Proteus huldigt WK-gangers

Plotseling klinkt het verenigingslied door clubgebouw De Beuk. Het lijkt eigenlijk meer op een massaal uitgevoerde ritmische declamatie dan een lied. “De juiste melodie is in de loop der jaren een beetje verloren gegaan”, verduidelijkt een bestuurslid.

Aanleiding is de onthulling van ‘het telraam’ door Chantal Achterberg. Elk doorgeschoven balletje staat voor een ‘getrokken blik’, roeijargon voor een hoofdprijs. Het balletje van Achterberg is goudgekleurd. Zij won in november immers de wereldtitel op het WK in Nieuw-Zeeland, als lid van de damesvier zonder stuur. Net als in 2009 trouwens.

Eigenlijk was de vier als niet-olympisch nummer maar bijzaak. Belangrijker was de damesacht, waarvan behalve Achterberg ook verenigingsgenote Sytske de Groot deel uitmaakte. Die ploeg kwam echter niet verder dan een vijfde plaats. “Onze coach was overspannen en met de vervanger klikte het niet zo goed”, verklaart Achterberg dit ietwat teleurstellende resultaat.
Dat er maar vier viertjes hadden ingeschreven op het voor haar gouden nummer, deert haar niet zoveel: wereldkampioen is wereldkampioen. “Een jaar eerder waren het zes boten, maar nu was het niveau veel hoger. Het was geen schande om daarvan te winnen.”

De bescheiden maar zeer ambitieuze roeister droomt van één ding: de Olympische Spelen in Londen. Een vijfde plaats op het WK van 2011 voldoet voor plaatsing, anders zijn er nog de herkansingen. Overigens zal er een nieuwe selectie plaatsvinden. Voor de acht plaatsen komen veertien vrouwen in aanmerking.

De in 2009 aan de TU afgestudeerde Achterberg geniet van haar aanwezigheid op het oude nest aan de Delftse Schie. Ze komt er niet zo vaak meer, sinds ze als bondroeister in Amsterdam traint en woont. Rond acht uur is ze samen met de andere WK-gangers met de ‘bestuursbak’ naar het clubgebouw gebracht. Daar zijn ze door een erehaag naar binnen geleid, onder de klanken van Survivor’s Eyes Of The Tiger. Ellen Hogerwerf, in 2010 actief op het WK onder 23, ontbreekt vanwege een trainingskamp in Sevilla. De wel aanwezige Anna Afoichini vertelt op het podium enthousiast over haar belevenissen op het studenten-WK in Hongarije. Even later onderstreept Roeland Lievens, lid van de lichte vier-zonder op het grote WK, zijn Olympische ambities: “We waren vijfde in Nieuw-Zeeland, maar zaten maar 1.2 seconden van de winnaar af. Goud winnen in Londen, dat is heel goed mogelijk.” Ook Peter Wiersum mag als stuurman van de Holland Acht (wel een finaleplaats, maar geen prijs) zijn verhaal doen en zijn naambordje bevestigen op de wereldkaart aan de muur.
Voorafgaand aan de huldiging houdt Adriaan Lieszner, coach van de gouden Holland Acht in Atlanta 1996, voor een aandachtig publiek een verhaal over ‘hoe het werkt met toproeien en wat je daarmee moet doen’. Maar eerst is er de traditionele presentatie van de drie eerstejaarsploegen. Een damesvier en twee jongensachten laten met behulp van filmpjes zien wie ze zijn en wat hun snode plannen zijn op weg naar succes. De selectie was lastiger dan gedacht, volgens boegroeier Willem van der Gang van de eerstejaars zware acht. “Het gaat om lichaamsbouw, aanleg en toewijding. Je moet zorgen dat het goed gaat met je studie, anders zit het niet goed in je hoofd.”

Hij neemt nog een ferme slok van zijn bier, nu het nog kan. Vanaf twaalf uur wordt hij geacht niet meer gezien te worden in het clubgebouw. Eerstejaarsroeiers moeten de komende vier maanden voor twaalf uur in bed liggen en zich van alcohol onthouden. Zo zijn de gehuldigde WK-gangers die iedereen vanavond bewondert ook ooit begonnen.

Ik ben een romanticus. Afgestudeerd en in between plans leek het mij het beste een reis te maken. Alleen. Naar New York. De door de tijd bewezen ideale plek voor geesten om op te laden, nieuwe ideeën op te doen en even alleen te zijn. Om het allemaal iets zinvoller te maken, want opladen kun je natuurlijk ook prima thuis, met een adapter en nieuwe ideeën staan eerder op het internet dan in New York, besloot ik offline te reizen. Geen i-phone. Geen i-pod. Geen i-mac. In mijn handbagage alleen een paperback, gekregen van mijn vriend voor vertrek. Lees het, zei hij. Het gaat over jou.
Tijdens mijn verblijf presenteerde de plaatselijke held toevallig net zijn nieuwste speeltje, real time on Times Square: de i-pad. Ik was de enige die keek naar het immense scherm, want de rest volgde de presentatie natuurlijk gewoon op zijn i-phone, zonder daarbij zijn nek te verdraaien. Zou hij het weer flikken? Gaat de i-pad hetzelfde doen met boekverkopers, schrijvers en uitgevers als met de muziekindustrie, vroegen bange boekverkopers, schrijvers en uitgevers zich wereldwijd af in papieren kranten, die zich op hun beurt zorgen lagen te maken in de newspaper-stands op straat.
In Starbucks staarde ik hopeloos ouderwets wat voor mij uit en constateerde dat ik de enige was in de ruimte zonder mobile device. Na vier dagen zonder een woord met iemand te hebben gewisseld, kon ik de aandrang maar nauwelijks onderdrukken om zo’n i-pad te kopen en acuut al mijn vrienden te twitteren, skypen en facebooken hoe geweldig New York wel niet was. Maar ik moest sterk blijven. Met lichte tegenzin pakte ik het boek uit mijn tas en begon te lezen. Het bleek te gaan over een 25-jarige studente, on the verge of a nervous breakdown, ontgoocheld door het egoïsme en de oneigenlijkheid waarmee ze zich voelt omringd. In New York. Mijn vriend had gelijk. Het ging over mij. Gegrepen door het boek en onderweg vertederd door zijn krabbels in de kantlijn, werd ik plots op mijn schouder getikt. Een lieve vrouw van vijftig keek mij veelbetekenend aan. I can’t believe you’re reading Salinger. Franny and Zooey. When I first read it, I thought he must have written it for me. I was Franny. Can you believe that he just died? Today? Ik keek haar verbaasd aan. My name is Sarah, by the way. How do you like the book? And would you like another coffee? Ha! één-nul voor de romanticus.