Een ijzer- en goudmijn in Brazilië is het stage-object van vierdejaars mijnbouwster Renate Ruitenberg.Hotel Barão de Cocais, negentig kilometer van Belo Horizonte, is mijn tijdelijk adres.
Dit is de Braziliaanse provincie Minas Gerais en zoals die naam al doet vermoeden, sterft het hier van de mijnen en grondstofverwerkende industrie. De mijn waar ik mijn stage doe ligt op ongeveer elfhonderd meter hoogte, dus ik ben vaak letterlijk in de wolken.
Het is niet verwonderlijk dat dit land mensen als Ayerton Senna voortbrengt. Hoewel de snelweg keurig geasfalteerd is, heeft autorijden alles weg van een rally cross. Het ritje van Belo naar Barao zou ik mensen met hartproblemen niet aanraden. De weg is bochtig, nu eens vierbaans en dan weer tweebaans. Verkeersborden geven het niet echt duidelijk aan.
Een zichzelf respecterend Braziliaan rijdt altijd plankgas. Met al dat vrachtverkeer heb je dus een probleem: dat moet ingehaald worden. De weg is met al die bochten nooit goed te overzien en voor optimale gezichtsbelemmering groeit er bovendien manshoog riet langs de weg.
De vuistregel is dat je vier tot vijf keer langs de vrachtwagen kijkt om tot de ontdekking te komen dat de weg niet te overzien is, en dan gewoon inhaalt. Om de moeilijkheidsgraad van het wegracen te verhogen, rijden er fietsers en paard-en-wagens langs de weg. Tot slot zijn er in de buurt van dorpen verkeersdrempels geplaatst. Het autoritje mocht eens monotoon worden.
Hoe dan ook, ik ben goed aangekomen en mijn Portugees wordt begrepen. Ik heb meteen de fabel verspreid dat ik een vriendje in Nederland heb, want ik heb geen behoefte aan het predikaat ‘beschikbaar’. Helaas mag dat niet baten. ,,Twee maanden is lang, waarom neem je er niet nog een?”, is de algemene consensus. Toch zijn ze hier streng katholiek. Hoewel. ,,Brazilianen moeten wel alegre (vrolijk, lichtzinnig) zijn. Als ze te serieus worden, maken ze zich van ellende van kant”, zei een van mijn vrienden hier.
De economische situatie is niet ideaal, ofschoon er enige verbetering optreedt. Twee jaar geleden is de binnenlandse markt voor buitenlandse bedrijven geopend. Naast Volkswagen-Kevers zie je nu ook Porsches op de weg. Vorig jaar juli is een nieuwe munteenheid ingevoerd om de inflatie – soms dertig procent per maand – te verminderen. De real die de cruzeiro verving, is gekoppeld aan de dollar, net als de Argentijnse peso.
Hoewel de nieuwe munt vrij stabiel is, zijn er nog steeds vijf manieren om te betalen, met elk zijn eigen voordeel. Cash, of cash bij ontvangst van het gekochte, of waardebonnen om in dezelfde winkel te besteden, in termijnen, met credit card of met cheques. Die laatsten houden uitstel van betaling in, dus krijgt de winkelier geld dat minder waard is. Om dit te compenseren, passen de Brazilianen de prijzen per betalingsmethode aan. Ik ben bezig een computerprogramma te maken, dat voor iedere situatie de beste betalingsmethode berekent. To nerd or not to nerd…
Een ijzer- en goudmijn in Brazilië is het stage-object van vierdejaars mijnbouwster Renate Ruitenberg.
Hotel Barão de Cocais, negentig kilometer van Belo Horizonte, is mijn tijdelijk adres. Dit is de Braziliaanse provincie Minas Gerais en zoals die naam al doet vermoeden, sterft het hier van de mijnen en grondstofverwerkende industrie. De mijn waar ik mijn stage doe ligt op ongeveer elfhonderd meter hoogte, dus ik ben vaak letterlijk in de wolken.
Het is niet verwonderlijk dat dit land mensen als Ayerton Senna voortbrengt. Hoewel de snelweg keurig geasfalteerd is, heeft autorijden alles weg van een rally cross. Het ritje van Belo naar Barao zou ik mensen met hartproblemen niet aanraden. De weg is bochtig, nu eens vierbaans en dan weer tweebaans. Verkeersborden geven het niet echt duidelijk aan.
Een zichzelf respecterend Braziliaan rijdt altijd plankgas. Met al dat vrachtverkeer heb je dus een probleem: dat moet ingehaald worden. De weg is met al die bochten nooit goed te overzien en voor optimale gezichtsbelemmering groeit er bovendien manshoog riet langs de weg.
De vuistregel is dat je vier tot vijf keer langs de vrachtwagen kijkt om tot de ontdekking te komen dat de weg niet te overzien is, en dan gewoon inhaalt. Om de moeilijkheidsgraad van het wegracen te verhogen, rijden er fietsers en paard-en-wagens langs de weg. Tot slot zijn er in de buurt van dorpen verkeersdrempels geplaatst. Het autoritje mocht eens monotoon worden.
Hoe dan ook, ik ben goed aangekomen en mijn Portugees wordt begrepen. Ik heb meteen de fabel verspreid dat ik een vriendje in Nederland heb, want ik heb geen behoefte aan het predikaat ‘beschikbaar’. Helaas mag dat niet baten. ,,Twee maanden is lang, waarom neem je er niet nog een?”, is de algemene consensus. Toch zijn ze hier streng katholiek. Hoewel. ,,Brazilianen moeten wel alegre (vrolijk, lichtzinnig) zijn. Als ze te serieus worden, maken ze zich van ellende van kant”, zei een van mijn vrienden hier.
De economische situatie is niet ideaal, ofschoon er enige verbetering optreedt. Twee jaar geleden is de binnenlandse markt voor buitenlandse bedrijven geopend. Naast Volkswagen-Kevers zie je nu ook Porsches op de weg. Vorig jaar juli is een nieuwe munteenheid ingevoerd om de inflatie – soms dertig procent per maand – te verminderen. De real die de cruzeiro verving, is gekoppeld aan de dollar, net als de Argentijnse peso.
Hoewel de nieuwe munt vrij stabiel is, zijn er nog steeds vijf manieren om te betalen, met elk zijn eigen voordeel. Cash, of cash bij ontvangst van het gekochte, of waardebonnen om in dezelfde winkel te besteden, in termijnen, met credit card of met cheques. Die laatsten houden uitstel van betaling in, dus krijgt de winkelier geld dat minder waard is. Om dit te compenseren, passen de Brazilianen de prijzen per betalingsmethode aan. Ik ben bezig een computerprogramma te maken, dat voor iedere situatie de beste betalingsmethode berekent. To nerd or not to nerd…
Comments are closed.