Op zaterdag 8 november was ik als toeschouwer/supporter aanwezig op het sportevenement ter gelegenheid van het lustrum.
Share
Het was een geweldig feest!
’s Middags waren er twee spelen in de hallen van het Sportcentrum. In de eerste hal werd een stormbaan gelopen, in de tweede hal speelde zich een competitie ‘levend tafelvoetbal’ af. Dit alles werd geleid door een zanger/entertainer met veel enthousiasme. Hij had een geluidsman die toepasselijke muziekjes ten gehore bracht.
Echter, het aantal decibellen dat deze twee voortbrachten, was oorverdovend. Aan het begin beduidde ik hem dat ik het echt te hard vond. Hij reageerde met de opmerking dat hij eens had meegemaakt had dat het gehoorapparaat van een bezoekster kapotgegaan was door het geluid. Maar ik had immers geen gehoorapparaat… (en ik wil het ook nooit hebben). Ik was wel genoodzaakt mijn vingers in mijn oren te stoppen, omdat ik voelde dat mijn trommelvliezen beschadigd werden. In een pauze ben ik naar de geluidsman gelopen en heb hem gevraagd om het geluid lager te zetten. Hij verwees mij naar ‘de organisatoren’.
De organisatie bleek te bestaan uit de heren Guyt en Van der Laan. Zij waren het roerend met mij eens. Zij verwachtten echter, dat dit kwam door onze leeftijd (in de vijftig). De jongelui wilden het immers zo hard. En daar moest ik natuurlijk wel begrip voor hebben. Een groepje studenten was het echter met mij eens…
De laatste tijd wordt door de overheid een campagne gevoerd tegen herrie, vanwege de ernstige gehoorbeschadiging die dit oplevert. Waarom stelt de overheid niet een geluidsbegrenzer verplicht op geluidsapparatuur in openbare gelegenheden, clubs e.d.? In ieder geval kan de TU het goede voorbeeld geven en voortaan opleggen hoe hard het geluid mag staan bij dit soort (openbare) aangelegenheden.
E.M. Koets-Stoutjesdijk
faculteit OCP/sectie M-t
Op zaterdag 8 november was ik als toeschouwer/supporter aanwezig op het sportevenement ter gelegenheid van het lustrum. Het was een geweldig feest!
’s Middags waren er twee spelen in de hallen van het Sportcentrum. In de eerste hal werd een stormbaan gelopen, in de tweede hal speelde zich een competitie ‘levend tafelvoetbal’ af. Dit alles werd geleid door een zanger/entertainer met veel enthousiasme. Hij had een geluidsman die toepasselijke muziekjes ten gehore bracht.
Echter, het aantal decibellen dat deze twee voortbrachten, was oorverdovend. Aan het begin beduidde ik hem dat ik het echt te hard vond. Hij reageerde met de opmerking dat hij eens had meegemaakt had dat het gehoorapparaat van een bezoekster kapotgegaan was door het geluid. Maar ik had immers geen gehoorapparaat… (en ik wil het ook nooit hebben). Ik was wel genoodzaakt mijn vingers in mijn oren te stoppen, omdat ik voelde dat mijn trommelvliezen beschadigd werden. In een pauze ben ik naar de geluidsman gelopen en heb hem gevraagd om het geluid lager te zetten. Hij verwees mij naar ‘de organisatoren’.
De organisatie bleek te bestaan uit de heren Guyt en Van der Laan. Zij waren het roerend met mij eens. Zij verwachtten echter, dat dit kwam door onze leeftijd (in de vijftig). De jongelui wilden het immers zo hard. En daar moest ik natuurlijk wel begrip voor hebben. Een groepje studenten was het echter met mij eens…
De laatste tijd wordt door de overheid een campagne gevoerd tegen herrie, vanwege de ernstige gehoorbeschadiging die dit oplevert. Waarom stelt de overheid niet een geluidsbegrenzer verplicht op geluidsapparatuur in openbare gelegenheden, clubs e.d.? In ieder geval kan de TU het goede voorbeeld geven en voortaan opleggen hoe hard het geluid mag staan bij dit soort (openbare) aangelegenheden.
E.M. Koets-Stoutjesdijk
faculteit OCP/sectie M-t
Comments are closed.