‘Ik was absoluut geen uitblinker’

,,Vooral laten merken dat je initiatief hebt en daarnaast gewoon je boerenverstand blijven gebruiken.” Dat is volgens Kuilboer de beste weg naar projectleiderschap. ,,Ten minste, dat gold voor mij. Maar ik heb ook gewoon de kansen gehad”, voegt hij bescheiden toe.

Kuilboer is blij dat het er weer op zit. Het is veel werk geweest. Met name in de ontwerpfase zijn er de nodige overuren tegenaan gegooid. ,,Ik was toen ook nog erg druk met een ander project, dus dat was pezen.” Toen de bouw eenmaal begon, was Kuilboer druk met het bijwonen van de bouwvergaderingen, leveren van technische informatie aan de aannemer, begeleiden van de detail-engineering en het opzetten van de voorlichting.

,,Ondanks het feit dat we hoog water hadden en een bouwstaking, was de brug toch eerder klaar dan gepland. Dat is met name te danken aan het feit dat we na de aanbesteding nog tot een nieuw wegdek zijn overgegaan, dat als voordeel had dat het sneller te bouwen was. In december bleek dat we inderdaad zeven meter wegdek per week konden bouwen. Toen werd duidelijk dat we eerder klaar zouden zijn en ben ik de pers gaan inlichten over de officiële opening.”
Uitblinker

Dat hij ooit bruggenbouwer zou worden had Kuilboer zelf niet aan zien komen. ,,Ik was absoluut geen uitblinker op de lagere school. De Mulo was veel te veel voor mij. Ik wilde timmerman worden, dus ging ik naar het voortgezet lager onderwijs. Daar deed ik na een jaar eindexamen in rekenen, aardrijkskunde en Nederlands. Met dat diploma kon ik naar de lts.”

Negentien jaar duurde zijn studietraject in totaal. Twee jaar lts, drie jaar mts, vijf jaar hts en acht jaar TH in Delft. Zijn liefde voor timmeren vloeide langzaam over in interesse in berekeningen. ,,Op de mts vond ik berekeningen maken aan betonconstructies al leuker dan tekenen of andere vakken.” De bruggen kwamen pas veel later.

,,Op de hts zag ik bruggen nog niet eens staan.” Het was nog steeds beton dat Kuilboer fascineerde, en dat zou ook altijd zijn favoriete materiaal blijven. ,,Beton kun je in elke vorm krijgen die je wilt. Dat is een kwestie van goed bewapenen en voorbespannen.”

Met name met dat voorbespannen beton werkt hij graag. Door stalen kabels onder spanning te zetten alvorens er beton over te storten, kan het beton meer verdragen. Het zit een beetje ineen gedrukt. Kuilboer: ,,Vergelijk het maar met een rijtje boeken dat in de kast staat. Als je de boeken tegen elkaarklemt, kun je ze optillen en verplaatsen. Klem je niet dan vallen de middelste boeken er tussenuit en stort alles in.”

,,De theoretische vakken die we kregen op de hts waren beperkt. Er waren nog zoveel vraagstukken die ik wilde oplossen dat ik besloot naar de TH te gaan om civiele techniek te studeren. Dat was in 1971. Toen wist ik nog niet dat ik daar op een tuibrug zou afstuderen.”
Pezen

Bruggen zijn inmiddels niet meer uit zijn leven weg te denken. In 1979 begon Kuilboer bij de Directie bruggen van Rijkswaterstaat, nu onderdeel van de Bouwdienst van Rijkswaterstaat in Tilburg. Hij werkt daar nog steeds. ,,Het bevalt me hier prima. Wat wil je als je aan zulke projecten kunt werken.” Als ‘projectleider ontwerp’ werkte hij in de loop der jaren mee aan de Zeeburgerbrug bij Amsterdam, de tuibrug bij Heusden en de nieuwe Waalbrug bij Zaltbommel.

Afgelopen donderdag werd de brug met veel spektakel geopend door minister Jorritsma. Dat er meteen die dag een file voor de brug stond mocht de pret niet drukken. Met vrouw en kinderen heeft Kuilboer nog een glaasje geheven op de goede afloop van het project.

Op dit moment rijdt alleen het verkeer in de zuidelijke richting over de nieuwe brug omdat de aansluiting van het wegennet op de andere weghelft nog op gelijke hoogte gemaakt moet worden. Kuilboer schat dat dat eind februari gereed is.

Kuilboer’s kennis van tuibruggen stamt al uit zijn tijd op de TH. Excursies van het Betondispuut hebben daar zijn interesse voor bruggen doen groeien. Zijn afstudeeropdracht ging over tuibruggen. ,,Professor Brakel begeleidde in die tijd een groep studenten die op tuibruggen afstudeerde. Die opdrachten vormden de informatiebron voor een studiediktaat tuibruggen. Ik was een van die studenten.”

Kuilboer heeft goede herinneringen aan zijn tijd op de TH. Afkomstig uit Heerhugowaard, een klein dorp in Noord-Holland, was het wel wennen op kamers te wonen. In eerste instantie zat hij op een klein kamertje in de binnenstad. Later kwam hij op de Krakeelhof te wonen. Daar raakte de vaart een beetje uit de studie. Veel ‘leven’, volleyballen bij Punch en weinig studeren.

,,Ik denk dat ik een beetje verstopt was geraakt. Ik was al zo lang aan het studeren. De propaedeuse ging nog goed maar daarna kon ik me moeilijk meer concentreren. Op een gegeven moment ben ik daar gelukkig weer uitgekomen en het afstuderen ging zelfs snel.”
Publiciteit

Twintig interviews heeft hij inmiddels weggegeven, maar het succes stijgt niet naar zijn hoofd. ,,Ik vind het wel leuk als mensen op die manier waardering tonen voor je werk.” Natuurlijk was niet alle publiciteit lovend. In de Volkskrant schrijft de architect van de nieuwe Erasmusbrug in Rotterdam, B. van Berkel, dat het ontwerp ,,vernieuwing ontbeert”. Kuilboer noemt dat een ,,nogal boude uitspraak”. ,,Misschien wel in vormgeving, maar zeker niet in constructie”, meent hij.

,,De brug is imposant genoeg, en erg duidelijk in constructie. Hij is ook zeker wel bijzonder. Tuibruggen zie je meestal over brede wateren. Vaak hoeft er niet veel verkeer over omdat die wateren in dunbevolkte gebieden liggen, dus ben je met een smalle brug klaar. Deze brug krijgt echter wel veel verkeer te verstouwen en is dan ook 35 meter breed. Zulke brede tuibruggen zie je niet vaak. Ook de vormgeving heb ik nog niet eerder gezien. Meestal zie je dat de pilonen, de lange masten zeg maar, naar elkaar toe lopen en samenkomen in een punt. Ook worden ze bijna altijd naast het wegdek geplaatst.”

,,Het is ook maar wat je mooi vindt. Van Berkel’s Erasmusbrug heeft een extreme vormgeving. Hij stoort zich kennelijk niet aan het feit dat het ontwerp veel van de techniek vereist en dat de constructie niet erg functioneel is.”

Kuilboer beschouwt zichzelf wel als geluksvogel. Hij realiseert zich dat bruggenbouwen niet voor iedereen weggelegd is. Voorlopig heeft hij het weer even rustig. Geen project te leiden, maar werken in dienst van de afdeling. De boog kan niet altijd gespannen zijn.

,,Vooral laten merken dat je initiatief hebt en daarnaast gewoon je boerenverstand blijven gebruiken.” Dat is volgens Kuilboer de beste weg naar projectleiderschap. ,,Ten minste, dat gold voor mij. Maar ik heb ook gewoon de kansen gehad”, voegt hij bescheiden toe.

Kuilboer is blij dat het er weer op zit. Het is veel werk geweest. Met name in de ontwerpfase zijn er de nodige overuren tegenaan gegooid. ,,Ik was toen ook nog erg druk met een ander project, dus dat was pezen.” Toen de bouw eenmaal begon, was Kuilboer druk met het bijwonen van de bouwvergaderingen, leveren van technische informatie aan de aannemer, begeleiden van de detail-engineering en het opzetten van de voorlichting.

,,Ondanks het feit dat we hoog water hadden en een bouwstaking, was de brug toch eerder klaar dan gepland. Dat is met name te danken aan het feit dat we na de aanbesteding nog tot een nieuw wegdek zijn overgegaan, dat als voordeel had dat het sneller te bouwen was. In december bleek dat we inderdaad zeven meter wegdek per week konden bouwen. Toen werd duidelijk dat we eerder klaar zouden zijn en ben ik de pers gaan inlichten over de officiële opening.”
Uitblinker

Dat hij ooit bruggenbouwer zou worden had Kuilboer zelf niet aan zien komen. ,,Ik was absoluut geen uitblinker op de lagere school. De Mulo was veel te veel voor mij. Ik wilde timmerman worden, dus ging ik naar het voortgezet lager onderwijs. Daar deed ik na een jaar eindexamen in rekenen, aardrijkskunde en Nederlands. Met dat diploma kon ik naar de lts.”

Negentien jaar duurde zijn studietraject in totaal. Twee jaar lts, drie jaar mts, vijf jaar hts en acht jaar TH in Delft. Zijn liefde voor timmeren vloeide langzaam over in interesse in berekeningen. ,,Op de mts vond ik berekeningen maken aan betonconstructies al leuker dan tekenen of andere vakken.” De bruggen kwamen pas veel later.

,,Op de hts zag ik bruggen nog niet eens staan.” Het was nog steeds beton dat Kuilboer fascineerde, en dat zou ook altijd zijn favoriete materiaal blijven. ,,Beton kun je in elke vorm krijgen die je wilt. Dat is een kwestie van goed bewapenen en voorbespannen.”

Met name met dat voorbespannen beton werkt hij graag. Door stalen kabels onder spanning te zetten alvorens er beton over te storten, kan het beton meer verdragen. Het zit een beetje ineen gedrukt. Kuilboer: ,,Vergelijk het maar met een rijtje boeken dat in de kast staat. Als je de boeken tegen elkaarklemt, kun je ze optillen en verplaatsen. Klem je niet dan vallen de middelste boeken er tussenuit en stort alles in.”

,,De theoretische vakken die we kregen op de hts waren beperkt. Er waren nog zoveel vraagstukken die ik wilde oplossen dat ik besloot naar de TH te gaan om civiele techniek te studeren. Dat was in 1971. Toen wist ik nog niet dat ik daar op een tuibrug zou afstuderen.”
Pezen

Bruggen zijn inmiddels niet meer uit zijn leven weg te denken. In 1979 begon Kuilboer bij de Directie bruggen van Rijkswaterstaat, nu onderdeel van de Bouwdienst van Rijkswaterstaat in Tilburg. Hij werkt daar nog steeds. ,,Het bevalt me hier prima. Wat wil je als je aan zulke projecten kunt werken.” Als ‘projectleider ontwerp’ werkte hij in de loop der jaren mee aan de Zeeburgerbrug bij Amsterdam, de tuibrug bij Heusden en de nieuwe Waalbrug bij Zaltbommel.

Afgelopen donderdag werd de brug met veel spektakel geopend door minister Jorritsma. Dat er meteen die dag een file voor de brug stond mocht de pret niet drukken. Met vrouw en kinderen heeft Kuilboer nog een glaasje geheven op de goede afloop van het project.

Op dit moment rijdt alleen het verkeer in de zuidelijke richting over de nieuwe brug omdat de aansluiting van het wegennet op de andere weghelft nog op gelijke hoogte gemaakt moet worden. Kuilboer schat dat dat eind februari gereed is.

Kuilboer’s kennis van tuibruggen stamt al uit zijn tijd op de TH. Excursies van het Betondispuut hebben daar zijn interesse voor bruggen doen groeien. Zijn afstudeeropdracht ging over tuibruggen. ,,Professor Brakel begeleidde in die tijd een groep studenten die op tuibruggen afstudeerde. Die opdrachten vormden de informatiebron voor een studiediktaat tuibruggen. Ik was een van die studenten.”

Kuilboer heeft goede herinneringen aan zijn tijd op de TH. Afkomstig uit Heerhugowaard, een klein dorp in Noord-Holland, was het wel wennen op kamers te wonen. In eerste instantie zat hij op een klein kamertje in de binnenstad. Later kwam hij op de Krakeelhof te wonen. Daar raakte de vaart een beetje uit de studie. Veel ‘leven’, volleyballen bij Punch en weinig studeren.

,,Ik denk dat ik een beetje verstopt was geraakt. Ik was al zo lang aan het studeren. De propaedeuse ging nog goed maar daarna kon ik me moeilijk meer concentreren. Op een gegeven moment ben ik daar gelukkig weer uitgekomen en het afstuderen ging zelfs snel.”
Publiciteit

Twintig interviews heeft hij inmiddels weggegeven, maar het succes stijgt niet naar zijn hoofd. ,,Ik vind het wel leuk als mensen op die manier waardering tonen voor je werk.” Natuurlijk was niet alle publiciteit lovend. In de Volkskrant schrijft de architect van de nieuwe Erasmusbrug in Rotterdam, B. van Berkel, dat het ontwerp ,,vernieuwing ontbeert”. Kuilboer noemt dat een ,,nogal boude uitspraak”. ,,Misschien wel in vormgeving, maar zeker niet in constructie”, meent hij.

,,De brug is imposant genoeg, en erg duidelijk in constructie. Hij is ook zeker wel bijzonder. Tuibruggen zie je meestal over brede wateren. Vaak hoeft er niet veel verkeer over omdat die wateren in dunbevolkte gebieden liggen, dus ben je met een smalle brug klaar. Deze brug krijgt echter wel veel verkeer te verstouwen en is dan ook 35 meter breed. Zulke brede tuibruggen zie je niet vaak. Ook de vormgeving heb ik nog niet eerder gezien. Meestal zie je dat de pilonen, de lange masten zeg maar, naar elkaar toe lopen en samenkomen in een punt. Ook worden ze bijna altijd naast het wegdek geplaatst.”

,,Het is ook maar wat je mooi vindt. Van Berkel’s Erasmusbrug heeft een extreme vormgeving. Hij stoort zich kennelijk niet aan het feit dat het ontwerp veel van de techniek vereist en dat de constructie niet erg functioneel is.”

Kuilboer beschouwt zichzelf wel als geluksvogel. Hij realiseert zich dat bruggenbouwen niet voor iedereen weggelegd is. Voorlopig heeft hij het weer even rustig. Geen project te leiden, maar werken in dienst van de afdeling. De boog kan niet altijd gespannen zijn.