My friend Maaike recently returned from a vacation in Bali. The first thing she said about her trip was how ‘it’s unbelievable how crowded that small island is with all those people searching far and wide for Ketut Liyer’.
For the uninitiated, Ketut is the most sought-after Balinese palmreader and healer, thanks to American author Elizabeth Gilbert’s bestselling memoir, Eat, Pray, Love. The book tells the story of a modern American woman who leaves behind everything – husband, country, home, successful career – and sets off in search of pleasure in Italy, devotion in India, and balance on Bali.
What Maaike said wasn’t surprising at all. Every year thousands of self-help books like Eat, Pray, Love come out, ‘inspiring’ people to liberate themselves and travel overseas in search of spiritual fulfilment. People are constantly looking for a recipe or magic pill capable of eradicating their confusion, despair or whatsoever. Especially with the economic crisis continuing, we can safely expect more people will invest in self-help. So maybe the self-help industry will save our economy? Anyway, the truth is that the self-help industry rakes in tremendous amounts of money every year. Tourism booms in certain Asian countries as long as they know how to sell themselves as ‘spiritual destinations’, with luxury resorts and spas offering spiritual holiday packages promising to create transformative or life-changing experiences through yoga classes, massage therapy and so on. But here’s the thing: as the luxury aspect increasingly takes over the spiritual message, doesn’t this ‘spiritual seeking’ simply serve to drive up our already rampant consumerism these people were trying to escape from in the first place? Well, at least Ketut’s bank account isn’t empty anymore: this Balinese guy charges $25 for a palm-reading, which is about what an average Balinese makes in a week.
It’s not that I don’t think yoga or meditation is meaningful for modern urban people trapped in chasing after material success. But the trendiness of the spiritual pursuit has always annoyed me. Seeking out a sliver of an Eastern region in order to discover oneself can’t be more of a cliché. In imaging an Indian Ashram full of wealthy Americans, Europeans and others from wealthy regions all thinking exactly the same thing – ‘give me eastern enlightenment!’ – I just can’t see these people as anything but credulously innocent fools. And isn’t it rather ironic that people pay small fortunes to someone else for ‘self-help’, ‘self-discovery’ and ‘self-realisation’?
The fact that I find Gilbert’s story particularly annoying is partially through bitterness: like most regular people, I don’t have time to ‘self-realise’. I’ve got bills to pay. I can’t just fly off to Italy, then India, then Indonesia…. But anyway, just because going off to such utopia places works for Gilbert doesn’t mean it will work for me or you. I believe that if you can’t find yourself here, you can’t find yourself anywhere. After all, it’s the ‘self’ part in self-help that really matters.
Lei Li, from Shanghai, China, is recent MSc graduate in science communication. She can be contacted at: LeiLivanShanghai@gmail.com
Gewone studenten betalen jaarlijks het wettelijke collegegeldtarief van ruim zestienhonderd euro. Vanaf volgend jaar gaat er iets veranderen. Wie na afstuderen een tweede opleiding wil volgen, valt in een andere categorie en moet aan de meeste instellingen vier of vijf keer zoveel betalen. Reden is dat universiteiten en hogescholen voor die groep studenten geen overheidsgeld meer krijgen .
Uitzondering
Maar mogen instellingen voor hun eigen afstudeerders een uitzondering maken of moeten ze iedereen over één kam scheren? Sommige universiteiten en hogescholen, waaronder de Universiteit van Tilburg, trekken studenten van hun eigen instelling voor. Als die een tweede opleiding gaan volgen, hoeven ze slechts het wettelijke collegegeldtarief te betalen. Wie van buiten komt, heeft pech. Mag dat onderscheid gemaakt worden, wilde de Socialistische Partij van de staatssecretaris weten.
Ja, dat mag, antwoordt Van Bijsterveldt. Universiteiten en hogescholen mogen niet discrimineren op afkomst of geslacht, maar “ongelijke gevallen kunnen ongelijk worden behandeld”.
Toelichting
Dat staat ook in de toelichting op de wet. Het instellingsbestuur mag zelf weten wat voor tarieven het voor verschillende groepen studenten en opleidingen hanteert. Het moet nut en noodzaak van een stijging van het collegegeld vaststellen ‘met inachtneming van een mogelijk onderscheid tussen zittende en nieuwe studenten’, aldus de memorie van toelichting.
Overigens gaat het hier uitdrukkelijk om studenten die na afloop van hun eerste opleiding een tweede willen volgen. Het gaat niet om dubbelstudenten die de ene opleiding hebben afgerond en nog bezig zijn met de andere. Voor die groep geldt overal het wettelijke collegegeld.
Comments are closed.