Kampioenschap traplopen: twee treden per stap en ritme houden

Heera Dijk is zenuwachtig. Twee dagen eerder is ze overgehaald om mee te doen, met als doorslaggevend argument de te winnen i-pod. Nu pas hoort ze dat er nóg een meisje heeft ingeschreven. Bij het oefenen kwam Dijk niet verder dan de achtste etage. Maar Heera is een doorzetster, weet haar supportende vriendin Marloes van Hal. Dijks enige rivale Femke Morsch hoorde daags tevoren van de wedstrijd. “Daardoor heb ik helaas niet kunnen trainen. Ik wilde zoiets altijd al eens doen. Ik heb fanatiek aan atletiek gedaan. Daarmee is zoiets niet te combineren, want je loopt een week lang met spierpijn rond. Nu ik gestopt ben heb ik niets te verliezen. Tactiek? Niet te hard beginnen, twee treden per stap en ritme proberen te houden. Ik ben een krachtloper, moet het niet van mijn souplesse hebben.”

Bij de mannen heeft Adrie Wenteler, werkzaam op 3mE en lid van atletiekvereniging De Koplopers, van tevoren uitgeprobeerd hoe hij het beste uitkomt op de tussenbordessen. “Dan moet ik de negen treden steeds in drie stappen nemen.” Hij gaat ook voor de i-pod. “Die wil mijn zoon graag hebben. Daarom doe ik mee.”

Hij vertrekt als tweede loper, na Gerwin de Haan die als spitsafbijter meteen een scherpe tijd neerzet, 2.01. Wenteler eindigt in 2.28. “De tactiek werkte niet. Ik ben helemaal kapot. Te snel van start gegaan.” Als 43-jarige is het ook moeilijk opboksen tegen ‘al die jonkies’, weet hij. Hijgend en strompelend komen ze stuk voor stuk binnenvallen op de twintigste verdieping, om daar lollige opmerkingen aan te horen als ‘Stel je niet aan’ of ‘Sta op joh, mietje’. Bewondering is er voor Joost Lasschuit die de te kloppen tijd op 1.51 brengt. En voor Bernhard Haak die in amper twee minuten binnenkomt en dat in zijn gewone burgermanskloffie, inclusief schoeisel. De EWI-medewerker houdt wel van een gekkigheidje tussen zijn werk door. Even later finisht Laiq Hassan zelfs op sandalen.

De tijd van Lasschuit, die naar eigen zeggen ‘wat aan fietsen en lopen’ doet, wordt niet meer verbeterd. De beklimming viel hem nochtans tegen: “Het is zó zwaar. De droge en warme lucht slaat heel erg op je strot.”

Femke Morsch, met 2.50 de snelste vrouw, kwam de man met de hamer ook al tegen: “Halverwege kreeg ik zó’n klap, beng! Ik kón niet meer. De eerste tien etages gaan zo makkelijk, maar daarna is het echt kedéng! Als het eind in zicht is dan gaat het wel weer.” Terwijl de winnares even later alweer monter uitziet naar volgend jaar (‘Ik hoop dat het dan weer gehouden wordt, dan kan ik mijn tijd verbeteren’), ziet de afgepeigerde Heera Dijk (tijd: 3.56) de komende uren somber in: “Ik ben dóód. Ik wil niks meer vanavond.”

De beklimming van de elektrotrappen viel tegen: “Het is zó zwaar. De droge en warme lucht slaat heel erg op je strot.” (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Heera Dijk is zenuwachtig. Twee dagen eerder is ze overgehaald om mee te doen, met als doorslaggevend argument de te winnen i-pod. Nu pas hoort ze dat er nóg een meisje heeft ingeschreven. Bij het oefenen kwam Dijk niet verder dan de achtste etage. Maar Heera is een doorzetster, weet haar supportende vriendin Marloes van Hal. Dijks enige rivale Femke Morsch hoorde daags tevoren van de wedstrijd. “Daardoor heb ik helaas niet kunnen trainen. Ik wilde zoiets altijd al eens doen. Ik heb fanatiek aan atletiek gedaan. Daarmee is zoiets niet te combineren, want je loopt een week lang met spierpijn rond. Nu ik gestopt ben heb ik niets te verliezen. Tactiek? Niet te hard beginnen, twee treden per stap en ritme proberen te houden. Ik ben een krachtloper, moet het niet van mijn souplesse hebben.”



Bij de mannen heeft Adrie Wenteler, werkzaam op 3mE en lid van atletiekvereniging De Koplopers, van tevoren uitgeprobeerd hoe hij het beste uitkomt op de tussenbordessen. “Dan moet ik de negen treden steeds in drie stappen nemen.” Hij gaat ook voor de i-pod. “Die wil mijn zoon graag hebben. Daarom doe ik mee.”



Hij vertrekt als tweede loper, na Gerwin de Haan die als spitsafbijter meteen een scherpe tijd neerzet, 2.01. Wenteler eindigt in 2.28. “De tactiek werkte niet. Ik ben helemaal kapot. Te snel van start gegaan.” Als 43-jarige is het ook moeilijk opboksen tegen ‘al die jonkies’, weet hij. Hijgend en strompelend komen ze stuk voor stuk binnenvallen op de twintigste verdieping, om daar lollige opmerkingen aan te horen als ‘Stel je niet aan’ of ‘Sta op joh, mietje’. Bewondering is er voor Joost Lasschuit die de te kloppen tijd op 1.51 brengt. En voor Bernhard Haak die in amper twee minuten binnenkomt en dat in zijn gewone burgermanskloffie, inclusief schoeisel. De EWI-medewerker houdt wel van een gekkigheidje tussen zijn werk door. Even later finisht Laiq Hassan zelfs op sandalen.



De tijd van Lasschuit, die naar eigen zeggen ‘wat aan fietsen en lopen’ doet, wordt niet meer verbeterd. De beklimming viel hem nochtans tegen: “Het is zó zwaar. De droge en warme lucht slaat heel erg op je strot.”



Femke Morsch, met 2.50 de snelste vrouw, kwam de man met de hamer ook al tegen: “Halverwege kreeg ik zó’n klap, beng! Ik kón niet meer. De eerste tien etages gaan zo makkelijk, maar daarna is het echt kedéng! Als het eind in zicht is dan gaat het wel weer.” Terwijl de winnares even later alweer monter uitziet naar volgend jaar (‘Ik hoop dat het dan weer gehouden wordt, dan kan ik mijn tijd verbeteren’), ziet de afgepeigerde Heera Dijk (tijd: 3.56) de komende uren somber in: “Ik ben dóód. Ik wil niks meer vanavond.”

Jimmy Tigges / Redacteur Sport