Column

De beste promovendus van het jaar, de Leermeesterprijs, de snelste propedeuse-haler, de Korvezeeprijs, de beste afstudeerder van de faculteit, de meest geciteerde onderzoeker, worst na worst wordt ons voorgehangen. Prima zo! We hebben graag iets in de portemonnee of op de schoorsteen. En er zijn prijzen genoeg: voor studie, voor levensbeschouwing, voor onderwijs en onderzoek. Maar och heden, één categorie wordt constant vergeten: de beleidsmakers. Onze echte visionisten, ze doen hun werk, maar blijven ongelauwerd. Ik ga deze misstand aanpakken.

Vanuit mijn jurydesk heb ik goed zicht op wat er het afgelopen jaar aan plannen is gemaakt in mijn eigen faculteit, Scheikundige Technologie en Materiaalkunde. En ik zeg u: er zijn juweeltjes die kunnen wedijveren met de beste Hollywood-scripts. Visies op de toekomst van de universiteit, geschreven met een tijdloze kwaliteit aan beeldend vermogen, met intelligente plots en met groot box office potential. Niet zonder trots wil ik dan ook hier de eerste Oscars uitreiken aan topproducties uit eigen studio.

In de categorie operettefilms gaat de Oscar naar de ‘Blauwdruk 2004’, een script waarin de faculteit een halt wil toeroepen aan haar teloorgang. Verschillende groepen deskundigen, de ene keer in ruzie uiteengaand, vervolgens weer in nieuwe samenstelling voortgaand, hebben in een twee jaar durend intensief denkproces de gewenste zwaartepunten voor de toekomst geformuleerd. Dit script is een winner. ‘Productvelden’ – vroeger onderzoeksthema’s genoemd – en ‘synergie’ zijn de meeslepende sleutelwoorden. Gedurfd, want zonder argumentatie, worden tientallen ontslagen in de faculteit aangekondigd (sindsdien wordt weer beweerd ontslagen te willen voorkomen; vanwege de happy ending). Verrassend ook werd bijvoorbeeld mijn eigen groep, fysische materiaalkunde, in een jaar tijd veranderd van kernleerstoel tot halve leerstoel en van halve leerstoel tot helemaal opgeheven. Eindelijk een keus gemaakt? Welnee, daags voor de uiteindelijke vaststelling werd dit toch maar weer terugveranderd in een 1/5 leerstoel. Tsjonge, een heel vijfde! Voor outstanding performance in bestuurlijke zwierigheid een welverdiende Oscar.

In de categorie rampenfilms gaat de Oscar naar het businessplan voor het landelijk Technologisch Topinstituut Metalen. Dit is een kassucces. In het kort komt het bloedstollende scenario hierop neer. De TU geeft 25 procent van haar hoogleraren materiaalkunde (een miljoen per jaar) en een half miljoen gulden gratis apparatuurgebruik weg aan een instituut, een stichting, waarin Hoogovens, andere metaalboeren, een paar ministeries en nog wat universiteiten 15 miljoen per jaar pompen. Doel is het verbeteren van deconcurrentiepositie van de Hollandse metaalindustrie. Acht hoogleraren zullen dus in dat kwart van hun tijd het nieuw te werven personeel gaan begeleiden. Het gaat hier om maar liefst 73 aio’s en 27 postdocs; ik heb geen idee waar ze die vandaan gaan halen en waar ze die willen huisvesten. In de resterende tijd blijven de heren hun ‘gewone’ groepen aan de universiteit leiden. Contractueel mogen die groepen niet aan dezelfde onderwerpen werken als die van het Topinstituut. Het businessplan komt ook nog met het nieuwtje dat diezelfde universitaire groepen, wij dus, in 2004 nog maar half zo groot zullen zijn als nu. Verder: al het nieuwe instituutspersoneel tekent een tijdelijk contract met geheimhoudingsclausule en ‘is niet gebonden aan de rigide aanstellingsvoorwaarden van de overheid’. Als dat geen heroïsche story is, weet ik het niet meer. Inclusief handtekening van het cvb, en voorlopig slechts voor vijf jaar geldig. Voor outstanding performance in durf en moed bij het slopen van de universiteit een welverdiende Oscar.

Beide binnenkort ook als koopvideo verkrijgbaar.
Barend Thijsse

Barend Thijsse is universitair hoofddocent bij de sectie fysische materiaalkunde van de faculteit STM. Vandaag pakt hij de pen op die hij eind 1994 neerlegde, na twee jaar columnist voor Delta te zijn geweest.

Thijsse

Twee Oscars naar faculteit STM

Prijzen. Om de ratrace nog enigszins draaglijk te houden is Delft één groot prijzenfestival geworden. De beste promovendus van het jaar, de Leermeesterprijs, de snelste propedeuse-haler, de Korvezeeprijs, de beste afstudeerder van de faculteit, de meest geciteerde onderzoeker, worst na worst wordt ons voorgehangen. Prima zo! We hebben graag iets in de portemonnee of op de schoorsteen. En er zijn prijzen genoeg: voor studie, voor levensbeschouwing, voor onderwijs en onderzoek. Maar och heden, één categorie wordt constant vergeten: de beleidsmakers. Onze echte visionisten, ze doen hun werk, maar blijven ongelauwerd. Ik ga deze misstand aanpakken.

Vanuit mijn jurydesk heb ik goed zicht op wat er het afgelopen jaar aan plannen is gemaakt in mijn eigen faculteit, Scheikundige Technologie en Materiaalkunde. En ik zeg u: er zijn juweeltjes die kunnen wedijveren met de beste Hollywood-scripts. Visies op de toekomst van de universiteit, geschreven met een tijdloze kwaliteit aan beeldend vermogen, met intelligente plots en met groot box office potential. Niet zonder trots wil ik dan ook hier de eerste Oscars uitreiken aan topproducties uit eigen studio.

In de categorie operettefilms gaat de Oscar naar de ‘Blauwdruk 2004’, een script waarin de faculteit een halt wil toeroepen aan haar teloorgang. Verschillende groepen deskundigen, de ene keer in ruzie uiteengaand, vervolgens weer in nieuwe samenstelling voortgaand, hebben in een twee jaar durend intensief denkproces de gewenste zwaartepunten voor de toekomst geformuleerd. Dit script is een winner. ‘Productvelden’ – vroeger onderzoeksthema’s genoemd – en ‘synergie’ zijn de meeslepende sleutelwoorden. Gedurfd, want zonder argumentatie, worden tientallen ontslagen in de faculteit aangekondigd (sindsdien wordt weer beweerd ontslagen te willen voorkomen; vanwege de happy ending). Verrassend ook werd bijvoorbeeld mijn eigen groep, fysische materiaalkunde, in een jaar tijd veranderd van kernleerstoel tot halve leerstoel en van halve leerstoel tot helemaal opgeheven. Eindelijk een keus gemaakt? Welnee, daags voor de uiteindelijke vaststelling werd dit toch maar weer terugveranderd in een 1/5 leerstoel. Tsjonge, een heel vijfde! Voor outstanding performance in bestuurlijke zwierigheid een welverdiende Oscar.

In de categorie rampenfilms gaat de Oscar naar het businessplan voor het landelijk Technologisch Topinstituut Metalen. Dit is een kassucces. In het kort komt het bloedstollende scenario hierop neer. De TU geeft 25 procent van haar hoogleraren materiaalkunde (een miljoen per jaar) en een half miljoen gulden gratis apparatuurgebruik weg aan een instituut, een stichting, waarin Hoogovens, andere metaalboeren, een paar ministeries en nog wat universiteiten 15 miljoen per jaar pompen. Doel is het verbeteren van deconcurrentiepositie van de Hollandse metaalindustrie. Acht hoogleraren zullen dus in dat kwart van hun tijd het nieuw te werven personeel gaan begeleiden. Het gaat hier om maar liefst 73 aio’s en 27 postdocs; ik heb geen idee waar ze die vandaan gaan halen en waar ze die willen huisvesten. In de resterende tijd blijven de heren hun ‘gewone’ groepen aan de universiteit leiden. Contractueel mogen die groepen niet aan dezelfde onderwerpen werken als die van het Topinstituut. Het businessplan komt ook nog met het nieuwtje dat diezelfde universitaire groepen, wij dus, in 2004 nog maar half zo groot zullen zijn als nu. Verder: al het nieuwe instituutspersoneel tekent een tijdelijk contract met geheimhoudingsclausule en ‘is niet gebonden aan de rigide aanstellingsvoorwaarden van de overheid’. Als dat geen heroïsche story is, weet ik het niet meer. Inclusief handtekening van het cvb, en voorlopig slechts voor vijf jaar geldig. Voor outstanding performance in durf en moed bij het slopen van de universiteit een welverdiende Oscar.

Beide binnenkort ook als koopvideo verkrijgbaar.
Barend Thijsse

Barend Thijsse is universitair hoofddocent bij de sectie fysische materiaalkunde van de faculteit STM. Vandaag pakt hij de pen op die hij eind 1994 neerlegde, na twee jaar columnist voor Delta te zijn geweest.