Revolutie

Op tv zag ik zo’n ex-Perziër die enthousiast had meegedaan aan de opstandigheden en vertelde wat voor moois hij verwachtte van Khomeini. Natuurlijk, dacht ik, als je middenin zo’n revolutie zit dan weet je nog helemaal niet hoe het straks allemaal zal uitpakken. Je kan niet voorzien dat zo’n geestelijke in wie je je vertrouwen hebt gelegd later heel akelige gedachten blijkt te hebben. Pas wanneer hij in zijn godsdienstterreur ervoor heeft gezorgd dat je kleine hongerige buurjongetje zonder handen rondloopt, denk je: die ouwe met z’n paleizen was zo gek nog niet. Beetje hebberig, maar daar ga je niet dood van.

Bij ons reorganisatieproces zijn we aangemoedigd om zo veel mogelijk initiatief te nemen, om voorop te lopen. Zo maak je het meeste kans in de nieuwe organisatie. Inmiddels zijn we bezig met denken hoe we ons werk kunnen verbeteren. We gaan meer service bieden. We veranderen onze werkwijze revolutionair: we gaan samenwerken met elkaar en collega’s op andere faculteiten. We creëren een pan-TU-Delftse organisatie, zodat we onze klanten eindelijk helemaal gelukkig kunnen maken. Vernieuwing!

Door al die plannenmakerij vervaagt de gedachte dat er straks dertig procent uit moet. Dat de veranderingen tijd moeten besparen omdat je straks taken moet overnemen van de ontslagen collega. Dat je er misschien zelf uit gaat. Ik voel me als een vrolijk zingende telg achterin de trojka bezongen door doctorandus P. Het steeds kleiner wordende gezin dendert door de besneeuwde bossen, begeleid door het geluid van klappende wolvenkaken. Trojka hier, trojka daar, overal zit paardenhaar. De wanhopige ouders duwen elke keer weer de minst essentiële telg overboord. “Moet Igor het maar wezen? Nee, die speelt zo mooi viool.” Maar als de wolven nogmaals naderen, moet uiteindelijk ook Igor eraan geloven. In Omsk komt alleen nog de trojka zelf aan. Misschien is dat bij onze ondersteunende afdeling ook wel zo. Dan komt er een lichting studenten die de e-mail krijgt: gefeliciteerd mijnheer …… [studentnaam], u mag nu uw diploma uitdraaien. Klik op de onderstaande link.

Briljant is het: werknemers zelf naar manieren laten zoeken om zichzelf overbodig te maken. Het heeft wel wat van de revolutie in Perzië, de reorganisatie van de ondersteunende diensten die mijn afdeling in zijn greep heeft. Op tv zag ik zo’n ex-Perziër die enthousiast had meegedaan aan de opstandigheden en vertelde wat voor moois hij verwachtte van Khomeini. Natuurlijk, dacht ik, als je middenin zo’n revolutie zit dan weet je nog helemaal niet hoe het straks allemaal zal uitpakken. Je kan niet voorzien dat zo’n geestelijke in wie je je vertrouwen hebt gelegd later heel akelige gedachten blijkt te hebben. Pas wanneer hij in zijn godsdienstterreur ervoor heeft gezorgd dat je kleine hongerige buurjongetje zonder handen rondloopt, denk je: die ouwe met z’n paleizen was zo gek nog niet. Beetje hebberig, maar daar ga je niet dood van.

Bij ons reorganisatieproces zijn we aangemoedigd om zo veel mogelijk initiatief te nemen, om voorop te lopen. Zo maak je het meeste kans in de nieuwe organisatie. Inmiddels zijn we bezig met denken hoe we ons werk kunnen verbeteren. We gaan meer service bieden. We veranderen onze werkwijze revolutionair: we gaan samenwerken met elkaar en collega’s op andere faculteiten. We creëren een pan-TU-Delftse organisatie, zodat we onze klanten eindelijk helemaal gelukkig kunnen maken. Vernieuwing!

Door al die plannenmakerij vervaagt de gedachte dat er straks dertig procent uit moet. Dat de veranderingen tijd moeten besparen omdat je straks taken moet overnemen van de ontslagen collega. Dat je er misschien zelf uit gaat. Ik voel me als een vrolijk zingende telg achterin de trojka bezongen door doctorandus P. Het steeds kleiner wordende gezin dendert door de besneeuwde bossen, begeleid door het geluid van klappende wolvenkaken. Trojka hier, trojka daar, overal zit paardenhaar. De wanhopige ouders duwen elke keer weer de minst essentiële telg overboord. “Moet Igor het maar wezen? Nee, die speelt zo mooi viool.” Maar als de wolven nogmaals naderen, moet uiteindelijk ook Igor eraan geloven. In Omsk komt alleen nog de trojka zelf aan. Misschien is dat bij onze ondersteunende afdeling ook wel zo. Dan komt er een lichting studenten die de e-mail krijgt: gefeliciteerd mijnheer …… [studentnaam], u mag nu uw diploma uitdraaien. Klik op de onderstaande link.