Het is stralend weer, zulk weer waarbij alles opeens meevalt. Bij de Hema kom ik bij de kassa net een stuiver tekort en omdat de caissière al heeft afgeslagen (ik kan dus niet meer pinnen), past de klant achter mij in de rij het gemis bij.
Hoe raar het ook mag klinken, persoonlijk ben ik blij met een nieuwe studentenraadspartij. Sterker nog ik denk zelfs dat er plaats is voor twee nieuwe partijen. Deze twee organisaties zouden met een nieuwe kijk op de zaken een toegevoegde waarde kunnen hebben.
Over Karel van het Reve, de voormalige slavist, zijn veel verhalen in omloop. Eén gaat over de manier waarop hij tentamens beoordeelde. Hij zat dan ’s middags in het Leidse studentencafé Barrera, drankje onder handbereik.
Half februari ging de langverwachte nieuwe TU site de lucht in. De kennismaking is geweest, tijd om de balans op te maken. Hoe bevalt de nieuwe pagina?
Van de studenten die in de oorlog in het verzet omkwamen, was ruim een kwart afkomstig uit Delft. Het boek ‘De vervolgden’ vertelt aan de hand van veel speurwerk het verhaal van twee van hen.
,,Who wants to go to heaven? You wanna go to heaven? How about you?”, klonk het afgelopen donderdag in de lunchpauze op het grasveld voor de aula.
Ik heb wel eens gehoord dat door televisie, de media en het internet mijn wereld kleiner is geworden. Onzin, vind ik. Doordat ik nu verder kan kijken dan mijn directe omgeving, is de wereld juist groter geworden, veel groter.
Het idee om van Nederland een smart centre te maken dat zich onderscheidt met een fantastisch kennisreservoir, spreekt mij aan. Ik bewonder ook de volharding waarmee een kleine groep ambtenaren deze boodschap uitdraagt.
Het begon met een flitsend videofilmpje. Daarin kreeg saaie laboratoriumapparatuur plotseling allerlei flashy kleuren en zweefden driedimensionale eiwitmoleculen in het rond.
Ik heb een gewetensconflict. Als docent aan de TU hoor ik de maatschappelijke relevantie van mijn vakgebied, de technische aardwetenschappen, uit te dragen.
