Je moet nog wel een formulier invullen voor deze vacature, zegt de secretaresse op het faculteitssecretariaat. Heb ik al gedaan, zeg ik. Kijk maar, hij zit hier achter vastgeniet.
Nee, zegt ze, zo’n elektronisch formulier. We hebben nu een beheerst vacaturebeleid hè? En niet boos worden want ik word ook maar gestuurd, ik krijg al genoeg over me heen zo.
Ik word niet boos. Het zal wel moeten, dat bezuinigen. Als je niet op de centen let heb je ineens een gat van negen miljoen. Zo schijnt dat te werken. Toch? Ik ga met mijn vierde kop koffie terug naar mijn kamer en open het toegemailde formulier. Ik kijk naar de eerste vragen.
Verantwoording noodzaak voor deze beslissing, staat er, en: Risico indien niet toegekend.
Ik voel me langzaam nijdig worden. De adrenaline spuit door mijn aderen, galopperend op een golf cafeïne. Wat nou noodzaak verantwoorden? Ik wil iemand omdat het nodig is.Omdat wij ons hier sinds de OOD het schompes werken. Als er eentje weggaat dan moet ik een nieuwe. Is dat raar ofzo?? Roffudomme nog aan toe. En zal ik je eens laten zien welk risico we lopen als de vacature niet wordt toegekend. Hebben jullie je eigen tandjes nog? Zal ik jullie dat eens persoonlijk komen uitleggen? Nou, dan heb je aan één pleister niet genoeg hoor, laat ik je dat zeggen!
Ho, stop. Ik ben een beheerst mens en ik ga dit professioneel en intelligent aanpakken. Even diep ademhalen. En voorlopig even geen koffie meer. Met twee vingers tik ik een paar volzinnen. En voor ik het weet, krijg ik de smaak te pakken. Mijn vingers galopperen over het keyboard. Ik tik woorden als: continuïteit, onmisbaarheid, informatieachterstand, back-up functie.
Het doet me denken aan de periode dat ik meedeed aan iedere slagzinwedstrijd die ik tegenkwam.
‘De koek van Wieger Ketellapper ….wordt met de minuut kleffer en ook slapper.’
Of: ‘Met Conimex kruidenpaste voor Indische nasi……. smaakt alles lekker, zelfs de kont van Lassie.’ En daar kon je dan een rubberboot mee winnen of een jaar gratis kauwgum. Ik won nooit. Tot ik me realiseerde dat men geen slimme vondsten wilde, maar sociaal wenselijke slagzinnen. Prompt won ik wat. Een set ovenwanten met lachende tomaten erop. Yes!!!
Ik tik vlijtig verder, alsof er een kittig keukenschort met zingende paprika’s te winnen valt. Moeiteloos laat ik zien welke processen er allemaal onder gaan lijden, hoe zeer de student de dupe wordt, hoe sterk ons aanbod als diensverlener zal verschralen. Anderhalve pagina tranentrekkend proza verder houd ik het voor gezien, printje in mapje, mapje in bakje en nu maar hopen op genade en wijsheid.
Twee dagen later wenkt de secretaresse me in het voorbijgaan. De vacature is getoetst en toegekend, zegt ze. Je mag voorlopig iemand inhuren.
Yes! Ellen-in-formulieren-land rules! En zachtjes mompel ik: ‘Met het vacaturebeleid van de TU Delft… vraag je dubbel want je krijgt toch de helft.’
Ellen Touw is hoofd van de dienst onderwijs- en studentzaken bij Civiele Techniek en Geowetenschappen en beleidsadviseur internationalisering.
De volgende morgen is de kerst voorbij, maar een weblog geboren. Een kookweblog wel te verstaan. Toegankelijk ook, want: ‘Koken moet vooral makkelijk zijn.’
De keuken ziet er keurig opgeruimd uit. Er branden twee kaarsen op tafel. Alsof er elk moment iemand kan aanbellen voor een diner. “Dat doen we wel vaker hoor”, lacht Femke. “Ook als er niemand langs komt.” Er staan hapjes op tafel. Voor wie zijn díe bedoeld?
Een paar jaar terug kwamen Kroon (22, vijfdejaars bouwkunde) en Stots (24, zesdejaars industrieel ontwerpen) studeren in Delft. Veel kookervaring hadden ze nog niet. Eenmaal op kamers was er geen ontkomen meer aan. Het móest. En dat begon met het bekende ‘recept’: niet weten wat je gaat koken, met een groepje naar de supermarkt, beetje dolen, uiteindelijk bij de pakjes terechtkomen en vervolgens de ingrediënten erbij zoeken. Stap twee was de variatietip. Dat ging prima. Op een dag was een ingrediënt uitverkocht. Paniek! Wat nu? Zelf iets verzinnen was de enige mogelijkheid.
Dat zelf verzinnen gaat de dames steeds beter af. Kroon: “We vertelden elkaar dan hoe het was gegaan, wisselden tips uit, kookten vaker samen.” Er ontstond iets van een hobby. Recepten werden verzameld, kookboeken aangeschaft. En toen deed zich een probleem voor. Stots legt uit. “Omdat we regelmatig afweken van het originele recept, was het bij een volgende keer altijd: Hoeveel water deden wíj er ook alweer bij?” Het leidde aanvankelijk tot een soort knipselmappen met gerechten. Maar het bleef borrelen, tot aan afgelopen kerst.
Hoe ziet het ‘menu’ op het weblog er uit? Er is een onderverdeling gemaakt tussen verschillende soorten recepten, zoals hoofdgerechten, desserts en borrelhapjes. Maar er staat meer op. “We wilden er juist ook kookgerelateerde dingen op zetten.” En zo kwam er een kopje ‘Handige en bijzondere ingrediënten’ maar ook ‘Tips en trucs’. Hoe voorkom je bijvoorbeeld dat pasta gaat plakken? “Als iemand zelf een goede tip heeft, dan kan deze er ook bij. Wat dat betreft is er zeker niet één waarheid”, vult Kroon aan. Ook het oog is niet vergeten. Stots: “We fotograferen alles wat we maken en zetten dat op de site.” Ze begint te lachen. “Soms ziet een gerecht er niet uit op de foto. In het onderschrift zetten we dan dat het toch écht lekker smaakt.”
De hapjes die ons al geruime tijd aankijken, blijken voor vanavond bedoeld. De scone – het Engelse broodkoekje – is nog warm van de oven en smaakt voortreffelijk. Ook de cranberrymuffin is heerlijk. “Die hebben we niet vanavond gemaakt hoor. Ze komen uit de diepvries”, zegt Kroon met een stalen gezicht. Pardon? Ze lacht. “Ja, koken is heel leuk, maar het moet ook vooral makkelijk zijn. We maken dus bijna altijd te veel en vriezen het in. Heb je een avond weinig tijd, dan is er zeker een ’prakje’ over.” Wat vinden de dames zelf het lekkerste gerecht? “Risotto!” roepen ze meteen. “Dat is een Italiaans rijstgerecht, maar de rijst lijkt meer op pasta”, legt Kroon enthousiast uit.
In de eerste maand zijn er al een kleine honderd items op de site gekomen. Is dat een voorbode voor 2009? Kroon: “We hebben nog zoveel op de plank liggen, daar kunnen we het komende jaar wel mee vooruit.” Ook de reacties van medestudenten zijn inspirerend. “Dat stimuleert enorm. We gaan er dus zeker mee door. Misschien brengen we nog eens ons eigen boek uit.”
Drie gouden kooktips
- Bedenk voor je naar de supermarkt gaat wat je wilt koken.
- Proef regelmatig tijdens het koken.
- Zorg voor goede pannen en messen.
Comments are closed.