With a scooter you can go anywhere quickly without arriving all sweaty and out of breath: you just sit back, relax and it does the job for you. And so far it’s saved more backs than just mine. Once I was riding through the campus and a desperate-looking girl waved me down. She was almost late to her presentation and had no idea where to find the correct faculty, as it was her first time on campus. I offered her a ride and we were there in no time. It saved her presentation and earned me some eternal gratitude. I bet if I was a guy I could have scored her number as well. Besides random strangers, I sometimes give lifts to friends after parties, and they don’t hesitate to show their ‘love’. Once, after leaving a party, I found my scooter had magically transformed into a wad of yellow pedestrian-caution tape, complete with a huge bow on top. It took ages to get the tape off, and when I finally got home I received an email with a pic of two of my friends sitting on the ‘gift-wrapped’ scooter with huge grins on their faces. That’s what friends are for! It turns out this type of scooter is quite popular in Delft. Once, coming out of Ikea, I noticed a guy trying to force the lock on my scooter with his key. I just watched him struggle in frustration for a few minutes before offering, ‘Mind if I try it with my key?’ He was speechless for a moment, before noticing his identical scooter parked nearby. We both had a good laugh about it.”
Er is in Nederland overdreven veel aandacht voor mensen met gebrekkig talent en weinig doorzettingsvermogen. Dankzij het uitgemolken linkse dogma dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moet dragen, worden de talentlozen, de klaplopers, de nietsnutten en de minkukels in onze samenleving tegen de maalstroom van het Darwinistische principe in niet alleen gedoogd maar zelfs gepamperd. Waarom besteden we in Nederland zo veel geld en aandacht aan de linkerkant van de Gaussverdeling? Als de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen, laten we dan zorgen dat er meer sterke schouders komen. Ajax besteedt toch ook niet het meeste geld en de meeste aandacht aan de zwakste spelers?
Gelukkig is er nu TopTrack, een programma voor talentontwikkeling bestemd voor de beste studenten van de faculteit 3mE. In dat kader mochten vorig jaar twaalf excellente bachelorstudenten hun eigen minor samenstellen. Niet gehinderd door valse bescheidenheid of bescheiden ambitie wilden zij uiteraard alleen het allerbeste. Dus kreeg ik het verzoek om speciaal hiervoor een college te ontwikkelen.
Welk een genoegen om met een kleine groep gemotiveerde en getalenteerde studenten te mogen werken. Ik meende even in ‘The Secret History’ van Donna Tartt te zijn beland. Helaas had slechts een van de twaalf studenten dit prachtige boek gelezen. De vergelijking ging natuurlijk wel een beetje mank omdat ik de colleges niet bij mij thuis gaf en omdat er niemand werd vermoord.
Twaalf slimme leergierige studenten hebben gedurende het eerste kwartaal privécollege van mij gekregen. Uitermate onrendabel binnen het allocatiemodel waar alleen kwantiteit telt en niet kwaliteit. Het aantal studenten dat het vak volgt, vermenigvuldigd met de studiebelasting (ECTS-punten), vermenigvuldigd met de fractie voldoendes bepaalt hoeveel geld mijn sectie ontvangt. Merk op dat kwaliteit geen rol speelt in deze berekening aangezien studiebelasting natuurlijk iets heel anders is dan kwaliteit. Bovendien ontmoedigt dit beloningsstelsel het geven van onvoldoendes, want iedere onvoldoende kost geld. Om de kans op voldoendes te maximaliseren wil ik uitsluitend met toptalent werken. Wie voelt zich geroepen om domme en luie studenten te onderwijzen?
Helaas is onderwijs geven niet goed voor mijn academische carrière. Zeven jaar geleden werd ik gevraagd om bij de TU Delft te komen werken. Aanvankelijk kon ik alleen als universitair docent worden aangesteld – een administratieve kwestie, zo werd mij verzekerd – maar na twee jaar zou ik universitair hoofddocent (uhd) worden. Want ik had vier jaar op Harvard gewerkt en een indrukwekkende publicatielijst. Daarom kon ik mij volledig inzetten op het ontwikkelen van nieuw onderwijs dat een brug zou slaan tussen technologisch onderzoek en ondernemerschap. Dat is uitstekend gelukt, want er zijn de afgelopen jaren heel wat bedrijven gestart op basis van technologie die aan de TU is ontwikkeld. Helaas ben ik zeven jaar later nog steeds geen uhd. De belofte van weleer is vergeten en de regels zijn veranderd. Om uhd te worden zijn veel nieuwe publicaties nodig. Daarom leg ik vanaf het komend academisch jaar mijn onderwijsactiviteiten neer om mij volledig op onderzoek te kunnen richten. Nieuwe getalenteerde studenten zullen geduld moeten betrachten totdat mijn uhd-aanstelling een feit is.
Dap Hartmann is astronoom. Hij werkt als onderzoeker bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.
Comments are closed.