Nietsbelovend

Vandaag had ik het per ongeluk even niet zo druk. Ik zat op de bank en mijmerde wat. In een flits realiseerde ik me dat een onontkoombaar gevolg van afstuderen is, dat je afstudeert. Straks ben ik ‘af’ en mag ik niet meer meedoen. Alleen, buiten in de grote boze wereld. Naakt, natuurlijk, dat zal je net zien. Wat met de kleuterklas begon als een verstandige keuze voor later, is ongemerkt een doel op zich geworden. Studeren. Maar dat doel is bijna bereikt en later is nu. Niets staat mij meer in de weg om te worden wat ik wilde worden. En dat moet ik nu gaan waarmaken, die belofte. Het klamme angstzweet begon als een kolkende massa van mijn lijf te gutsen en mijn afstudeerproject leek ineens een futiel hobbeltje.
In het NRC weekblad las ik een artikel: twintig beloftes, dertig jaar later. Daarin werd teruggeblikt op een artikel van dertig jaar geleden, waarin jonge (net afgestudeerde) veel belovende Nederlanders vertelden wat ze in de toekomst allemaal gingen bereiken. Die mensen hadden ze weer eens opgesnord en niemand had bereikt wat ‘ie had beloofd! Aanstormende actrices volgen nu yogaopleidingen, geniaal wiskundig ingenieurs maken dvd-kunst in Zuid-Frankrijk en heldhaftige politiecommissarissen zijn directeur van Nordholt Consultancy Management BV. En toch zijn de meesten heel tevreden: oud en wijs. Conclusie: het leven laat zich niet zomaar beloven. Een pak van mijn hart. Eigenlijk hou ik ook meer van oud, zoals een gerijpte kaas of fles wijn. Opgelucht belde ik mijn ouders. “Pap! Ik weet totaal niet wat er van mij moet worden, maar dat geeft niet: in het verleden behaalde resultaten bieden geen enkele garantie voor de toekomst!” Korte stilte. “Wat je moet worden? Je kunt er beter vanuit gaan dat je al iets bent. En je dan concentreren op de vraag: Wat ga ik de komende tijd doen?” Juist ja. Een wijs en gerijpt antwoord. Langzaam steeds iets beter worden, terwijl ik onderweg blijf leren. Dan verandert er eigenlijk niets! Mijn hartslag begon weer toe te nemen en het vertrouwde drukkende gevoel maakte zich van mij meester. Wat was ik ook al weer aan het doen? Oja. Afstuderen.

Ter gelegenheid van het Darwinjaar publiceerde het Engelse wetenschapstijdschrift New Scientist onlangs het artikel ‘Uprooting Darwin’s tree’ waarin stafschrijver Graham Lawton betoogt dat het klassieke beeld van de afstamming, namelijk een boom waaruit al het leven ontspringt, niet strookt met moderne inzichten op basis van genetische analyses. Net als de quantumfysica de natuurkunde van Newton omver wierp, zo dwingen genetische analyses de biologie tot revisie van hun belangrijkste theorie, betogen vooraanstaande wetenschappers in zijn stuk. Deze week in Delta een ingekorte vertaling van een wetenschapshistorische kijk op de evolutietheorie.
Met dank aan New Scientist.