Zes alarmerende artikelen in Science voorspellen weinig goeds voor Moeder Aarde en haar bewoners. Gletsjers smelten en de zeespiegel stijgt. Met mogelijk catastrofale gevolgen.
“The climate is crashing, and global warming is to blame.” Met die onheilspellende woorden luidde Time de noodklok, in navolging van de Science-artikelen. Het is crisis volgens het gezaghebbende magazine. Antarctica verliest massa, er zijn gletsjerbevingen en de lucht boven de Zuidpool warmt sterk op. “Nature, it seems, has finally got a bellyful of us”, schrijft Time. Reden tot paniek?
“Mensen wordt onnodig angst aangepraat”, zegt prof.dr. Salomon Kroonenberg van Civiele Techniek en Geowetenschappen desgevraagd. Onlangs verscheen zijn boek ‘De Menselijke Maat’, over de toekomst van de Aarde.
Een groot deel van de discussie in de bladen draait om de ijskap van Groenland. Als die zou smelten zou de zeespiegel in honderd jaar zeven meter stijgen – een grote kans, volgens Science. “De ijskap van Groenland steekt boven de sneeuwgrens uit, die smelt niet”, reageert Kroonenberg. “Daar vindt zelfs een netto groei plaats van de ijsmassa. Onder de sneeuwgrens kalft de gletsjer af, maar dat hoeft geen probleem te zijn.”
Kroonenberg is vooral verbaasd over de kortzichtigheid in de berichtgeving. “Dit zijn heel langzame processen. De conclusies in Science worden getrokken op basis van waarnemingen van drie jaar. Drie warme zomers kun je niet extrapoleren naar honderd jaar.”
Kroonenberg denkt als geoloog in processen van duizenden jaren en de ophef over klimaatschommelingen komen op hem over als het volgen van de waan van de dag. “In de jaren zeventig waren er zelfs alarmerende berichten over global cooling, vanuit de American National Academy of Scientists. En dat klopt, het werd toen kouder. Het is verbazingwekkend hoe snel we dat zijn vergeten. Er wordt net gedaan alsof het klimaat altijd stabiel is. Dat is onzin. Het klimaat verandert steeds weer. De mens heeft daar maar een klein aandeel in.”
Meten is in de wetenschap vaak weten. En juist daar wringt de schoen. Want er zijn geen nauwkeurige en betrouwbare metingen over een lange periode verricht. De Cryosat 1-missie van ESA kwam daarom als geroepen. De satelliet zou de ijsdikte- en hoogteverschillen tot op de millimeter nauwkeurig meten op Groenland en Antarctica. Maar de lancering van Cryosat 1 in 2005 liep uit op een fiasco.
“Gelukkig komt er een Cryosat 2, die in 2009 wordt gelanceerd”, zegt prof.ir. Boudewijn Ambrosius van Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. Hij is betrokken bij de ESA-missie. “Die missie is extreem belangrijk, zeker in het licht van de artikelen die nu zijn verschenen. Het is heel moeilijk om op aarde continu de dikte van ijskappen te meten. Dat kan maar op een paar punten en dan heb je maar weinig overzicht. De Cryosat kan over het hele oppervlak de veranderingen van ijsdikte in kaart brengen. Hopelijk kunnen we met die gegevens over een aantal jaren de onzekerheden uit deze verhalen halen. Maar daar hebben we eerst veel meer gegevens voor nodig, anders spelen we onnodig paniekvoetbal.” (RV)
“The climate is crashing, and global warming is to blame.” Met die onheilspellende woorden luidde Time de noodklok, in navolging van de Science-artikelen. Het is crisis volgens het gezaghebbende magazine. Antarctica verliest massa, er zijn gletsjerbevingen en de lucht boven de Zuidpool warmt sterk op. “Nature, it seems, has finally got a bellyful of us”, schrijft Time. Reden tot paniek?
“Mensen wordt onnodig angst aangepraat”, zegt prof.dr. Salomon Kroonenberg van Civiele Techniek en Geowetenschappen desgevraagd. Onlangs verscheen zijn boek ‘De Menselijke Maat’, over de toekomst van de Aarde.
Een groot deel van de discussie in de bladen draait om de ijskap van Groenland. Als die zou smelten zou de zeespiegel in honderd jaar zeven meter stijgen – een grote kans, volgens Science. “De ijskap van Groenland steekt boven de sneeuwgrens uit, die smelt niet”, reageert Kroonenberg. “Daar vindt zelfs een netto groei plaats van de ijsmassa. Onder de sneeuwgrens kalft de gletsjer af, maar dat hoeft geen probleem te zijn.”
Kroonenberg is vooral verbaasd over de kortzichtigheid in de berichtgeving. “Dit zijn heel langzame processen. De conclusies in Science worden getrokken op basis van waarnemingen van drie jaar. Drie warme zomers kun je niet extrapoleren naar honderd jaar.”
Kroonenberg denkt als geoloog in processen van duizenden jaren en de ophef over klimaatschommelingen komen op hem over als het volgen van de waan van de dag. “In de jaren zeventig waren er zelfs alarmerende berichten over global cooling, vanuit de American National Academy of Scientists. En dat klopt, het werd toen kouder. Het is verbazingwekkend hoe snel we dat zijn vergeten. Er wordt net gedaan alsof het klimaat altijd stabiel is. Dat is onzin. Het klimaat verandert steeds weer. De mens heeft daar maar een klein aandeel in.”
Meten is in de wetenschap vaak weten. En juist daar wringt de schoen. Want er zijn geen nauwkeurige en betrouwbare metingen over een lange periode verricht. De Cryosat 1-missie van ESA kwam daarom als geroepen. De satelliet zou de ijsdikte- en hoogteverschillen tot op de millimeter nauwkeurig meten op Groenland en Antarctica. Maar de lancering van Cryosat 1 in 2005 liep uit op een fiasco.
“Gelukkig komt er een Cryosat 2, die in 2009 wordt gelanceerd”, zegt prof.ir. Boudewijn Ambrosius van Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. Hij is betrokken bij de ESA-missie. “Die missie is extreem belangrijk, zeker in het licht van de artikelen die nu zijn verschenen. Het is heel moeilijk om op aarde continu de dikte van ijskappen te meten. Dat kan maar op een paar punten en dan heb je maar weinig overzicht. De Cryosat kan over het hele oppervlak de veranderingen van ijsdikte in kaart brengen. Hopelijk kunnen we met die gegevens over een aantal jaren de onzekerheden uit deze verhalen halen. Maar daar hebben we eerst veel meer gegevens voor nodig, anders spelen we onnodig paniekvoetbal.” (RV)
Comments are closed.