voelden na het weekend prima, iets wat mij duidelijk van sommige van mijn reisgenoten onderscheidde. Mijn oude vertrouwde A250 Canon Powershot met maar liefst 4.0 mega pixels weegt nog geen kwart kilo, is zeven jaar oud en kan vrij weinig. Maar o… wat voel ik een liefde voor dat ding! Voorjaar 2006 ontdekte ik zijn onderwaterstand. Alle kleuren worden hierdoor feller, mijn verleden lijkt hierdoor te zijn overspoeld met prachtige kauwgombalkleuren. In het najaar van 2007 reisde ik door Australië en daar was de zelfontspanner mijn redding. Wanneer ik alleen ging banjeren door het regenwoud, kon ik met deze foto’s aan mijn moeder bewijzen dat ik altijd een reisbuddy bij me had. Hiermee heb ik haar een hoop zorgen bespaard. 2010 Was het jaar van de grote ramp. Mijn canon stuiterde van de trap. Godzijdank lijdt hij sindsdien slechts aan een kapot batterijklepje en fotografeert moedig door. De spiegelreflexcamera’s van mijn reisgenoten kunnen dan wel een hoop meer, maar ik heb een hoop meer verleden met mijn lieve canon.

Toch moet ik zeggen dat ik vrees heb voor de dag van morgen. Dan bekijken we namelijk elkaars foto’s uit Parijs. Eens kijken wat mijn Canontje heeft gepresteerd vergeleken met de flashy camera’s van mijn reisgenoten. En als het niets is? Dan kan ik altijd nog zeggen: ik ging mee voor de gezelligheid. 

In het regeerakkoord schrijft het kabinet dat studenten die meer dan een jaar uitlopen op de ‘nominale duur’ van hun bachelor- of masteropleiding vanaf volgend collegejaar drieduizend euro extra collegegeld gaan betalen. Ook verliezen ze het recht op hun ov-jaarkaart.

Boete
Hogescholen en universiteiten schieten niets op met het extra collegegeld. Ze krijgen per trage student drieduizend euro minder bekostiging van de overheid. De studentenorganisaties spreken van een ‘boete’.

Onderwijskwaliteit
De organisaties zijn bang dat de kwaliteit van het hoger onderwijs onder druk komt te staan als de regering de plannen gaat uitvoeren. Met de petitie ‘Minimaal Nominaal’ hopen ze te laten zien dat het verzet tegen de kabinetsvoornemens groot is. En dat er nog eens goed naar de plannen wordt gekeken.

Haast
Er is haast bij de petitie schrijft het ISO: “We hebben één maand de tijd om zoveel mogelijk handtekeningen te verzamelen”. In december wordt de definitieve begroting voor 2011 in de Tweede Kamer besproken en de plannen voor het hoger onderwijs zijn daar onderdeel van.

Getuigenissen
Studenten die al studievertraging hebben opgelopen, wordt bovendien gevraagd om de reden daarvan uit de doeken te doen. In december worden hun getuigenissen samen met de petitie aan minister Van Bijsterveldt aangeboden.