Het duurt niet lang meer tot de mensheid zal begrijpen dat het zo niet langer gaat, stelt oud-activist en strategie-consultant Paul Gilding. In zijn boek ‘The Great Disruption’ legt hij uit hoe we de aarde nog net van de ondergang gaan redden.
Eens komt de dag dat iedereen zal inzien dat klimaatverandering ons voortbestaan bedreigt – Gilding noemt het The Great Awakening – en vanaf dat moment zal er een wereldwijde mobilisatie plaatsvinden voor de ‘War on Carbon’ om met alle mogelijke middelen de CO2 in de atmosfeer terug te dringen en de opwarming te beperken tot maximaal één graad.
Waar precies die openbaring vandaan komt, wordt niet helder. Het moet een evenement zijn ter grootte van ‘Pearl Harbour’ of ‘11 september’. Groter dan ‘Katrina’ in elk geval, want de ondergang van New Orleans heeft voor de klimaatpolitiek weinig betekend. Gilding schrijft: ‘De geschiedenis laat zien dat we uiteindelijk een crisisrespons zullen ondernemen tegen de klimaatverandering. En als we dat doen, zullen we zien dat heel ongebruikelijke maatregelen toch praktisch en haalbaar zijn”. Hij denkt aan forse CO2-heffingen, brandstof op de bon en ongekende investeringen in duurzame energievoorzieningen.
Toegegeven, het is wel een beetje een wensdroom van Gilding, die zich al van jongs af aan heeft ingezet voor een betere wereld. Hij protesteerde tegen de apartheid, kernwapens en voor het milieu. Hij was directeur van Greenpeace en woonde daarvoor begin jaren negentig in Amsterdam. Vanaf 1995 benadert hij duurzaamheid op zakelijke wijze, bijvoorbeeld door het leiden van energiebesparingprogramma’s en het geven van strategieadviezen aan grote bedrijven.
Het viel Gilding op dat mensen over het algemeen weinig belangstelling opbrengen voor de klimaatverandering, maar dat economisch nieuws wel altijd de aandacht pakt. Maar klimaatverandering heeft ook economische gevolgen, dacht Gilding. Sterker nog: als de klimaatverandering stevig doorzet, dan is er straks nauwelijks nog economisch verkeer mogelijk. Dat is het achtergrondidee bij zijn boek met de ondertitel ‘hoe de klimaatcrisis de wereldeconomie zal hervormen’.
De groene revolutie, waartoe de mensheid zal overgaan na het grote ontwaken, is slechts de eerste fase op weg naar een betere wereld. Daarna volgt een rustiger fase waarin we overgaan naar een economie zonder groei. Nu hebben we al 1,4 aardbollen nodig om de behoeften te bevredigen en dat wordt met een groeiende wereldbevolking met alsmaar meer behoefte aan spullen alleen maar erger. ‘Economische groei is dood’, schrijft Gilding. ‘Het is dood omdat de planeet het niet meer aankan.’ Maar geen nood: er is life after shopping en de kwaliteit van leven wordt er alleen maar beter door.
Hoewel het boek de opbouw heeft van een donderpreek (dreigen met verdoemenis, een onwaarschijnlijke oplossing en de belofte van een paradijs) is het wel de moeite waard er kennis van te nemen. Want voortdurende economische groei, waar dit boek zich tegen afzet, is ook niet erg geloofwaardig.
Paul Gilding, ‘The Great Disruption – How the Climate Crisis Will Transform the Global Economy’, Bloomsbury, London, 2011, 294 blz., 19 euro.
“In my last column, I drew comparisons between the tuition of Dutch and non-Dutch students. Now I’ll compare the living standards of Dutch and non-Dutch students. On balance, despite receiving the ‘Orange Carpet Award’ for being international-student friendly, TU Delft has a long ways to go in welcoming non-Dutch students. The university should strive for policies that put Dutch and non-Dutch on an equal footing – fitting into a new country is hard enough as it is. The good news is that a lot of the solutions are simple.
The Dutch get OV; the international students get overpriced
fietsen for jongens: Even though I’m enrolled in a programme in two universities that requires travel, I do not receive any travel assistance. Neither do other students, even if they’re from EU countries. Dutch students however can travel free most of the time, because that’s nice for them. And while the Dutch are familiar enough with life here to find decent bikes at decent prices, many international students wind up paying too much for bikes designed for kids. Solution: negotiate a transit pass for international students. My university in the US did just that: we were all required to buy a transit pass, but we received a heavily discounted group rate, and in exchange for so many new customers the service was improved. Solution: clue international students into sites like Marktplaats.nl before they arrive. Understanding how the Dutch negotiate day-to-day tasks like buying bikes will help international students have a smoother transition.
The Dutch live in fraternities or group houses; international students live in space boxes: being a Dutch student is fun. It’s relatively easy to get into a big house with a lot of other students, have meals and activities together, and pay a low price – maybe €130 a month after the huurtoeslag or rent subsidy. But if you’re an international student who doesn’t speak Dutch, doesn’t understand instemmingen, and doesn’t know who to ask about housing, you wind up paying €400 a month for a space box, which just isn’t fair, even if they have been painted very bright colors. Solution: this one is tougher, because housing is tough in Delft. But the university should give students more information on housing before they arrive, and should have shorter contracts for housing – letting students negotiate something more affordable and comfortable after they arrive. I don’t think the university experience should be made any worse for Dutch students, but I think the experience for international students could be made better, and much of this can be facilitated by the university. I was on the board of my student association last year, and one of our projects was to create a handbook for new international students to explain all the things that we wished we’d known when we got here. But it’s ridiculous that we would even need to do that: it’s a simple thing for the university to do, especially for a university that wants to be attractive to an international crowd. And it could be worse – my other university, Leiden, is downright malicious towards international students. But being better than shameful, and merely being indifferent, is nothing to be proud of. You can do better, TU.”
Devin Malone, a second-year MSc student of industrial ecology, is from Anchorage, Alaska.
Comments are closed.