Eervol ontslag

Ook deze keer weer. Niet dat ik het niet naar mijn zin heb bij mijn huidige baas. Integendeel. Werken op de redactie van het Vara-programma ‘De Wereld Draait Door’ is een feest. Letterlijk. Na een goede uitzending is het drinken – en als het écht goed was ook dansen en zingen – geblazen, in het prachtige decor, met die heerlijke collega’s, vaak op kosten van die inspirerende baas. Maar ik houd op het gebied van werk nu eenmaal niet van vastigheid.

Bij mijn eerste job, op de afdeling Havenwerken van de gemeente Rotterdam, werd ik benoemd tot ambtenaar. Aan mij werd niets gevraagd. Ik hoefde geen handtekening te zetten. Het werk sloot perfect aan bij mijn opleiding, maar niet bij mijn persoonlijkheid. Al snel had ik het op mijn heupen. Lang worstelde ik met de aandrang gewoon op een dag niet meer te komen. Uiteindelijk schreef ik een briefje en rondde netjes al mijn projecten af.

Sinds dat eervolle ontslag wil ik gewoon om de zoveel tijd . soms na een week of twee, deze keer na vijf maanden . weer even in alle rust en vrijheid nadenken over mijn toekomst. Wat wil ik doen en met wie? De wereld ligt aan mijn voeten. Waar wil ik heen? De mogelijkheden zijn onbegrensd. Een gevoel van gelukzaligheid overvalt me. Ergens . ik weet het zeker – is het gras groener.

Zal ik met twee vriendinnen . ook journalist . eerst even naar Goa vliegen, om daar in de zon in een hippiekolonie na te denken over reportages die ik wil maken voor de bladen? Zal ik voor een paar maanden terugkeren naar Londen om de verhalen te maken die ik daar ooit heb laten liggen? Zal ik met een kop koffie op het terras op de hoek en ‘s avonds met een paar biertjes in de stamkroeg dat idee uitwerken voor dat tweede boek? Ik heb het schrijven zo gemist.

Maar deze keer is het anders. ‘De Wereld Draait Door’ is een succes en gaat door na de zomer. Vanaf begin september weer. Iedere dag. Live. Een half uurtje later: van half acht tot kwart over. Vanuit de Plantage Studio, hier om de hoek. Deze week wordt mij gevraagd of ik na de zomer door wil. Een duivels dilemma. Nadat mijn klus geklaard is, laat ik het werk graag over aan anderen. De geplande einddatum komt altijd precies op tijd. Afscheid nemen valt mij nooit zwaar. Deze keer zou echter wel eens die beruchte uitzondering op de regel kunnen zijn.

Wordt het veelbesproken eindfeest wel een feest? Voor degenen die eruit komen . met zichzelf en met de baas – wel. Maar voor de rest? Bij welke groep zal ik horen? Hangt het van mij af of toch van de baas? Het wordt hoe dan ook zomer. Ik heb het al warm.

Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.

Nog iets meer dan drie weken, dan sta ik weer op straat. In tegenstelling tot de meeste mensen, verheug ik mij altijd zeer als het einde van een contract in zicht komt. Ook deze keer weer. Niet dat ik het niet naar mijn zin heb bij mijn huidige baas. Integendeel. Werken op de redactie van het Vara-programma ‘De Wereld Draait Door’ is een feest. Letterlijk. Na een goede uitzending is het drinken – en als het écht goed was ook dansen en zingen – geblazen, in het prachtige decor, met die heerlijke collega’s, vaak op kosten van die inspirerende baas. Maar ik houd op het gebied van werk nu eenmaal niet van vastigheid.

Bij mijn eerste job, op de afdeling Havenwerken van de gemeente Rotterdam, werd ik benoemd tot ambtenaar. Aan mij werd niets gevraagd. Ik hoefde geen handtekening te zetten. Het werk sloot perfect aan bij mijn opleiding, maar niet bij mijn persoonlijkheid. Al snel had ik het op mijn heupen. Lang worstelde ik met de aandrang gewoon op een dag niet meer te komen. Uiteindelijk schreef ik een briefje en rondde netjes al mijn projecten af.

Sinds dat eervolle ontslag wil ik gewoon om de zoveel tijd . soms na een week of twee, deze keer na vijf maanden . weer even in alle rust en vrijheid nadenken over mijn toekomst. Wat wil ik doen en met wie? De wereld ligt aan mijn voeten. Waar wil ik heen? De mogelijkheden zijn onbegrensd. Een gevoel van gelukzaligheid overvalt me. Ergens . ik weet het zeker – is het gras groener.

Zal ik met twee vriendinnen . ook journalist . eerst even naar Goa vliegen, om daar in de zon in een hippiekolonie na te denken over reportages die ik wil maken voor de bladen? Zal ik voor een paar maanden terugkeren naar Londen om de verhalen te maken die ik daar ooit heb laten liggen? Zal ik met een kop koffie op het terras op de hoek en ‘s avonds met een paar biertjes in de stamkroeg dat idee uitwerken voor dat tweede boek? Ik heb het schrijven zo gemist.

Maar deze keer is het anders. ‘De Wereld Draait Door’ is een succes en gaat door na de zomer. Vanaf begin september weer. Iedere dag. Live. Een half uurtje later: van half acht tot kwart over. Vanuit de Plantage Studio, hier om de hoek. Deze week wordt mij gevraagd of ik na de zomer door wil. Een duivels dilemma. Nadat mijn klus geklaard is, laat ik het werk graag over aan anderen. De geplande einddatum komt altijd precies op tijd. Afscheid nemen valt mij nooit zwaar. Deze keer zou echter wel eens die beruchte uitzondering op de regel kunnen zijn.

Wordt het veelbesproken eindfeest wel een feest? Voor degenen die eruit komen . met zichzelf en met de baas – wel. Maar voor de rest? Bij welke groep zal ik horen? Hangt het van mij af of toch van de baas? Het wordt hoe dan ook zomer. Ik heb het al warm.

Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.