Rita

Op vijf punten begaven de dijken het in de eens zo pittoreske jazzstad New Orleans. Terwijl ze net met man en macht hersteld waren. Het mocht niet baten. Water sloeg vanuit Lake Pontchartrain opnieuw over de dijken, andere dijken lekten. Grote delen van de kuststad stonden blank. “Our worst fear came true”, zei een lid van de National Guard, die de dijken op tijd probeerde te herstellen, tegen de Washington Post. Was deze overstroming bad luck?

“Ze hebben de pech dat er meteen weer een orkaan is gekomen na Katrina,” zegt prof.drs.ir. Han Vrijling van waterbouwkunde desgevraagd. “Ze probeerden de dijken te sluiten, maar dat was een race tegen de klok. Water wordt weggepompt, dijken opgehoogd en dan komt er een storm overheen. Dat water houd je dan niet tegen.”

Een aantal van de net herstelde dijken begaven het, anderen lekten. Volgens Vrijling kunnen gaten in dijken het beste met klei worden gedicht. “Maar dat moet natuurlijk wel voorhanden zijn. Ze hebben de dijken nu hersteld met stenen en zand. Eerst gooien ze grote blokken in de gaten, vervolgens kleine steentjes om de gaten tussen de blokken op te vullen. Normaal houdt dat het water even tegen, maar als zo’n herstelde dijk onder druk komt te staan, spoelt dat fijne materiaal direct weg. Dan gaat de dijk lekken.”

De bouwoperatie werd onder benarde omstandigheden uitgevoerd, benadrukt ook Vrijlings collega bij waterbouwkunde, prof.dr.ir. Marcel Stive. “Er zijn veel logistieke problemen in New Orleans. Bij een gat in een dijk heb je twee problemen: het water stroomt snel door het gat en daardoor erodeert de bodem. Daarom kun je het beste een nooddijk aanleggen in de vorm van een halve cirkel om het gat, die ligt dan net zo diep als de voet van de dijk. Bovendien stroomt het water er minder hard. Helaas hebben ze die halve cirkels bijna niet aangelegd, omdat er geen ruimte was.”

Stive ergert zich aan de betweterige opmerkingen over de herstelwerkzaamheden. “Vaak wordt gevraagd of wij dat niet beter kunnen. Onzin! Onderschat de US Army Corps of Engineers (USACE), het Amerikaanse Rijkswaterstaat, niet. Amerika heeft langs de kust vele barrière-eilanden liggen. Per jaar sluit USACE daar noodgedwongen tien doorbraken. Je hoeft ze dus echt niet te vertellen hoe ze dat moeten doen.”

Waar nu eenden zwemmen, liep Stive twaalf jaar geleden nog door de straten van New Orleans. Hij was toen in de kuststad om te praten over de dreiging van overstromingen. “Een heleboel mensen hebben dit zien aankomen. Maar jarenlang gebeurde er niets ernstigs. Politici dachten dat het wel zou loslopen. Nu zie je hoe gevaarlijk dat kan zijn.” (RV)

Op vijf punten begaven de dijken het in de eens zo pittoreske jazzstad New Orleans. Terwijl ze net met man en macht hersteld waren. Het mocht niet baten. Water sloeg vanuit Lake Pontchartrain opnieuw over de dijken, andere dijken lekten. Grote delen van de kuststad stonden blank. “Our worst fear came true”, zei een lid van de National Guard, die de dijken op tijd probeerde te herstellen, tegen de Washington Post. Was deze overstroming bad luck?

“Ze hebben de pech dat er meteen weer een orkaan is gekomen na Katrina,” zegt prof.drs.ir. Han Vrijling van waterbouwkunde desgevraagd. “Ze probeerden de dijken te sluiten, maar dat was een race tegen de klok. Water wordt weggepompt, dijken opgehoogd en dan komt er een storm overheen. Dat water houd je dan niet tegen.”

Een aantal van de net herstelde dijken begaven het, anderen lekten. Volgens Vrijling kunnen gaten in dijken het beste met klei worden gedicht. “Maar dat moet natuurlijk wel voorhanden zijn. Ze hebben de dijken nu hersteld met stenen en zand. Eerst gooien ze grote blokken in de gaten, vervolgens kleine steentjes om de gaten tussen de blokken op te vullen. Normaal houdt dat het water even tegen, maar als zo’n herstelde dijk onder druk komt te staan, spoelt dat fijne materiaal direct weg. Dan gaat de dijk lekken.”

De bouwoperatie werd onder benarde omstandigheden uitgevoerd, benadrukt ook Vrijlings collega bij waterbouwkunde, prof.dr.ir. Marcel Stive. “Er zijn veel logistieke problemen in New Orleans. Bij een gat in een dijk heb je twee problemen: het water stroomt snel door het gat en daardoor erodeert de bodem. Daarom kun je het beste een nooddijk aanleggen in de vorm van een halve cirkel om het gat, die ligt dan net zo diep als de voet van de dijk. Bovendien stroomt het water er minder hard. Helaas hebben ze die halve cirkels bijna niet aangelegd, omdat er geen ruimte was.”

Stive ergert zich aan de betweterige opmerkingen over de herstelwerkzaamheden. “Vaak wordt gevraagd of wij dat niet beter kunnen. Onzin! Onderschat de US Army Corps of Engineers (USACE), het Amerikaanse Rijkswaterstaat, niet. Amerika heeft langs de kust vele barrière-eilanden liggen. Per jaar sluit USACE daar noodgedwongen tien doorbraken. Je hoeft ze dus echt niet te vertellen hoe ze dat moeten doen.”

Waar nu eenden zwemmen, liep Stive twaalf jaar geleden nog door de straten van New Orleans. Hij was toen in de kuststad om te praten over de dreiging van overstromingen. “Een heleboel mensen hebben dit zien aankomen. Maar jarenlang gebeurde er niets ernstigs. Politici dachten dat het wel zou loslopen. Nu zie je hoe gevaarlijk dat kan zijn.” (RV)