Mierzoete liefdesliedjes kreeg het publiek voorgeschoteld bij de Student Singer/songwriter Contest in Delft. Robert Zwamborn ging er afgelopen donderdag met de eerste prijs vandoor.
Met zijn Beach Boys-achtige feel good-muziek mag hij de Delftse eer verdedigen op de landelijke finale, op zaterdag 20 mei in Enschede.
Voor één avond is het cultureel centrum omgetoverd tot een waar Idols-spektakel. Felle spots zijn op de deelnemende bands gericht, het publiek applaudisseert luid en zelfs de blue room ontbreekt niet. Tussen de nummers door verschijnt op een scherm een video-uitzending van nagelbijtende bandleden. Was hun performance wel goed genoeg? De organisatie heeft goed afgekeken hoe je een talentenshow op de planken zet.
Voor een kleine veertig man publiek spelen zes zangers, zangeressen en bands hun eigen liedjes. Zowel tekst als muziek is origineel. Voor de pauze zijn het mierzoete liefdesliedjes wat de klok slaat, van onder anderen Marije van der Laag en Osama Wartan. “When I think I can’t do it, you tell me ah come on”, zingt Van der Laag in het refrein. Haar vriend is haar steun en toeverlaat. Wanneer zij een slechte dag heeft, helpt hij haar er weer bovenop.
Na afloop verschijnt de blue room, met een felle groene wand, op het witte scherm. Van der Laag vertelt er nerveus over haar optreden en dat ze nog maar twee weken samenspelen, maar midden in een zin wordt de verbinding verbroken. Technisch mankement.
Ook het volgende optreden van Nathalie Bruyn gaat over de liefde, maar dan over vlinders in je buik hebben en de ander niet vertellen dat je van hem houdt. “I’m afraid you’ll think I’m not in love with you, because it’s so hard for me to tell the truth.”
De driekoppige jury benadrukte vooraf te letten op originaliteit, maar die is voor de pauze ver te zoeken.
Na de pauze vallen Janneke Bik en Jan Tijs Nijssen op met het liefdesliedje ‘Een ander licht’. Het meisje staat negatief in het leven, de jongen positief. “Ik leef de dag, jij de nacht. Wij zien alles in een ander licht.” Hun stemmen passen goed bij elkaar, maar het nummer lijkt wel heel erg op de hit ‘Ik wou dat ik jou was’ van Veldhuis en Kemper.
Met de blue room komt het niet meer goed. Midden in een zin valt de verbinding weer weg. Wel valt nog net te horen dat alle bandjes zich heel studentikoos op de valreep hadden ingeschreven.
Het hoogtepunt wordt bewaard voor het laatst. Robert Zwamborn, ondersteund door een band met twee gitaristen en een drummer, brengt een zomers nummer ten gehore. ‘Someday in July’ gaat over een vakantie met zijn vriendin in Zuid-Frankrijk. Het onderwerp is niet bijster origineel, maar de muziek wel. Met veel muzikale overgangen knalt de vrolijk poprock uit de boxen. Als de bandleden op de achtergrond harmonisch driestemmig door elkaar zingen, kan het bijna niet anders of Zwamborn neemt de eerste prijs mee naar huis. Iedereen waant zich intussen door het lied op een strand in Zuid-Frankrijk. De zon aan de hemel, kabbelend water. Het publiek gaat er op de regenachtige dag graag in mee. Na een beraad van tien minuten is de jury eruit. Zwamborn wint. Opgewekt verlaat het publiek de zaal. De lente lijkt eindelijk aangebroken. (RV)
Voor één avond is het cultureel centrum omgetoverd tot een waar Idols-spektakel. Felle spots zijn op de deelnemende bands gericht, het publiek applaudisseert luid en zelfs de blue room ontbreekt niet. Tussen de nummers door verschijnt op een scherm een video-uitzending van nagelbijtende bandleden. Was hun performance wel goed genoeg? De organisatie heeft goed afgekeken hoe je een talentenshow op de planken zet.
Voor een kleine veertig man publiek spelen zes zangers, zangeressen en bands hun eigen liedjes. Zowel tekst als muziek is origineel. Voor de pauze zijn het mierzoete liefdesliedjes wat de klok slaat, van onder anderen Marije van der Laag en Osama Wartan. “When I think I can’t do it, you tell me ah come on”, zingt Van der Laag in het refrein. Haar vriend is haar steun en toeverlaat. Wanneer zij een slechte dag heeft, helpt hij haar er weer bovenop.
Na afloop verschijnt de blue room, met een felle groene wand, op het witte scherm. Van der Laag vertelt er nerveus over haar optreden en dat ze nog maar twee weken samenspelen, maar midden in een zin wordt de verbinding verbroken. Technisch mankement.
Ook het volgende optreden van Nathalie Bruyn gaat over de liefde, maar dan over vlinders in je buik hebben en de ander niet vertellen dat je van hem houdt. “I’m afraid you’ll think I’m not in love with you, because it’s so hard for me to tell the truth.”
De driekoppige jury benadrukte vooraf te letten op originaliteit, maar die is voor de pauze ver te zoeken.
Na de pauze vallen Janneke Bik en Jan Tijs Nijssen op met het liefdesliedje ‘Een ander licht’. Het meisje staat negatief in het leven, de jongen positief. “Ik leef de dag, jij de nacht. Wij zien alles in een ander licht.” Hun stemmen passen goed bij elkaar, maar het nummer lijkt wel heel erg op de hit ‘Ik wou dat ik jou was’ van Veldhuis en Kemper.
Met de blue room komt het niet meer goed. Midden in een zin valt de verbinding weer weg. Wel valt nog net te horen dat alle bandjes zich heel studentikoos op de valreep hadden ingeschreven.
Het hoogtepunt wordt bewaard voor het laatst. Robert Zwamborn, ondersteund door een band met twee gitaristen en een drummer, brengt een zomers nummer ten gehore. ‘Someday in July’ gaat over een vakantie met zijn vriendin in Zuid-Frankrijk. Het onderwerp is niet bijster origineel, maar de muziek wel. Met veel muzikale overgangen knalt de vrolijk poprock uit de boxen. Als de bandleden op de achtergrond harmonisch driestemmig door elkaar zingen, kan het bijna niet anders of Zwamborn neemt de eerste prijs mee naar huis. Iedereen waant zich intussen door het lied op een strand in Zuid-Frankrijk. De zon aan de hemel, kabbelend water. Het publiek gaat er op de regenachtige dag graag in mee. Na een beraad van tien minuten is de jury eruit. Zwamborn wint. Opgewekt verlaat het publiek de zaal. De lente lijkt eindelijk aangebroken. (RV)
Comments are closed.