Plastic moet je voelen

De acht deelnemers van de workshop zijn geblinddoekt. Plastic voorwerpen gaan snel van hand tot hand. “Getver. Dit glibbert”, zegt een van de deelnemers. “En het stinkt. Dit wil ik niet vasthouden.” Als het ding wordt doorgegeven klinkt instemmend gemompel. De meesten schrikken van het gevoel en leggen het voorwerp weer snel op tafel. Het volgende object brengt verlossing. “Dit voelt lekker”, zegt Thera Bronkhorst, lerares handvaardigheid. “Lekker zacht, dit zou ik de hele dag wel vast willen houden.”

Als de deelnemers de blinddoeken afdoen, kijken ze verbaasd naar de voorwerpen die op tafel liggen. “Dit moet dat glibberding zijn geweest. Die ziet er in het echt nog viezer uit”, zegt Judith Zeeman, student industrieel ontwerpen. Voor haar neus bungelt een soort langwerpige ballon, met gele, snotachtige vloeistof waar plastic torren, kakkerlakken en wormen in zwemmen.

“80 Procent van waar we een voorwerp op beoordelen komt door hoe we er naar kijken”, zegt promovenda ir. Marieke Sonneveld van Industrieel Ontwerpen. Samen met industrieel ontwerper ir. Liesbeth Bonekamp van Max Strategy by Design organiseert ze de workshop. “Maar als je een voorwerp wilt beleven, moet je het door je handen laten gaan. Achter de textuur van een voorwerp kom je door erover te aaien en de weerbaarheid door er in te knijpen. Plastic moet je vooral voelen.”

Plastic lijdt aan een groot imagoprobleem, volgens Sonneveld en Bonekamp. Een krasje op een plastic beker is vaak reden genoeg om het weg te gooien. Dat is slecht voor het milieu en zonde van de beker. De stichting Eternally Yours, die Bonekamp met collega’s tien jaar geleden opzette, riep daarom Proud Plastics in het leven.

“In de keuken wordt 80 procent van de plastic apparaten weggegooid, terwijl ze nog goed werken”, zegt Bonekamp. “Plastic wordt gezien als een goedkoop wegwerpproduct. Dus de levensduur verlengen van bijvoorbeeld een plastic spatel helpt niet. Maar hoe mensen tegen plastic aankijken kan wel worden veranderd. Door bijvoorbeeld een design plastic vergiet te maken, red je het van de prullenbak.”

Sonneveld wijst op een tafel vol met kunststof spullen. Tandenborstels, stressballen, kunststof wijnkurken, hondenknuffels liggen naast elkaar. Opvallend veel speelgoed ligt er tussen: van het spiraal dat trap kan lopen tot de frutselballen met draden die alle kanten op staan. Sonneveld gooit een gele plakbal tegen het raam. De gel zet uit en zuigt zich vast. “De speelgoed- en seksindustrie hebben de voordelen van plastic al gevonden”, zegt Sonneveld. “Het is schitterend om te zien wat ze er van maken. Ik ben vaak in de speelgoedwinkel te vinden op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Want, je kunt er vrijwel alles van maken, omdat het zo flexibel is en je het alle kleuren van de regenboog geven.”

“Ontwerpers zouden net als de speelgoedmakers vanuit de mogelijkheden van het materiaal moeten denken.” Sonneveld laat een groen balletje zien in een netje. Ze knijpt erin en angstaanjagende rode, grote ogen puilen uit het netje. “Dat is toch schitterend? Het is zonde als ingenieurs niet alle mogelijkheden van kunststof ten volle benutten.”

(Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

De acht deelnemers van de workshop zijn geblinddoekt. Plastic voorwerpen gaan snel van hand tot hand. “Getver. Dit glibbert”, zegt een van de deelnemers. “En het stinkt. Dit wil ik niet vasthouden.” Als het ding wordt doorgegeven klinkt instemmend gemompel. De meesten schrikken van het gevoel en leggen het voorwerp weer snel op tafel. Het volgende object brengt verlossing. “Dit voelt lekker”, zegt Thera Bronkhorst, lerares handvaardigheid. “Lekker zacht, dit zou ik de hele dag wel vast willen houden.”

Als de deelnemers de blinddoeken afdoen, kijken ze verbaasd naar de voorwerpen die op tafel liggen. “Dit moet dat glibberding zijn geweest. Die ziet er in het echt nog viezer uit”, zegt Judith Zeeman, student industrieel ontwerpen. Voor haar neus bungelt een soort langwerpige ballon, met gele, snotachtige vloeistof waar plastic torren, kakkerlakken en wormen in zwemmen.

“80 Procent van waar we een voorwerp op beoordelen komt door hoe we er naar kijken”, zegt promovenda ir. Marieke Sonneveld van Industrieel Ontwerpen. Samen met industrieel ontwerper ir. Liesbeth Bonekamp van Max Strategy by Design organiseert ze de workshop. “Maar als je een voorwerp wilt beleven, moet je het door je handen laten gaan. Achter de textuur van een voorwerp kom je door erover te aaien en de weerbaarheid door er in te knijpen. Plastic moet je vooral voelen.”

Plastic lijdt aan een groot imagoprobleem, volgens Sonneveld en Bonekamp. Een krasje op een plastic beker is vaak reden genoeg om het weg te gooien. Dat is slecht voor het milieu en zonde van de beker. De stichting Eternally Yours, die Bonekamp met collega’s tien jaar geleden opzette, riep daarom Proud Plastics in het leven.

“In de keuken wordt 80 procent van de plastic apparaten weggegooid, terwijl ze nog goed werken”, zegt Bonekamp. “Plastic wordt gezien als een goedkoop wegwerpproduct. Dus de levensduur verlengen van bijvoorbeeld een plastic spatel helpt niet. Maar hoe mensen tegen plastic aankijken kan wel worden veranderd. Door bijvoorbeeld een design plastic vergiet te maken, red je het van de prullenbak.”

Sonneveld wijst op een tafel vol met kunststof spullen. Tandenborstels, stressballen, kunststof wijnkurken, hondenknuffels liggen naast elkaar. Opvallend veel speelgoed ligt er tussen: van het spiraal dat trap kan lopen tot de frutselballen met draden die alle kanten op staan. Sonneveld gooit een gele plakbal tegen het raam. De gel zet uit en zuigt zich vast. “De speelgoed- en seksindustrie hebben de voordelen van plastic al gevonden”, zegt Sonneveld. “Het is schitterend om te zien wat ze er van maken. Ik ben vaak in de speelgoedwinkel te vinden op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Want, je kunt er vrijwel alles van maken, omdat het zo flexibel is en je het alle kleuren van de regenboog geven.”

“Ontwerpers zouden net als de speelgoedmakers vanuit de mogelijkheden van het materiaal moeten denken.” Sonneveld laat een groen balletje zien in een netje. Ze knijpt erin en angstaanjagende rode, grote ogen puilen uit het netje. “Dat is toch schitterend? Het is zonde als ingenieurs niet alle mogelijkheden van kunststof ten volle benutten.”

(Foto: Sam Rentmeester/FMAX)