Jan Brinkman vangt in Delft buitenlandse studenten op en organiseert culturele avonden en de bijbelkring. Al ruim vijf jaar. Niet om zieltjes te winnen, niet vanuit een ‘roeping’ maar wel als ‘een taak’.
,,Gastvijheid, persoonlijke contacten met de buitenlandse studenten en het uitdragen van het Evangelie”, zo typeert hij zijn werk.
Temidden van boeken, planten, schilderijen, twee poezen en nog meer planten zit de twee-en-veertig jarige Brinkman in de woonkamer van zijn appartement in Leiden. ,,Alles wat ik doe, wordt beïnvloed door mijn werk met de buitenlandse studenten”, zegt hij. ,,Interessant vind ik de wisselwerking tussen mijn werk met buitenlandse studenten en mijn schilderijen.” Hij laat een schilderij zien waar hij nu aan werkt. ,,Het is geïnspireerd op een sarong, zo’n kleed dat Indische vrouwen dragen”, legt hij uit. ,,Deze is één van een serie schilderijen voor een expositie in Duitsland. Eigenlijk ben ik pas echt gaan schilderen sinds de zomer. Toen ben ik met een groep kunstenaars naar Tsjechië gegaan op werkvakantie. Sindsdien schilder ik veel. Niet alleen als hobby en uitlaatklep, maar ook om te exposeren. Ik ga al heel erg lang met kunstenaars om – ik heb veel exposities georganiseerd voor verschillende kunstenaars – en ja, waar je mee om gaat, daar word je mee besmet.” Brinkman maakt niet alleen kunst, hij verzamelt ook. In zijn kamer staat een vitrine-kast. ,,Dingen die ik mee heb genomen uit Nepal en India. Sommige objecten zijn gemaakt door studenten die ik daar weer heb opgezocht.”
,,Ik was wel kerkelijk opgevoed”, vertelt Brinkman over zijn achtergrond. ,,Dat betekende niet meteen dat ik ook het echte geloof had, uiteindelijk moet je toch zélf de keuze maken.” Voor Brinkman kwam dat toen hij na zijn middelbare schoolopleiding bij de PTT ging werken. ,,Toen heb ik een bewuste keuze voor het christelijke leven gemaakt. Daarmee veranderde mijn hele denken. Ik ben aan een bijbelschool gaan studeren; een theologische studie op HBO-niveau. Ik heb toen practisch werk gedaan onder studenten in Italië en met drugsgebruikers gewerkt in Den Haag en in Frankrijk. Ik heb toen ontdekt hoe fascinerend het leven van een zendeling kon zijn. Een echte ervaring! Daarna ben ik klassieke talen gaan studeren. Ik ben toen ook begonnen aan het volgen van pastorale cursussen. Die volg ik nu nog steeds.”
Witte fietsen
In 1988 wees een onderzoek door de Nederlandse Hervormde Kerk uit dat er in Delft behoefte was aan opvang van buitenlandse studenten. Brinkman werd toen aangenomen om hier wat aan te gaan doen. ,,Vijf jaar geleden waren in Delft erg veelbuitenlandse studenten terwijl de begeleiding erg laag was. Naast de studiebegeleiding vanuit de TU was er niet zoveel. Wel hadden twee Delftse christen-studenten verenigingen, CSR en CSFR, het witte-fietsen-plan opgezet. Buitenlandse studenten konden hier een fiets lenen. Een fietscursus werd ook gegeven. Dat was het enige. Eigenlijk maakten de buitenlandse studenten maar weinig mee van ons land. En dat terwijl de meeste buitenlanders juist de levenservaring vaak belangrijker vinden dan de studie zelf.”
Dat is nu wel veranderd. ,,De buitenlanders die bij ons zijn geweest, zijn altijd erg dankbaar. Dat merk je als je op Schiphol staat om ze uit te zwaaien. Ik heb ook wel eens een brief gekregen van ouders of andere familieleden van de student waarin ze nog een keer bedankten voor de opvang.”
Brinkman begeleid nu de stuurgroep van de IFES-Delft (International Fellowship of Evangelical Students). IFES is de overkoepelende organisatie van christelijke studenten- vereniging over de hele wereld. Voor IFES-Nederland is Brinkman de contactpersoon met de buitenlandse studenten die hier komen studeren. ,,In verschillende studentensteden begeleid ik buitenlanderswerk. De studenten die daar het werk doen, krijgen training in het omgaan met de buitenlandse studenten en hun cultuur. Ze krijgen ook training in het leiden van de bijbelkringen. In Delft draai ik actief mee met de culturele avonden en de bijbelkringen.”
Elke laatste zaterdag van de maand organiseerd IFES-Delft bij CSR op de Oude Delft een culturele avond en de bijbelkringen voor geïnteresseerden. Naast deze activiteiten wordt veel samengewerkt met de kerken. Die verzorgen gastgezinnen waar buitenlanders in opgenomen worden. ,,Vooral rond de kerst is dat belangrijk. De studenten die ver van eigen land zijn, voelen zich rond die tijd snel eenzaam.”
Kruiden
Nuttig werk, merkte Brinkman al snel. ,,De studiebegeleiding door de TU is best goed. Soms mankeert er nog wel wat aan de voorbereiding. Dat ligt soms ook aan de buitenlanders zelf. Je ziet vaak dat buitenlanders in de winter aankomen in een dun hemd. Als ze dan verkouden worden denken ze af en toe dat ze dood gaan. Het gebeurt elk jaar weer, vooral met de studenten uit Bangladesh. Vreemd genoeg hebben ze wel altijd een voorraad kruiden uit eigen land mee. Ze denken dat ze die hier niet kunnen kopen. Vaak komen ze in Nederland met het bijna fatalistische idee van we zien wel”.
Naast soms niet goed voorbereid zijn, is er ook altijd de culturele schok. ,,Studenten die hier komen, vinden Nederlanders vaak gesloten en oppervlakkig. Ze zijn een hele andere manier van omgang gewend. Ze hebben veel behoefte aan persoonlijke relaties. Die zijn dan ook heel intensief.”
Als ze terug gaan naar het eigen land krijgen ze het zelfde probleem weer helemaal overnieuw. ,,In de tijd dat ze in Delft hebben gezeten, zijn ze gewoon veranderd. Ze moeten zich weer helemaal aanpassen aan hun oude omgeving. Uit brieven die ik dan krijg van mensen die terug, zijn blijkt dat ze vaak zo’n twee jaar nodig hebben om weer tot het normale leven terug te keren.”
Discipelschap
Op de vraag of hij zichzelf een evangelist vindt, antwoordt Brinkman voorzichtig. ,,Ik noem het zelf niet direkt evangelisatie. Evangelisatie heeft tegenwoordig een negatieve bijklank. Het wordt vaak gezien als een opdringerige en soms ook agressieve manier van geloof overbrengen op iemand die daar misschien helemaal geen behoefte aan heeft. Oorspronkelijke betekent evangelisatie het vertellen van een goede boodschap of vertellen van een goede beleving of ervaring van het geloof. Ik vind ook niet dat evangelisatie belangrijker is dan gastvrijheid. Het is allebei erg belangrijk.”
Brinkman probeert niet christenen te werven. ,,Ik wil mensen niets opgedringen. Mensen moeten in alle vrijheid zelf keuzes maken. Op de bijbelkringen komt bijvoorbeeld ook een moslim. Hij vind het christelijke geloof interessant, hij wil weten wat er achter steekt. Er waren ooit ook een paar Chinezen die het begrip discipelschap erg interresant vonden. Voor hen was het een hele nieuwe visie.”
Ziet hij zijn werk als roeping? ,,Dat is weer zo’n term die tegenwoordig een heel andere betekenis heeft. Als men een roeping heeft, denken mensen dat je in één keer precies weet wat je moet gaan doen. Bij IFES was gewoon plaats voor werk met buitenlanders. Daar heb ik toen naar gesolliciteerd. Ik zie mijn werk wel als mijn taak. Elke christen heeft een taak. Bij mij is dat niet iets dat mij in één klap duidelijk werd. Het is gewoon zo gegaan. Er vallen steeds meer stukjes van de puzzel op hun plek. Op het moment zelf kun je soms niets anders doen dan bidden en erop vertrouwen dat je de juiste beslissing neemt.”
,,Ik heb een hoop geleerd van dit werk. Eigenlijk zijn we in Nederland een heleboel dingen verleerd. Hele gewone dingen. Dan moeten mensen weer op een cursus om te leren communiceren. Of om te knuffelen. Al dat New Age-gedoe, daar zijn de buitenlanders eigenlijk al op uitgekeken. Oosterse religies zijn ook eigenlijk zwaar. En als je dan vertelt dat Jezus zegt ‘Komt allen tot mij, ik zal u rust geven’, dan zijn ze erg geïnteresseerd. Voor hen is dit allemaal erg nieuw. (E.S.)
Jan Brinkman: ,,Ik heb ontdekt hoe fascinerend het leven van een zendeling kon zijn”
Jan Brinkman vangt in Delft buitenlandse studenten op en organiseert culturele avonden en de bijbelkring. Al ruim vijf jaar. Niet om zieltjes te winnen, niet vanuit een ‘roeping’ maar wel als ‘een taak’. ,,Gastvijheid, persoonlijke contacten met de buitenlandse studenten en het uitdragen van het Evangelie”, zo typeert hij zijn werk.
Temidden van boeken, planten, schilderijen, twee poezen en nog meer planten zit de twee-en-veertig jarige Brinkman in de woonkamer van zijn appartement in Leiden. ,,Alles wat ik doe, wordt beïnvloed door mijn werk met de buitenlandse studenten”, zegt hij. ,,Interessant vind ik de wisselwerking tussen mijn werk met buitenlandse studenten en mijn schilderijen.” Hij laat een schilderij zien waar hij nu aan werkt. ,,Het is geïnspireerd op een sarong, zo’n kleed dat Indische vrouwen dragen”, legt hij uit. ,,Deze is één van een serie schilderijen voor een expositie in Duitsland. Eigenlijk ben ik pas echt gaan schilderen sinds de zomer. Toen ben ik met een groep kunstenaars naar Tsjechië gegaan op werkvakantie. Sindsdien schilder ik veel. Niet alleen als hobby en uitlaatklep, maar ook om te exposeren. Ik ga al heel erg lang met kunstenaars om – ik heb veel exposities georganiseerd voor verschillende kunstenaars – en ja, waar je mee om gaat, daar word je mee besmet.” Brinkman maakt niet alleen kunst, hij verzamelt ook. In zijn kamer staat een vitrine-kast. ,,Dingen die ik mee heb genomen uit Nepal en India. Sommige objecten zijn gemaakt door studenten die ik daar weer heb opgezocht.”
,,Ik was wel kerkelijk opgevoed”, vertelt Brinkman over zijn achtergrond. ,,Dat betekende niet meteen dat ik ook het echte geloof had, uiteindelijk moet je toch zélf de keuze maken.” Voor Brinkman kwam dat toen hij na zijn middelbare schoolopleiding bij de PTT ging werken. ,,Toen heb ik een bewuste keuze voor het christelijke leven gemaakt. Daarmee veranderde mijn hele denken. Ik ben aan een bijbelschool gaan studeren; een theologische studie op HBO-niveau. Ik heb toen practisch werk gedaan onder studenten in Italië en met drugsgebruikers gewerkt in Den Haag en in Frankrijk. Ik heb toen ontdekt hoe fascinerend het leven van een zendeling kon zijn. Een echte ervaring! Daarna ben ik klassieke talen gaan studeren. Ik ben toen ook begonnen aan het volgen van pastorale cursussen. Die volg ik nu nog steeds.”
Witte fietsen
In 1988 wees een onderzoek door de Nederlandse Hervormde Kerk uit dat er in Delft behoefte was aan opvang van buitenlandse studenten. Brinkman werd toen aangenomen om hier wat aan te gaan doen. ,,Vijf jaar geleden waren in Delft erg veelbuitenlandse studenten terwijl de begeleiding erg laag was. Naast de studiebegeleiding vanuit de TU was er niet zoveel. Wel hadden twee Delftse christen-studenten verenigingen, CSR en CSFR, het witte-fietsen-plan opgezet. Buitenlandse studenten konden hier een fiets lenen. Een fietscursus werd ook gegeven. Dat was het enige. Eigenlijk maakten de buitenlandse studenten maar weinig mee van ons land. En dat terwijl de meeste buitenlanders juist de levenservaring vaak belangrijker vinden dan de studie zelf.”
Dat is nu wel veranderd. ,,De buitenlanders die bij ons zijn geweest, zijn altijd erg dankbaar. Dat merk je als je op Schiphol staat om ze uit te zwaaien. Ik heb ook wel eens een brief gekregen van ouders of andere familieleden van de student waarin ze nog een keer bedankten voor de opvang.”
Brinkman begeleid nu de stuurgroep van de IFES-Delft (International Fellowship of Evangelical Students). IFES is de overkoepelende organisatie van christelijke studenten- vereniging over de hele wereld. Voor IFES-Nederland is Brinkman de contactpersoon met de buitenlandse studenten die hier komen studeren. ,,In verschillende studentensteden begeleid ik buitenlanderswerk. De studenten die daar het werk doen, krijgen training in het omgaan met de buitenlandse studenten en hun cultuur. Ze krijgen ook training in het leiden van de bijbelkringen. In Delft draai ik actief mee met de culturele avonden en de bijbelkringen.”
Elke laatste zaterdag van de maand organiseerd IFES-Delft bij CSR op de Oude Delft een culturele avond en de bijbelkringen voor geïnteresseerden. Naast deze activiteiten wordt veel samengewerkt met de kerken. Die verzorgen gastgezinnen waar buitenlanders in opgenomen worden. ,,Vooral rond de kerst is dat belangrijk. De studenten die ver van eigen land zijn, voelen zich rond die tijd snel eenzaam.”
Kruiden
Nuttig werk, merkte Brinkman al snel. ,,De studiebegeleiding door de TU is best goed. Soms mankeert er nog wel wat aan de voorbereiding. Dat ligt soms ook aan de buitenlanders zelf. Je ziet vaak dat buitenlanders in de winter aankomen in een dun hemd. Als ze dan verkouden worden denken ze af en toe dat ze dood gaan. Het gebeurt elk jaar weer, vooral met de studenten uit Bangladesh. Vreemd genoeg hebben ze wel altijd een voorraad kruiden uit eigen land mee. Ze denken dat ze die hier niet kunnen kopen. Vaak komen ze in Nederland met het bijna fatalistische idee van we zien wel”.
Naast soms niet goed voorbereid zijn, is er ook altijd de culturele schok. ,,Studenten die hier komen, vinden Nederlanders vaak gesloten en oppervlakkig. Ze zijn een hele andere manier van omgang gewend. Ze hebben veel behoefte aan persoonlijke relaties. Die zijn dan ook heel intensief.”
Als ze terug gaan naar het eigen land krijgen ze het zelfde probleem weer helemaal overnieuw. ,,In de tijd dat ze in Delft hebben gezeten, zijn ze gewoon veranderd. Ze moeten zich weer helemaal aanpassen aan hun oude omgeving. Uit brieven die ik dan krijg van mensen die terug, zijn blijkt dat ze vaak zo’n twee jaar nodig hebben om weer tot het normale leven terug te keren.”
Discipelschap
Op de vraag of hij zichzelf een evangelist vindt, antwoordt Brinkman voorzichtig. ,,Ik noem het zelf niet direkt evangelisatie. Evangelisatie heeft tegenwoordig een negatieve bijklank. Het wordt vaak gezien als een opdringerige en soms ook agressieve manier van geloof overbrengen op iemand die daar misschien helemaal geen behoefte aan heeft. Oorspronkelijke betekent evangelisatie het vertellen van een goede boodschap of vertellen van een goede beleving of ervaring van het geloof. Ik vind ook niet dat evangelisatie belangrijker is dan gastvrijheid. Het is allebei erg belangrijk.”
Brinkman probeert niet christenen te werven. ,,Ik wil mensen niets opgedringen. Mensen moeten in alle vrijheid zelf keuzes maken. Op de bijbelkringen komt bijvoorbeeld ook een moslim. Hij vind het christelijke geloof interessant, hij wil weten wat er achter steekt. Er waren ooit ook een paar Chinezen die het begrip discipelschap erg interresant vonden. Voor hen was het een hele nieuwe visie.”
Ziet hij zijn werk als roeping? ,,Dat is weer zo’n term die tegenwoordig een heel andere betekenis heeft. Als men een roeping heeft, denken mensen dat je in één keer precies weet wat je moet gaan doen. Bij IFES was gewoon plaats voor werk met buitenlanders. Daar heb ik toen naar gesolliciteerd. Ik zie mijn werk wel als mijn taak. Elke christen heeft een taak. Bij mij is dat niet iets dat mij in één klap duidelijk werd. Het is gewoon zo gegaan. Er vallen steeds meer stukjes van de puzzel op hun plek. Op het moment zelf kun je soms niets anders doen dan bidden en erop vertrouwen dat je de juiste beslissing neemt.”
,,Ik heb een hoop geleerd van dit werk. Eigenlijk zijn we in Nederland een heleboel dingen verleerd. Hele gewone dingen. Dan moeten mensen weer op een cursus om te leren communiceren. Of om te knuffelen. Al dat New Age-gedoe, daar zijn de buitenlanders eigenlijk al op uitgekeken. Oosterse religies zijn ook eigenlijk zwaar. En als je dan vertelt dat Jezus zegt ‘Komt allen tot mij, ik zal u rust geven’, dan zijn ze erg geïnteresseerd. Voor hen is dit allemaal erg nieuw. (E.S.)
Jan Brinkman: ,,Ik heb ontdekt hoe fascinerend het leven van een zendeling kon zijn”
Comments are closed.