Lekkere patient

Dr. Gregory House doet het ook, dus dan moet het wel waar zijn: onderzoek doe je met al je zintuigen. Kijk naar je (bewijs)materiaal. Voel het. Luister ernaar als dat kan en… proef het. Ja, echt! Doen ze ook bij de recherche om cocaïne te testen op echtheid. Het was voor een Rotterdamse geneeskundeprofessor dan ook niet meer dan logisch om zijn studenten tijdens een practicum aan álle aspecten van het proeven doen te onderwerpen.

“Want”, zo stelde hij, “niets zo feilloos als de mens. De techniek laat nog weleens een steekje vallen, waar de observatie van de mens bijna niets ontgaat.” Hij pakte er een röntgenfoto bij als voorbeeld. “Daarop is niet altijd een breuk te zien, terwijl lichamelijk onderzoek door de arts maar al te vaak aantoont dat de patiënt wel degelijk iets gebroken heeft.” Tja, daar valt niets tegenin te brengen. Om zijn college kracht bij te zetten, haalde hij 21 potjes verse urine tevoorschijn. Twintig voor de studenten, en één voor zichzelf. “Kleur, helderheid, geur – allemaal kenmerken waaruit je een diagnose kunt afleiden”, zei hij. “Op één punt na…” Hij doopte zijn vinger in zijn potje, likte hem af en riep: “suikergehalte.”

Weinig studenten zo ambitieus als geneeskundestudenten. Niet verwonderlijk dus dat na een strenge, vastberaden blik van de professor, meer dan de helft van de studenten de proef herhaalde. Die hadden overduidelijk geen House gekeken. Want dán hadden ze gezien dat hij zijn wijsvinger in het potje stopte, en zijn middelvinger aflikte. Maar hoe zat dat bij die Rotterdamse professor? In café Linssen, de stamkroeg van de medische faculteitsvereniging in hartje Rotterdam, kent bijna iedereen hem. Of liever: zijn verhaal. Want een naam weet niemand. Een kennis onder de practicumstudenten dan? “In drie jaar geneeskunde heb ik zelfs nog nooit een proef met urine gedaan”, bekent een lichtelijk aangeschoten studente boven haar bruinbier.

Hm, broodje aap dus? Er zijn genoeg vakidioten om dát te betwijfelen. Wat wel opmerkelijk is, is dat er een tweede versie van dit verhaal de ronde doet, maar dan over een Nijmeegse professor, die zijn studenten tijdens een autopsieles een vinger in de anus van een patiënt liet stoppen om die vervolgens af te likken. Zijn opvatting: “Tijdens een autopsie mag je nergens bang voor zijn, en moet je al helemaal niets vies vinden.” Die professor heeft volgens de boeken op zijn beurt weer een voorganger uit de jaren dertig. Dr. Joseph Bell, professor aan de Edinburgh University, zou zijn studenten meer dan eens aan wel heel persoonlijk autopsieonderzoek onderwerpen.

Vooralsnog lijkt er dan ook weinig meer van te maken dan een urban legend. Toch zou het drinken van urine volgens verschillende wetenschappers niet eens zo’n gek idee zijn; het zou helpen tegen eczeem, keelontsteking en oorpijn – en dan vooral dankzij een hoge concentratie vitamine C in de ochtendurine. Iets heel anders gaat trouwens op voor het eten van ontlasting: dat wordt in de medische wereld toch vooral gezien als een ernstig psychiatrisch symptoom.

Duwo heeft in Delft nagenoeg geen actieve bewonerscommissies meer. Studenten zouden het veel te druk hebben met hun studie. Duwo heeft het door onderbezetting ‘laten sloffen’ maar begint volgende week met een campagne om studenten te verleiden voor zo’n commissie. Uit Duwo-onderzoek bleek dat het imago van bewonerscommissies ‘stoffig’ was en dat ‘Duwo er toch niets mee deed’. De corporatie vindt het een middel om makkelijker met bewoners te communiceren. En andersom.