De dominee preekt, de gemeente luistert: zo gaat het er in Gods huis al lang niet meer aan toe. Al enige decennia vieren Gods onderdanen het ‘s zondags samenzijn in steeds vrijere vormen.
Een aantal oud-voorzitters van de universiteitsraad woonde eind augustus de laatste vergadering van dit gekozen bestuursorgaan bij. Dat leidde tot toespraken met veel nostalgie.
Ir. Wim Rooberg Leuke ideetjes blijven opborrelen in het Zoetermeerse. Nog even en alle studenten mogen, nee moeten, gaan werken tijdens hun studie. Het ministerie is zó gecharmeerd van de States.
Omringd door weemoed en nostalgie en sentiment en andere goedkope emoties waren Rob en ik in een Rotterdams café beland. Ik zat naar de bodem van mijn lege glas te kijken.
Gebakken F.Westkust Chios. Een bekend tafereeltje: haventje, blauwe zee, strandje, een paar taverna’s. Tijd voor een zwoele lunch onder een dak van wijnbladeren.
Nog een paar dagen en het academisch jaar wordt officieel geopend. De folklore wil dat er dan wijze dingen worden gezegd. Dit jaar kan het interessant worden.
Zonder veel dramatiek is het tijdperk van de democratisering aan de TU Delft begraven. Slechts weinigen hebben gisteren, na de sluiting van de 371ste vergadering van de universiteitsraad, aan het graf staan huilen.
Het afgelopen jaar ontdekte Delft het geld. Als je iets wilt van iemand die dat zelf eigenlijk niet wil moet je hem geld geven en dan wil hij uiteindelijk toch wel, was de gedachte.
,,Bang dat-ie eraf valt?”, vraagt de hoogleraar op barse toon.,,Wat?”, schrik ik op.,,Je neus. Of je bang bent dat-ie eraf valt.’
Nog even en dan wordt Delft weer normaal, een duidelijke studentenstad. Zo hoort het ook. Toeristen mogen er een tijdje zijn, maar met het Delfts geblauw is het voorlopig weer genoeg.
